Heimilisblaðið - 01.07.1965, Síða 18

Dökkt hár og hugmyndaflug
Eftir Helene Hahn
Beiskur ammoníakilmur fyllti loftið, og
viðskiptavinurinn í nr. 5 sagði við fallegu
hárgreiðslustúlkuna, sem var að greiða
henni:
„Hver er það, sem er að fá platínumeð-
ferð?“
Unga stúlkan taldi fimm dropa af ein-
hverjum ljótum, grænum vökva í höfuð-
þvottaskál, áður en hún svaraði:
„Það er frú Leheudry; hún situr inni í
byrginu hennar Jósefínu, þess vegna er
lyktin svona sterk. Platínuljósi liturinn er
sérgrein Jósefínu. Hún getur jafnvel breytt
blásvörtu hári í platínulitt af ljósustu teg-
und. Allar leikkonur koma hingað og fá
meðferð hjá henni.“
„Eigið þér við frú Leheudry, konu Bern-
ards Leheudry, leikstjóra?" spurði við-
skiptavinurinn. Hún sagði þetta kæruleys-
islega, en hreimurinn í rödd hennar gaf til
kynna allmikinn áhuga, eða þá að það
reyndi nokkuð mikið á hana að sitja í
óþægilegum stellingum, með höfuðið sveigt
mjög aftur.
„Já,“ sagði hárgreiðslustúlkan. „Ein-
mitt. Jósefína segir, að hún sé óð af af-
brýðisemi. Við heyrum ýmislegt á stað
eins og þessum. Frú Leheudry segir Jósef-
ínu um allt einkalíf sitt og þess konar.
Viljið þér snúa höfðinu svolítið, fröken
— þökk fyrir, þetta var ágætt, þá get
ég.
„Hvað er það? Ég á við, hvað segir hún
um mann sinn?“
„Ó, góða mín, hvernig hann eltist við
rétt eins og björninn hafði gert skömmu
áður. Og ungir og aldnir hópuðust um-
hverfis hana og grétu, bæði af ótta, ástúð
og gleði. Utan um þau öll lagði pabbi sín-
ar stóru og sterku hendur. Síðan reis hann
öll pils, sem hann sér. Og sérstaklega er
það einhver stúlka með rauðgult hár, sem
hann hefur áhuga á. Hann hefur sézt tals-
vert með henni upp á síðkastið. Hún er
leikkona og á að leika með í nýjum sjón-
leik, sem hr. Leheudry á að setja á svið,
það er að segja, ef frú Leheudry tekst ekki
að gera hana óskaðlega fyrir þann tíma.
Hún hefur sagt Jósefínu, að hún hafi lát-
ið njósna um þau, og að hún ætli að reyna
að koma þeim á óvart; og þá vildi ég
ógjarna vera í sporum þeirrar rauðgullnu.
Frú Leheudry svifst einskis, hvorki þess
að nota vitríól né. .. . Nei, fröken, Þer
verðið að sitja kyrr. . . . Það er ekki held-
ur neitt við því að segja, þótt frú Leheu-
dry vilji ekki sleppa manni sínum ein-
mitt núna, þegar honum er farið að ganga
vel og græðir mikla peninga. En aðrar
konur mundu ef til vill hika við að gríPu
til svona hrottalegra aðferða eins og frU
Leheudry. Það er auðvitað refsivert, en
frönsk lög taka mjög vægilega á svona
voðaviðburðum, sem verða vegna afbrýði-
semi; og þó að frú Leheudry takist að ráð-
ast á og afskræma keppinaut sinn, þá rauð-
gullinhærðu, getur hún verið alveg viss
um, að hún verður sýknuð. Afsakið, frök'
en, viljið þér gjöra svo vel að gæta þess að
snúa ekki höfðinu við. .. . “
„Já, en þetta getur ekki verið alvai’a
hjá frú Leheudry. Menn gera ekki slík
og þvílíkt."
„Nei, ef til vill ekki, en þá tekur hurl
til annarra ráða. Hún á svipu, segir hun>
og mig skyldi ekki furða, þó að hún fýnul
upp á því að nota hana á keppinaut sim1,
Uff, það hlýtur að vera andstyggilegt- Þ®
hef einu sinni heyrt um svipað tilfelh.
þar sem ung stúlka fékk svipuhögg Þvel
yfir andlitið. Hún er með ör eftir það enh
þann dag í dag, svona rétt hérna við aug
að og niður yfir kinnina. Og svo er Þa
auk þess þannig, að stúlkan með raU
á fætur og gelck þögull inn í herbergið si
Hvað haldið þið hann hafi gert þar inni.
Síðla hausts var þessi sami björn sko
inn. Um háls hans var enn kransinn, se
Álfhildur litla hafði gefið honum.
H E I M I LI S B L A Ð 1P
150