Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 14

klukkustund eftir — getum ekki komizt
af til morguns — aðeins hundrað og fimm-
tíu metrar niður — verðum að vera þrir
til þess að hjálpa Pálu niður — láta hana
vera hér — Claudel og ég förum niður —
komum með Sturmer-bræðurna og auka-
reipi — látum hana síga niður.“
Hermann beið ekki eftir samþykki Clau-
dels og Pálu, en tók að losa reipið, sem
hýn var bundin með við klettinn, og batt
síðan það aukareipi utan um hana og festi
það, svo að hún lá fast upp að klettasnös-
inni, svo að stormurinn mæddi minna á
henni. Þegar hann snerti hana, langaði
hann mest til þess að þrýsta henni að sér,
en hann stillti sig. Hún beygði sig niður
undan hrottalegum vindhviðunum, og er
hún hafði litið bænaraugum til Hermanns,
fól hún höfuð sitt undir hettunni.
Mennirnir tveir lögðu af stað niður,
Hermann á eftir — í erfiðari stöðunni,
þar sem þeir voru bundir hvor við annan
með reipinu. Þeir klifruðu með mestu var-
kárni, og þeir urðu hvað eftir annað að
halda sér dauðahaldi, þegar skyndilegar
stormhrinur skullu á þeim, og nærri lá
að þeir sviptust burt frá hamraveggnum
og þeyttust niður.
Hermann reyndi að átta sig í einu af
hléunum, að svo miklu leyti sem það var
unnt fyrir snjófjúkinu. Hann og Claudel
stóðu saman í svolítilli bergskoru, þaðan
sem þeir virtust hvorki geta komizt aftur
á bak né áfram. Hermanni var ljóst, að
Claudel hafði leitt þá of langt til hægri,
þar sem hann hafði verið hálfblindaður af
snjónum. Þeir voru komnir út af fjalls-
egginni, sem var nokkurn veginn örugg,
og voru komnir hættulega langt út í aust-
urhlíð fjailsins. Þeir gátu hvorki komizt
til hægri né vinstri, og það náði engri átt
að klifra aftur þá leið, sem þeir höfðu
komið. Eina leiðin var lóðrétt niður. Fyrir
neðan bergskoruna þeirra varð fjallshlíðin
snarbrött, nær því lóðrétt, eins langt og
hann gat séð. Tíu metrum neðar var stall-
ur, sem var ekki öllu meira en hálfur metri
að breidd, en nógu breiður til þess, að fjall-
göngumaður gat haldið þar jafnvægi. Þessi
stallur virtist liggja í báðar áttir, til hægri
og vinstri, og þeir mundu sennilega komast
aftur til fjallseggjarinnar með því að fai’a
í áttina til vinstri, og þaðan kæmu ÞeU’
tiltölulega auðveldlega til kofans.
Annar gat auðveldlega rennt hinum nið-
ur á þennan stall, en annað mál var það,
hvernig hann átti svo sjálfur að komast
niður. I bergskorunni, þar sem þeir stóðu,
var engin klettasnös, sem þeir gátu bund-
ið reipið utan um, svo að unnt væri að
renna sér niður með því að hafa reipið
tvöfalt. Það var ókleift að láta sig falla
þessa tíu metra án reipis og gera sér svo
von um að geta haldið jafnvægi og standa
föstum fótum á þessum mjóa stalli. En
Hermann sá, við nánari athugun, að þuml'
ungsbreið sprunga lá frá bergskorunni nið'
ur í gegnum klöppina, þar sem hún hvart
hér um bil miðja vegu. Maður gat ef
vill með því að þrýsta fingrum og tábrodd-
um inn í þessa mjóu rifu og með því aö
neyta allra krafta sinna komizt niður, svo
langt sem rifan náði. Eftir það varð hann
að láta sig falla síðustu fjóra metrana og
vona, að hann lenti heilu og höldnu á stall'
inum, þar sem hinn tæki á móti honum.
Já, þannig urðu þeir að fara að. Þa
valt á lífi og dauða Pálu.
Hermann hafði gleymt afbrýðisemi sinnu
Þegar hann sneri sér við til 1)683 að taia
við förunaut sinn, fannst honum hann
heyra kall einhvers staðar fyrir neðan-
Hann svaraði með því að kalla, hlusta 1
og kallaði aftur, en hann fékk ekkert svai’-
Það hlaut að hafa verið stormurinn.
Storminn hafði nú lægt svo mikið, a
hann gat gert sig skiljanlegan fyrir förU
naut sínum án þess að þurfa að kau
Hann útskýrði áform sitt fyrir Claudel-
„Þér skiljið", sagði hann að lokum, ,’a.j
sá fyrri verður að losa sig við reipið
þess að verða ekki dreginn niður í W
dýpið, ef hinum fatast stökkið."
Claudel sneri andlitinu undan til Pe
að komast hjá að mæta einarðlegu aug ^
ráði hins. Hann svaraði ekki fyrst, en sv^
sagði hann loðmæltur: ,,En sá, sem sten
ur á stallinum getur auðveldlega dreg .
niður í hyldýpið, ef hinn grípur í hann
þess að halda sér föstum, þegar hann ke
ur niður.“ ^
Hermann yppti öxlum. „Ef til vill-
heimilisblapi£)
146