Heimilisblaðið - 01.07.1965, Síða 11

Stormur á Matterhorn
Eftir Edwin Micller.
Hermann horfði á dansfólkið frá borði
S1nu í horni salsins. Hann renndi leitandi
augum yfir hópinn og endaði með því að
stara hugsandi á autt sætið andspænis sér
við borðið. Það hlaut að vera minnst hálf-
timi síðan Pála hafði staðið á fætur til
t^ss að dansa við þennan Claudel, og hann
gat hvergi séð hana.
Hann skimaði aftur um, og nú sá hann
bana koma inn um dyrnar utan frá
skemmtigarðinum ásamt Frakkanum. —
t’egar hún kom inn í birtuna, nam hún
andartak staðar eins og í óvissu og leit
snöggvast brosandi til dansherra síns. Það
;G1t út í augurn Hermanns, sem horfði á
^au, eins og þau væru sér þess varla með-
vitandi, að aðrir væru viðstaddir í saln-
Um.
^Ojómsveitin lék vals, og hún leið inn í
apna Claudels. Þau dönsuðu, hún með
. álflokuð augun og höfuðið svolítið aftur
a bak, hann með handlegginn fast utan urh
ana. Hvorugt þeirra mælti orð.
. Hljómsveitin þagnaði, og Hermann stóð
a fætur, þegar þau komu bæði að borði
ans. Honum veittist örðugt að brosa eðli-
lega.
»Þér dansið, svo að halda mætti, að þér
seruð atvinnudansari, herra minn,“ sagði
hann.
. Claudel brosti með lítillæti. „Það er frú-
0 yðar, sem þér verðið að slá gullhamra.
, adame dansar guðdómiega." — Hann
neigði sig hátíðlega og hvarf á brott.
j> au sátu þögui stundarkorn, svo sagði
eimann: „Finnst þér ekki, að það sé bráð-
jJ11 kominn háttatími? Við ætlum upp til
a^terhorn-skálans á morgun.“
ala leit óþolinmóðlega á hann. „Her-
ann minn góður, þú verður víst bráðum
er rara að setjast að á elliheimili. Þetta
v sicerrimtilegasti dansleikur, sem hefur
llð hér á hótelinu."
11E1MIL I S B L A Ð I Ð
„Þú hefur ekki séð mikið af honum, er
það?“
Hún setti upp móðgunarsvip. „Þú átt
við, af því að ég var stundarkorn úti í
skemmtigarðinum með Henri? Segðu mér,
eigum við nú að fara að ræða það mál
aftur?“
Þrjózkusvipur kom í augu hans. „Já, við
neyðumst víst til þess, en mér finnst ekki,
að þetta sé rétti staðurinn til þess.“
Hún vafði loðfeldinum að sér, afundin
á svip, og stóð á fætur. „Nei, við skulum
ekki fara að vekja hneyksli.“ Þegar þau
komu upp í einkaherbergi sitt, sneri hún
sér að honum.
„Jæja?“
Hann lét fallast þreytulega niður á stól
og hikaði andartak, áður en hann tók til
máls: „Heyrðu, Pála, þurfum við í raun
og veru að rífast á þennan hátt? Stund-
um hef ég það blátt áfram á tilfinning-
unni, að þú sért að erta mig af ásettu
ráði.“
Hún stóð kyrr og horfði á hann með
þrjózkulegu augnaráði. „Mér skildist á þér,
að þú ætlaðir að segja eitthvað um Henri
Claudel?"
„Ég ætla ekki að tala eins mikið um
hann eins og um þig,“ sagði hann. „Finnst
þér þú fara að eins og heiðarleg og sið-
söm kona —?“
Hún greip fram í fyrir honum með stutt-
um, angurværum hlátri. Heiðarleg og sið-
söm kona! Þetta lætur í eyrum eins og
grafskrift. Tilveran verður að vera svo-
lítið litríkari, svolítil rómantík og svolítil
hrifning: nei, nei — hún var heiöarleg og
siðsö?n kona. Hún gekk út að glugganum,
dró gluggatjöldin til hliðar og horfði nið-
ur yfir dalinn, sem var baðaður í tungls-
Ijósi fyrir neðan hvíta fjallsegg Breithorns,
sem virtist svífa hátt uppi undir himnin-
um.
143