Heimilisblaðið - 01.07.1965, Side 6

irnar í stofunni, en nú var hann algerlega
háður Duke, sem dró hann áfram á dag-
legum gönguferðum þeirra, hraðar og
hraðar — og æ lengri vegalengdir. Kraftar
og þol Hoopers jukust að sama skapi. Þeg-
ar þeir fóru í gönguferðir eftir að dimmt
var orðið, kom það fyrir við og við, að
Hooper hrasaði og datt. Hundurinn stanz-
aði á sömu sekúndu og stóð grafkyrr eins
og varðmaður, á meðan húsbóndi hans
streittist við að draga sig upp aftur. Það
var eins og hundurinn vissi, að það væri
hlutverk hans að koma honum af stað
aftur.
Þrettán mánuðum eftir að Charles
Hooper hafði tekið upp störf sin að fullu,
var honum veitt betri staða sem ferða-
eftirlitsmaður á miklu stærra sölusvæði
en áður.
Það hafði það í för með sér, að Hooper,
Marcy og Duke urðu að flytjast til annars
bæjar í marz 1956. Nýjustu nágrannar
þeirra í útborginni, þar sem Hooper keypti
hús, þekktu ekki söguna um manninn og
hundinn. Þeir vissu aðeins, að nýi eigandi
einbýlishússins gekk eins og geisistór, vél-
geng brúða, dreginn áfram af ólmum og
óstýrilátum hundi, sem hagaði sér eins
og hann ætti manninn. Þessir einkennilegu
félagar gengu í regni og sólskini, eins og
þeir ættu lífið að leysa með þessum göngu-
ferðum sínum. Hrukkótt andlit mannsins
var hörkulegt og lokað, en ef einhver stanz-
aði til þess að segja eitthvað um hundinn
hans, kom Ijómandi bros á það. „Já, Duke
er ágætur,“ sagði hann hvert sinn. Ná-
grannarnir heyrðu auðvitað smám saman
alla söguna, og Duke varð hetja ibúða-
hverfisins — stuttan tíma.
Þann 12. október höfðu Hooperhjónin
gesti til miðdegisverðar. Hooper heyrði
allt í einu gegnum kliðinn af hinum mörgu
röddum hljóðið af ískrandi hemlum úti á
veginum. Fyrsta hugsun hans var ósjálf-
rátt: Hvar er Duke?
Þeir báru stóra hundinn inn í húsið.
Marcy sá þegar, hvernig komið var, er
hún leit á Duke og sá, hve hann átti erfitt
með andardrátt og hve brúnu augun hans
voru dauf. „Hringið til dýralæknisins og
segið honum, að ég komi nú með Duke,“'
hvíslaði hún. Margir hlupu að til þess að
lyfta hundinum upp. „Ég vil helzt gera
það sjálf,“ sagði hún. Svo lyfti hún þung-
um hundinum upp á granna arma sína, bar
hann varlega út í vagninn og ók honum
til dýrasjúkrahússins.
Duke var seigur og barðist til klukkan
11 næsta morgun, en meiðsli hans voru svo
alvarleg, að hann gat ekki lifað.
Allir, sem vissu, hve langt Hooper og
Duke höfðu gengið saman — skref fyrir
skref — sáu nú stóra manninn ganga ein-
an dag eftir dag. Og þeir hugsuðu allir;
Hve lengi getur hann haldið áfram? Hve
langt kemst hann í dag? Getur hann geH
þetta einn?
Fyrir nokkrum vikum kom símskeyti fra
aðalstöðvum hins stóra fyrirtækis. Efm
þess var eins og verið væri að hylla Duke:
,,--------og til þess að nálgast markið
skref fyrir skref tilnefnum við Charles
Hooper hér með sem sölustjóra söludeildai’
okkar.“
Bandaríski söngvarinn og git-
arleikarinn Boby Smith var ný-
lega á ferð á grisku eyjunni
Mykonos, og varð vinsæll af
ferðamönnum fyrir söng sinn
og gítarleik, en þó varð hann
vinsælastur af pelekanfugli,
sem nefndur var Pendro, en
hann elti Boby og tók undir
með honum.
AÐi£>
138
heimilisbl