Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 12
Hermann stóð á fætur og tók að ganga
fram og aftur. „Það er gott, að þessu or-
lofi er brátt lokið. Nú förum við í þetta
ferðalag upp til Matterhorn og svo förum
við heim.“
Hann gat séð það á naktri öxl hennar,
að svolítill hrollur fór um hana. Hún sneri
sér að honum með skyndilegri einbeittni.
,,Hermann,“ sagði hún. „Henri fer með
okkur á morgun. Ég bað hann um það í
kvöld.“
Hann leit undrandi á hana, svo kom roð-
inn upp í kinnar hans, og rödd hans titraði,
er hann sagði: „Nei, fjandinn hafi það, ef
hann gerir það. Ég vil ekki hafa neinn
franskan gleiðgosa með í þeirri ferð.“
Hann gat séð, hve hún fölnaði. Hún
stillti sig með erfiðismunum, er hún sagði:
„Þú ræður auðvitað, hvað þú vilt, en ég
fer upp á Matterhorn á morgun ásamt
Henri Claudel."
Hann tók svo föstu taki um úlnlið henn-
ar, að hún kveinkaði sér, en hann hélt
aftur orðunum, sem voru komin fram á
varir hans, og sleppti henni, gekk inn í
svefnherbergið og skellti hurðinni á eftir
sér.
Hann fór snemma á fætur næsta morg-
un og fór í gönguferð fyrir morgunmat-
inn. Þegar hann kom aftur, sat Pála uppi í
rúminu og var rétt að ljúka við morgun-
mat sinn. Hún var yndisleg ásýndum með
úfna, dökka hárlokkana í hvirfingu í kring-
um höfuðið. Þau höfðu verið gift í fjögur
ár, en stundum stóð hann sjálfan sig að
því að horfa á hana, eins og hann hefði
aldrei séð hana áður, eins og hún væri
ókunn, yndisleg stúlka, sem hann yrði að
sýna ástleitni í fyrsta sinn. Hún horfði á
hann með eftirvæntingarfullu brosi, eins
og hún vonaðist eftir, að hann segði eitt-
hvað, sem gæti auðveldað henni að nema
brott beiskjuna frá kvöldinu áður.
„Kæra Pála,“ tók hann skyndilega til
máls, „við skulum nú fá einhvern botn í
þetta. Ég varð svolítið æstur í gærkvöldi,
það viðurkenni ég. En þegar þú ert tvo
þriðju hluta af tíma þínum með þessum
bannsetta Frakka. . . . “
„Svona, Hermann," sagði hún í viðvör-
unartón, og rödd hennar varð hörkuleg.
Hann hnykkti til höfðinu óþolinmóð-
lega. „Auðvitað, ég efast ekki um, að hann
er mikið kvennagull, en ég kæri mig ekki
um að ganga upp á Matterhorn með hon-
um, og ég skírskota alvarlega til þín, að
þú farir ekki með honum ein.“
Hún sagði stutt í spuna og ákveðin:
„Við leggjum af stað eftir tvær klukku-
stundir. Þér er velkomið að verða okkur
samferða, ef þú vilt.“
Hann gekk hvatlega út úr herberginu,
hann var hræddur við að segja eða gera
eitthvað, sem hann sæi eftir síðar. Tveini
tímum seinna sá hann úr glugganum 1
lestrarherbergi hótelsins Pálu og Claudel
ganga niður eftir þorpinu með íshaka sína
undir handleggjunum, og hann heyrð1
glymja í járnslegnum gönguskóm þeirra a
steinlagningunni.
Hermann eyddi tímanum fyrri hluta
dagsins aðallega í nágrenni hótelsins og
reyndi að sannfæra sjálfan sig um, a®
hann væri glaður yfir því, að slitnað hefði
fullkomlega upp úr milli þeirra, og aö
hann væri frjáls maður aftur.
En hann varð hvað eftir annað að renna
huganum til Pálu gegn vilja sínum. Hann
hafði áhyggjur af henni. Ef til vill
engin ástæða til þess, því að hún var gó*
fjallgöngukona, og það var sagt, að Clau'
del væri afburða Alpagöngugarpur, ef 11
vill svolítið grobbinn. Þau gætu áreiða11'
lega komizt upp á Matterhorn í góðu veðP-
En hvernig var það með veðrið? UndaU'
farið höfðu verið margir kyrrir og bjart11
dagar í röð, en það var ýmislegt, sen1
benti til þess, að veðrið mundi breyta® •
Hann vissi af reynslu, að fárviðri gat sko
ið á, svo að segja fyrirvaralaust. „
Hann fékk áfall, þegar hann kom a
inngangi hótelsins. Loftvogin, sem hat
staðið mjög vel í margar vikur, hafði fa
ið mjög mikið. Hann hljóp út á götuna 0 ^
gáði til veðurs. Ekkert ský sást á himm11^
um, en honum var nú Ijóst, að grunur ha
um veðrabrigði stafaði ekki eingöngu a
taugaóstyrk hans. , ,,
Hann tók skjóta ákvörðun. Tíu núuu
um síðar hafði hann látið niður í bakpo
sinn og var lagður af stað, skálmau
H E I M I L I s B L A £> IU
144