Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 16
Álfhildur litla
Saga eftir M. C. Hansen.
Á fögrum sumarmorgni gekk lítill hóp-
ur barna fagnandi eftir götunni. öll voru
þau í sunnudagsfötunum sínum, með gljá-
andi húfur og stráhatta, og héldu á smá-
körfum í höndunum. Egill gekk fremstur,
en síðan Svanhildur og Þóra, sem báðar
voru mjög glaðværar stúlkur, — þar næst
Hákon, alvörugefinn drengur, Finnur
ærslabelgur, og loks leiddust þær hönd í
hönd hin blíðlynda Ragna og Álfhildur
litla, sem lék á als oddi.
Reyndar var Álfhildur drottning dags-
ins. Hún var búin að lifa fjögur sumur,
þessi litla glaðlynda hnáta; og þar sem
hún nú valhoppaði á veginum um grænt
engið í hvítum kjól með bláum mittislinda,
rósrauðum skóm og sæl með sig, þá var
hún óneitanlega lík sjálfum englum guðs,
sem gægjast fram undan skýjunum á hin-
um fögru málverkum Rafaels. „Og ég ætla
líka að tína fjarska, fjarska mikið af blá-
berjum, Ragna mín, og mörg blóm til að
setja í kransa, — einn handa þér, annan
handa Agli, þann þriðja handa Hákoni og
þann fjórða handa Þóru; en svo líka handa
Svanhildi, — en ekki handa honum Finni,
því að hann slítur þá bara í sundur. Jú,
annars, Finnur á líka að fá dálítinn krans.
Og tvo kransa á mamma að fá, sem situr
heima hjá Ástríði, en Ástríður engan, því
að hún ar allt of lítil. Loks ætla ég að
vefja stóran krans handa pabba. Já, þetta
ætla ég að gera!“
En þegar þau voru komin inn í skóg,
nam Egill staðar og benti á stóran, flatan
stein. Þau settust nú öll, og Ragna leysti
sundur pinkil sinn og tók fram hveitibrauð
og sætar kökur, sem hún útbýtti jafnt á
milli allra. Smærri kökurnar ætlaði hún
sjálfri sér, en þær vænstu lét hún Álfhildi
litlu fá. Egill var með mjólk í flösku, og
hellti nú úr henni í lítið tinstaup. Flaskan
var í strápoka, sem hékk um háls honurn.
Hákon, sem var þeirra gætnastur, lagði til
að geyma skyldi gosdrykkinn; dagurinn
var óðum að verða mjög heitur.
,,Má ég?“ spurði Finnur óþolinmóður>
Egill kinkaði kolli, og Finnur bar málm-
trompetinn að vörum sér og blés ákaft
svo ákaft að Ragna greip fyrir eyrun, og
litlir spörvar flugu hræddir upp úr runn-
unum.
„Nei, sjáið þarna! Sjáið hvað allt e1
blátt!“
„Eða þarna burtu, Egill! Ég sé mörg
hundruð milljónir af bláberjum.“
„Og hérna finn ég jarðarber; þau ei’U
miklu sætari.“
„Nei, komið hingað!“
„Ég fer með þér.“
„Og ég með þér.“
„En ég verð kyrr hjá þér, Ragna,“ sag°
Álfhildur litla. „Samt ekki allan tímann-
Ég ætla líka að vera hjá Svanhildi og
þóru“.
„Ég skal tína blóm í kransana.“
„Þessa stóru og þungu tínu skulum VJ
geyma undir grenitrénu; svo getum V1
tæmt krukkurnar okkar í hana.“
Síðan lögðu þau af stað. Og litlar hen
urnar urðu ekki þreyttar á því að tína, ofc
heldur ekki ung bökin að beygja sig — e
litlu munnarnir að masa um allt Þa® s°
þeim fannst svo skemmtilegt. —■
steig æ hærra upp á himininn, og skugS
arnir styttust. Þá settust litlu stúlkui’11^
allar í hvirfingu og Ragna tók Pr
upp úr vasa sínum, og síðan tóku^hP1
hendur að vefja marga kransa, stóra
smáa, úr mjúku lyngi, bláfjólum,
mæðrum, gleymméreyum og öðru blo
skrúði, og hver kransinn varð öðrum
urri. t
En nú tók Álfhildur litla að Þre^s’.
lagðist til hvíldar hjá berjunum og Pl0ag
unum, lét aftur augun og bað Rögnu ‘
syngja fyrir sig, svo að hún gæti
sér smáblund. Og Ragna söng fyi’ir n
það, sem hún bað um. Hinar stúlkur
þustu á fætur til þess að ná strákun ^
sem voru komnir hátt upp á hæð ^
þar sem heyra mátti greinilega í tromP^
Finns, var enginn vandi að finna Þa-
H E I M I L I s B L A 01
148