Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 15
Það er ekki sennilegt. Hinn verður að gæta
Þess að gripa ekki í þann fyrri.“
Claudel dró andann ótt og títt nokkrum
S1nnum, svo tók hann ákvörðun.
.,Gott,“ sagði hann stuttur í spuna, ,,ég
skal fara á undan.“ Og hann lagði af stað
niður án þess að bíða eftir svari.
Hermann horfði á eftir honum með svo-
ktið háðsbros á vörum. Það var í rauninni
Jjezt, að Claudel færi á undan. Ef hann
nefði farið á eftir, var ekki unnt að reiða
SlS á, að hann gripi ekki í Hermann á
nættustundinni.
Andartaki síðar var Claudel orðinn laus
vm klettinn, og Hermann renndi honum
kratt niður. Brátt slaknaði á reipinu, og
Hermann gægðist niður og sá, að Claudel
stóð föstum fótum á stallinum. Hann dró
leiPið upp, gerði það upp og hengdi á öxl sér.
Hermann var byrjaður að feta sig niður
°g þreifaði eftir góðu taki í klettasprung-
Unni> en honum hnykkti við, þegar hann
eyrði undarlegt hljóð, eins og hálfkæft
lrép að neðan. Claudel var óhultur, á því
§at enginn vafi leikið, en hann var náföl-
V1, °S titrandi. Hann reyndi að segja eitt-
Vað, en tungan vildi ekki hlýða honum.
v° hraut út úr honum með hvellri röddu:
vil ekki standa hérna og láta draga
miS niður í hyldýpið. Bjargið yður sjálf-
r- ‘ Hann sneri sér undan og tók að feta
Slg til hliðar eftir stallinum.
Hermann starði þögull niður til hans.
ei’kasta tilfinningin hjá honum ver með-
r^kun, eins og maður ber í brjósti til
^hhvers, sem bíður siðferðilegan ósigur á
®ttustund. Svo fór hrollur um hann, og
ailn starði stjörfum augum. Claudel hafði
le1SSt. s^órn á sér. I stað þess að halda ró-
§a jafnvægi á stallinum, þrýsti hann sér
eð ki'ampakenndum hætti upp að hamr-
efUm> er hann fetaði sig áfram þumlung
^ lr þumlung. Skyndilega greip hann
hdunum fyrir augun og riðaði við. Her-
ahni virtist sem Claudell svifi andartak í
lausú lofti.
fi^eudel hélt sér dauðahaldi með tíu
baí1Um sínum í klettabrúnina og hékk
ihu ^1^ me® ðeinum handleggjum frá stall-
an 111' ^ermann leit þangað niður og mætti
SHtaraugnaiáði hans.
11E1H I L I s B L A Ð I Ð
Hermann fetaði sig niður sentimetra
eftir sentímetra. Hver smáspölur var krafta-
verk ofurmannlegrar áreynslu. Hann var
við því búinn hverja sekúndu, að hann
missti takið og hrapaði niður í hyldýpið.
Loks var hann kominn niður að neðri
enda klettasprungunnar. Hann leit niður
á stallinn fjórum metrum fyrir neðan, og
hann þorði ekki að líta niður aftur. Hann
lét sig falla án þess að híka eina sekúndu.
Fætur hans hittu stallinn. Hann sundl-
aði andartak og riðaði út fyrir, svo náði
hann aftur jafnvæginu og náði föstu taki
á ójöfnu í hamraveggnum. Hann varð
gagntekinn gleði, þegar honum skildist,
að honum væri borgið.
Þegar hann sneri sér við til þess að feta
sig áfram til hliðar eftir stallinum, heyrði
hann kallað hásum rómi, og hann sá um
fimmtíu metrum neðar hinn stóra og sterk-
lega leiðsögumann, Hans Sturmer, sem
kleif hratt upp til stallsins. Hermann flýtti
sér, án þess að bíða eftir honum, að staðn-
um, þar sem Claudel hékk. Hann tók reip-
ið í flýti niður af öxl sér, batt það fast um
klettasnös, kraup niður og batt það í lykkju
inn undir handleggi Frakkans. Svo beið
hann, þangað til Hans kom, og þeir gátu
dregið hann upp á stallinn með sameinuð-
um kröftum.
Á meðan Claudel lá eins og tuska í snjón-
um á stallinum, mætti Hermann augnráði
Hans Sturmers. Nokkrar djúpar hrukkur
mörkuðu veðurbarið andlit gamla leið-
sögumannsins. ,,Var hann þess virði að
bjarga honum, herra?“ tautaði hann.
„Sáuð þér....?“ spurði Hermann og
kinkaði kolli upp til klettasprungunnar.
Sturmer kinkaði kolli.
„Gieymið þá því, sem þér sáuð,“ sagði
Hermann stuttaralega.
Þeir komu Paulu heilli á húfi til kofans,
rétt áður en síðasti bjarminn af dags-
birtu hvarf af fjallinu. Hún lá undir mörg-
um teppum og brosti upp til manns síns.
Svo leit hún í kringum sig með spyrjandi
augnaráði.
„Hvar er Henri?“ spurði hún. „Beið
hann ekki eftir okkur?“
„Nei,“ sagði Hermann. „Honum lá eitt-
Framháld á hls. 171.
147