Heimilisblaðið - 01.07.1965, Síða 17

En Ragna læddist líka á brott, er hún
hafði sungið síðasta versið fyrir Álfhildi
htlu, en ætlaði að tína blóm í einn krans
1 viðbót. Sá krans átti að verða fegurri en
ahir hinir, og hann ætlaði hún að setja
háls Álfhildi litlu þar sem hún svaf.
Er hún var komin skamman spöl í áttina
að hæðinni, sá hún fagurgrænt og slétt
rjóður, þar sem rann lítill og tær lækur,
eu umhverfis lækinn spruttu þau fegurstu
hlóm, er hún hafði nokkru sinni augum
htið. Ragna klappaði saman lófunum og
hrópaði upp af gleði, síðan tók hún þegar
1 stað að tína; og þegar hún var búin að
tína svuntuna fulla, sá hún enn fjölmörg
hlóm, sem hún gat ekki stillt sig um að
taka með í safnið.
Álfhildur litla vaknaði og heyrði eitt-
hvert undarlegt hljóð. Hún spratt á fætur
°g kallaði á systkini sín. En þau voru nú
langt burtu og gátu ekki heyrt til hennar.
varð hún dálitið hrædd, en ekki grét
^ún. — „Þau koma sjálfsagt bráðum aft-
Ur.“ hugsaði hún, tók sér í hönd litlu körf-
Uua sina og tók að borða bláber.
En þá heyrði hún braka í runnunum,
°g stór, dökkbrúnn skógarbjörn kom ark-
andi í áttina þangað sem Álfhildur litla
sat. Hún var skelfilega hrædd. Fyrst ætl-
aði hún að æpa upp; en hún kom ekki upp
uokkru hljóði. Skær tárin stóðu kyrr í
nvörmunum, en litla hjartað bærðist ótt
af hræðslu og kvíða.
>.Þú gerir mér ekki neitt, björn!“ sagði
hún a5 i0kum hugrökk; „því að ég er bara
hil stúlka. Ég kannast við þig úr mynda-
°kinni minni. Hér eru bláber, björn, líttu
a;<< — Svo rétti hún fram litlu körfuna
s|na, og björninn leit á hana, rumdi lítið
eitt og slæmdi hramminum í körfuna, svo
að öil berin ultu úr henni. Hann át þau
eins og þau lögðu sig, og tók síðan að
snuðra af fötum Álfhildar.
..Kæri, góði björn! Þú mátt ekki gera
neitt illt, því að ég er bara lítil og
§uð stúlka!“ sagði Álfhildur litla hrædd.
“ .arna er önnur karfa með b!áberjum.“
lórninn leit á hana, velti körfunni um
°11 og át. Nú var Álfhildur ekki lengur
eins hrædd. En hún flýtti sér að láta björn-
nn fá fleiri ber, og hann rumdi ánægju-
n E1 M I LI s B L A Ð I Ð
lega og lagði hraminn ofurlaust á öxl Álf-
hildar. En nú kom hann auga á stóru tín-
una, sem var barmafull af bláberjum og
jarðarberjum; en jarðcU’ber þótti honum
bezt af öllu. Hann rambaði að tínunni og
tók til að éta í mestu makindum.
„Nei, nei, björn!“ sagði þá Álfhildur.
„Þú mátt ekki fá öll berin. Þetta eru ekki
mín ber, og þess vegna get ég ekki gefið
þér þau, og svo geturðu líka fengið illt í
magann af öllum þessum berjum, björn!“
Hún gekk að birninum og lagði litlu
höndina sína djarft á loðinn háls hans og
þokaði honum burt. En hann kærði sig
ekki um þetta, og hún skildi vel, að það
var þýðingarlaust að banna honum.
„Jæja, biddu bara þangað til hann Egill
kemur; þá verður hann reiður og rekur þig
burtu með prikinu sínu.“ Stórt dýrið leit
vingjarnlegum augum á litlu stúlkuna og
strauk henni aftur hlýlega með þungum
hramminum.
„Nú ætla ég að punta þig, björn!“ sagði
Álfhildur litla, „en þá verðurðu líka að
láta berin systkina minna í friði.“ Síðan
tók hún krans og lagði hann um háls birn-
inum, og annan lítinn sveig setti hún á
höfuð honum.
Hátt uppi á hæðinni hljómaði trompet
Finns, og allar stúlkui’nar og drengirnir
komu hlaupandi. Þá skimaði björninn í
kring um sig, lagði hramminn enn einu
sinni vingjarnlega á öxl Álfhildar litlu og
gekk síðan rólegur inn í dimman skóg-
inn. — Þegar böi’nin voru öll saman kom-
in, sýndi hún þeim döpur hina tómu bei’ja-
tínu, afsakaði sig og sagði sem greinileg-
ast hún gat frá öllu varðandi bjöi’ninn.
Þau urðu öll náföl af hræðslu, og sum
tóku á rás. En Ragna brast i þungan grát
og þrýsti litlu systur sinni fast að sér og
bað hana með heitum tárum að fyrirgefa
sér það að hafa skilið hana eina eftir. Að
lokum tók Egill þær báðar sitt í hvora
hönd og lagði af stað. I ótta sínum skildu
þau eftir bæði blómkransana, tínuna, körf-
ui'nar og nestispokana.
Þau komust heilu og höldnu heim til
pabba og mömmu og sögðu frá því, sem
gerzt hafði. Móðirin greip Álfhildi litlu
skjálfandi í faðm sinn og klappaði henni
149