Heimilisblaðið - 01.07.1965, Qupperneq 24

AF HEILUM HUG
Eftir JENNYFER GRAYSON
„Nei, að sjálfsögðu ekki,“ tautaði hún.
En hjarta hennar var fullt óróleika; því
að nú visi hún, að Kitten yrði fyrri til að
segja honum sína eigin útgáfu af sög-
unni. . . .
Dan kom ekki heim aftur næsta dag, og
hún heyrði ekkert frá honum, ekki stakt
orð. Hún sat heima við og beið og þorði
ekki að yfirgefa húsið af ótta við, að sím-
inn hringdi, eða að hann kæmi sjálfur á
meðan hún væri að heiman. Um sexleytið
var hún svo æst á taugum, að hún afbar
það ekki lengur. Hún hringdi fyrst þang-
að sem hann bjó. Jú, hr. Lester var kom-
inn heim frá London. Nei, það lágu engin
skilaboð frá honum. Hún lagði tólið á, titr-
andi höndum. Dan var kominn frá London,
en hann hafði ekkert gert til þess að ná
sambandi við hana! Vissi hann ekki, að
hún var komin heim? Það hlaut hann þó
að vita, ef hann hafði hitt Kitten, og auð-
vitað hafði hann hitt hana! Hvað átti hún
nú að gera? — Stolt hennar varaði hana
við því að grípa til örþrifaráða, en ást
hennar til Dans var þó stoltinu yfirsterk-
ari, — og sú trú, að hvað sem fyrir kæmi,
myndi hann treysta henni.
1 þeirri von, að hann væri staddur hjá
frænku sinni, hringdi hún til frú Sway-
thing: „Mér fannst ég endilega þurfa að
hringja og vita, hvort — hvort hugsazt
gæti, að Dan væri staddur hjá yður. Mig
langar mjög mikið til að ná taii af hon-
um.“
Það varð stutt þögn, en síðan mælti frú
Swavthing, nokkuð hátíðleg:
„Ég skal skýra honum frá því.“
„Er hann sem sagt þarna?“ hélt Margie
áfram. „Það er mjög áríðandi, að ég nái
tali af honum sem fyrst, frú Swaything.“
Aftur varð nokkur þögn, síðan mælti
frúin kuldalega: „Það er alls ekki öruggt,
156
að hann sé ákafur í að tala við yður, en
ég skal segja honum, að þér hafið hringt."
Það kom lágur hvellur, síðan suð. Sam-
bandið hafði verið rofið. Margie sat stjörf
og starði fram fyrir sig. Hvað gat þetta
þýtt?
Margie var Ijóst, að þessi viðbrögð frú-
arinnar gátu ekki þýtt nema eitt — að
þessi frænka Dans hafði þegar fengið að
heyra söguna, söguna eins og hún kom
frá Kitten. Hvort þeirra hafði sagt henni
hana — Dan eða Kitten sjálf? Hann hafði
eflaust heyrt útgáfu Kittenar, en trúði
hann þeirri frásögn? Trúði hann henni án
þess svo mikið sem spyrja Margie um út-
skýringu?
Nei, það gat ekki hugsazt. Sá sem mað-
ur unni, gat ekki svikið þannig að tilefnis-
lausu. Ást og tillitssemi hlutu að vera óað-
skiljanlegir þættir. Dan gat ekki 'sýnt henm
slíkt vantraust að trúa jafn fráleitum hlut
og staðhæfingu Kittenar. Einhvers staðar
hlaut að vera um misskilning að rseða.
Kannski hafði Dan alls ekki verið hja
frænku sinni. Kannski var hann á leiðinm
þangað-------.
Hún gekk fram og aftur um gólfið með
samanknýttar hendur, þegar faðir hennai
kom heim. Hann var þreytulegur °S
áhyggjufullur á svip, en þvingaði sig til aö
brosa, þegar hann sá hana.
„Jæja, hvað hefurðu svo verið að Se\a
í allan dag?“ spurði hann. „Ekki vænti ég
þú hafir gengið um gólf og núð hendurnai.
Þetta er ekki annað en smávegis misskiln-
ingur, sem verður leiðréttur á augabrag
.... Segðu mér, hefurðu heyrt nokku'
frá Dan?“ (1
„Nei. En ég veit hann er kominn aftur-
Pll
„Þú veizt hann er kominn aftur,
LAÐlV
HEIMILISB