Heimilisblaðið - 01.07.1965, Side 13

^leiðis að stígnum, sem lá upp til Matter-
horns.
Eftir þriggja klukkustunda göngu upp í
J?óti, kom hann að stað þar sem brött
fjallshlíðin varð svolítið flatari, áður en
^ún hóf sig þverhnípt upp til efri hæða-
óeltanna. Þar stóð lítill kofi á stalli ein-
litlum yfir hyldýpinu. Þar var skjól
óanda fjallgöngumönnum. Hópur fimm
^anna sat fyrir framan kofann. Þar af
yoru þrír leiðsögumenn, og tveir voru þýzk-
lr íjallgöngumenn, sem höfðu ákveðið að
§lsta þarna um nóttina, áður en þeir byrj-
uðu niðurgönguna. Hermann þekkti tvo
ut leiðsögumönnunum. Það voru bræðurnir
tui’mer frá Zermatt. Þeir horfðu undr-
andi á aðkomumanninn, sem var einn á
eiðinni upp svo síðla dags.
Eermann sneri sér strax til Hans Stur-
U1611, sem var hávaxinn og veðurbarinn.
„Hafið þér séð karl og konu á leið upp
eftir um hádegisleytið?"
„Já, við fórum fram hjá þeim, þegar
Vlð vorum á leið niður. En nú hljóta þau
að vera komin áleiðis til baka.“
. Hermann lagði þegar af stað upp á við
Utl bess að eyða einni mínútu til ónýtis.
ans Sturmer andmælti hástöfum fyrir
tan hann: „Nei, heyrið mig nú, herrann
y ar t>ó ekki að klífa þarna upp einn?
hr er líklega ljóst, að óveður er í að-
Slgi.“
^„Bara rólegur,“ sagði Herman, „ég
Jarga mér áreiðanlega," og hann flýtti
úfram. Eftir að hafa klifið upp á við
jukkutíma, var hann enn þúsund metra
y a tindinum. Og er hann var að streitast
j/ að homa sér upp á klettasyllu fannst
. Unum hann heyra hrópað halló. Hann leit
n /iugum sig, en gat ekki komið auga á
bett ^ ^V° fle^rðl tiann kallið aftur, og í
Um ^ S01n t°k t131111 eftir tveim mannver-
^ ’ sem bar örsmáar við hrikalegan
sérmfraVeggÍnn’ ^ar sem ^ær höfðu komið
yrir á stalli um hundrað metrum ofar.
svaraði með því að kalla halló og
ko§ ^ af stað UPP til þeirra. Þegar hann
Sri?^ til þeirra, sá hann, að þau sátu í
br °VUrri a syllu, sem var einn metri á
eitHog höfðu vafið reipinu um kletta-
s 1 öryggis skyni.
11 k 1 M I L I s B L A Ð I Ð
Hermann klifraði upp til þeirra, og Pála
fagnaði honum með feginleik, er hún
sagði: „Hermann, þú kemur eins og kall-
aður. Það mátti ekki tæpar standa.“ —
Rödd hennar var óstyrk.
Hermann leit kvíðafullur á hana. Sárs-
aukadrættir voru í andliti hennar, og hún
lá í stellingum, eins og hún væri ósjálf-
bjarga.
„Hvað er að?“ spurði hann.
„Það er hnéð á mér, sem nú er í ólagi
aftur,“ sagði hún og brosti ráðaleysislega.
„Láttu mig sjá,“ sagði Hermann og
beygði sig niður yfir hana.
„Nei, Hermann." sagði hún, „það stoð-
ar ekki neitt. Ég held, að það sé farið úr
liði. Ég verð að reyna að bjarga mér á
einum fæti.“
„Og það er ekki langur tími,“ sagði
Claudel og leit upp í blágráa þokuna, sem
var tekin að síga ofan frá tindunum.
Áður en þau vissu af, höfðu skýjabólstr-
arnir, sem hrönnuðust niður og umluktu
þau, hulið allan hinn sýnilega heim fyrir
augum þeirra. Fyrstu snjóhnoðrarnir komu
svífandi niður til þeirra í hinni óhugnan-
legu kyrrð, sem ríkti. Þau gátu ekki fund-
ið neinn storm, en úr fjarska í austurátt
heyrðu þau hljóð eins og djúpan orgeltón
— það var fárviðrið, sem skall á uppi á
tindum Monte Rosa.
Og svo kom stormurinn.
Fyrsta atlaga hans var ekki eins og
venjuleg vindhviða, sem kemur frá hlið.
Þessi kom að ofan og skall skyndilega nið-
ur yfir þau og með miklum krafti. Og svo
var allt í einu eins og hann kæmi úr öll-
um áttum í einu. Steinar, álíka stórir og
súpudiskar losnuðu úr fjallsegginni og
þeyttust niður í djúpið með miklum hvin.
Þau hnipruðu sig saman, öll þrjú, á syll-
unni og reyndu að þrýsta sér upp að hamr-
inum til þess að leita skjóls. Hermann ríg-
hélt sér í reipið.
Þegar storminn lægði andartak, beygði
Hermann sig i áttina til hinna og fór að
kalla eitthvað til þeirra, en þó að munn-
ur hans væri aðeins fáa sentimetra frá
eyrum þeirra, heyrðu þau aðeins slitur af
því, sem hann kallaði til þeirra.
„Fara burt héðan — dagsbirta — aðeins
145