Heimilisblaðið - 01.07.1965, Side 5

aði á snúrunni, togaði hann aftur fast í.
Hooper riðaði aftur áfram, komst hjá falli
ftieð því að setja heilbrigða fótinn fyrir
S1g og rétti úr sér. Honum tókst þetta
Þnsvar sinnum; svo hné hann alveg ör-
P^gna niður í hjólastól sinn. En Duke
Var mjög ánægður á svipinn.
Naesta morgun byrjaði hundurinn
Sr*emma. Hann hljóp upp að heilbrigðu
hlið húsbónda síns, stakk snoppunni undir
°lnbogann og lyfti honum upp. Hooper
%gði sig eftir snúrunni. Og þegar hann
h^fði staðið á fætur, gekk hundurinn eins
Engt og hann gat fvrir snúrunni og togaði
sv° í. Þennan dag tóku þeir fjögur
»skref“.
Eftir þetta hófst baráttan fyrir því að
na nokkrum hlægilega smáum takmörk-
nrn- Ef Hooper hallaði sér alveg aftur,
negar hundurinn stríkkaði á snúrunni, gat
n&nn smám saman haldið jafnvæginu án
aðstoðar Marcy. Á miðvikudeginum gekk
ann og Duke fimm skref, á fimmtudeg-
Jnum sex, en á föstudeginum fór allt út
nrri þúfur — aðeins tvö skref, þá var hann
nrðinn alveg örmagna. Samt tókst þeim á
Veim vikum að komast alveg fram að for-
st-°fudyrunum.
Em miðjan apríl urðu nágrannarnir
Vettar að daglegri þolraun fyrir framan
Us Hoopers. Þeir sáu hundinn toga í
Snúruna úti á gangstéttinni, þangað til
un var þanin eins og strengur, og standa
Slðan kyrr og bíða. Maðurinn togaði sig
PP að hliðinni á skepnunni, sem hljóp
1 ax áfram og stríkkaði á snúrunni —
eg beið siðan aftur með þolinmæði. Fé-
ag9rnir tveir settu sér nýtt mark á hverj-
JP úegi. Á mánudag — sjötti stólpinn í
‘rðingunni, á þriðjudag sá sjöundi, mið-
Vlkudag......
^h^gaf Marcy tók eftir, hvílíkum fram-
maður hennar hafði tekið með hjálp
i sagði hún lækninum strax frá því,
. hann fyrirskipaði strax meðferð hjá
.^Pkraþjálfara. En mikilvægasti hluti lækn-
^eðferðarinnar var þó alltaf hinar dag-
gP gönguferðir, sem átti að lengja smátt
g smátt.
Eukg geðjaðjst auðsjáaniega ekki að því
§era þetta smátt og smátt, því að hann
h^DVriLISBLAÐIÐ
togaði húsbónda sinn harðfylginn áfram
að sífellt fjarlægari takmörkum. Nú fylgd-
ust allir í hverfinu með hverri einustu
framför. 1. júní barst það eins og eldur í
sinu eftir allri götunni, að Hooper og Duke
hefðu barizt áfram alla leið út að horn-
inu. (Ferðin fram og aftur tók hálftíma,
og bæði Hooper og nágrannarnir voru
dauðþreyttir á eftir.)
Skömmu síðar tók Duke að heimta tvær
gönguferðir á dag, og þeir lengdu þær um
eitt einbýlishús á dag með sameinuðum
kröftum. Nú beið Duke ekki heldur lengur
eftir hverju skrefi, heldur togaði stöðugt
í snúruna. I ágúst var Hooper orðinn svo
miklu hressari, að hann gat byrjað á fjög-
urra klukkustunda daglegri sjúkraþjálfun
í lækningastofnun.
Þann fjórða janúar lagði Hooper út í
mestu glæfraferð sína. Hann gekk hundr-
að metrana frá lækningastofnuninni til
gömlu skrifstofunnar sinnar án þess að
hafa Duke með sér. Þar urðu allir meira
en undrandi við heimsókn hans, en Hooper
sagði strax við deildarstjórann: „Ég er
ekki aðeins kominn í heimsókn; ég hef
hugsað mér að vinna. Get ég ekki fengið
að vita eitthvað um þróun fyrirtækisins
upp á síðkastið, svo að ég geti hafizt
handa?“ Forstjórinn starði sem steini lost-
inn á hann. ,,Ég geri aðeins ráð fyrir að
vera hér klukkustund á dag fyrst um sinn,“
hélt Hooper áfram. ,,Ég get haft ónotaða
skrifborðið úti í birgðageymslunni. Og auk
þess verð ég að hafa hljóðrita."
Ákvörðun Hoopers var ekki heilsað með
óblandinni gleði í aðalskrifstofunni. Hver
hefur löngun til þess að segja manni, sem
berst svo harðri baráttu fyrir því að snúa
aftur til starfa síns, að hann geti ekki ráð-
ið við fyrra starf sitt? Og á hinn bóginn
— hvað á að gera við fulltrúa, sem getur
ekki farið frjáls ferða sinna og þolir að-
eins að vinna klukkustund á dag? Þeir
höfðu ekki grun um, að Hooper hafði þeg-
ar sett sér næsta mark: Þann fyrsta marz
ætlaði hann sér að vera kominn upp í eðli-
legan starfsdag.
Og hann framkvæmdi ákvörðun sína. —
Eftir að marz var kominn, hafði hann því
ekki tíma til þess að fá lækningameðferð-
137