Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 26

sagði hann. „En annars sé ég enga raun-
verulega ástæðu til þess.“
„Sérðu enga ástæðu til þess!“ Hún hróp-
aði næstum orðin. „Hvað í ósköpunum ertu
að fara, Dan? Þú heldur þó ekki —“
„Við verðum að tala heldur um þetta,
þegar ég kem,“ greip hann fram í fyrir
henni. „Ég skal vera kominn um sex-
leytið.“
Það var samkoma í saumaklúbbnum
þennan sama eftirmiðdag, og í fyrsta
skipti komst Margie að raun um hvernig
það var að hafa gefið slaðurdrósum bæj-
arins tækifæri til að smjatta á einhverju.
Meðan á samkomunni stóð, ríkti kuldaleg
þögn í návist hennar. Hún var jafn ein-
angruð og nokkur mannvera gat verið, en
jafnframt var henni sent forvitið augna-
ráð úr öllum áttum. Hún fann, hvernig
þær hvísluðust á um hana og veittu henni
ekkert tækifæri til að bera hönd fyrir
höfuð sér. Það var með þungum áhyggj-
um varðandi framtíðina, að hún fór heim
aftur--------.
Dan var kominn, þegar hún gekk inn úr
dyrunum. Hún sá, að vagninn hans stóð
fyrir utan, og hjarta hennar tók þegar að
slá örar, eins og ætíð þegar hún kom auga
á hann. En hún hljóp ekki inn í húsið,
eins og endranær; hinsvegar stanzaði hún
andartak og átti í baráttu við sig að snúa
ekki burt og hlaupa leiðar sinnar.
Þegar hún gekk inn i dagstofuna, sá hún
hvar hann stóð við arininn með hendurnar
djúpt í buxnavösunum.
„Dan!“ Rödd hennar brást henni nán-
ast, er hún nefndi nafn hans.
Svo snéri hann sér að henni.
„Margie.“
Brot úr sekúndu kom henni til hugar,
að hann myndi ganga að henni og taka
hana í faðm sinn og binda endi á allt hug-
arangur hennar.
En hendurnar, sem andartaksstund
höfðu lyfzt í áttina til hennar, féllu jafn-
skjótt máttlausar niður með hliðum hans.
Hann leit á hana, hrukkaði ennið og beit
sig óstyrkur í vörina. Sú ijúfa von, sem
tendrazt hafði í brjósti hennar, slokknaði
á augabragði.
„Margie — ég — ég beinlínis skil ekki,
hvernig þú gazt gert þetta,“ sagði hann
í ástríðuofsa. „Og það á jafn undirförulan
hátt. Ég er ekki sammála Kitten um það,
hvernig hún vill notfæra sér þetta, en ég
get skilið hennar sjónarmið og af-
stöðu.“
„Þú trúir semsagt því, sem Kitten segir?
Þú trúir því sem sagt, að ég — ég hafi
getað — ó, Dan —“
Hún reyndi að fá hann til að horfast 1
augu við sig, en hann leit undan. Hann
sneri höfðinu í aðra átt og mælti í senn
lágt og ásakandi:
„Hvers annars ætlastu til, að ég trúi,
Margie? Clive er svo sem enginn ókunn-
ugur maður í þínum augum. Það er ekki
langt síðan þú viðurkenndir það, að þið
hefðuð einu sinni verið ástfangin hvort 1
öðru. Kitten sver og sárt við leggur, að
hann hafi allan tímann verið ástfanginn i
þér — og þú í honum. Hún segir, að þið
hafið skrifazt á, og að það sé ekki í fyrsta
skipti sem þið hafið-------“
„Það er lýgi!“ hrópaði hún í ákefð.
En hann hélt áfram, rétt eins og hann
hefði alls ekki heyrt hvað hún sagði:
„Ég hef eiginlega aldrei getað fellt mig
við þennan mann. Kitten segir þar að auki,
að þú hafir verið ástfangin í honum Þe&'
ar þú trúlofaðist mér. Hún sver þess dýran
eið, að þið hafið hitzt á laun. Hún segist
hafa grátbeðið þig að koma heim á hótelið
til hennar þarna um kvöldið, en að Þu
hafir ekkert kært þig um það. Þú sagðh
Kitten eitthvað í afsökunarskyni, -— u
hann væri mjög veikur. En þegar hun
kom heim í íbúðina næsta morgun val
hann frískur eins og folald. Þið sátuð sarn-
an að tedrykkju í herberginu þar sem Þu
svafst, og ykkur virtist líða alveg prýðlS'
veL“ . ,«
„Hættu! I guðanna bænum, hættu-
hrópaði hún reið. „Mér er sama, hvað Þu
heldur úr því sem komið er, en ég ul.
þig um að segja ekki meira! — Það g®
fengið mig til að hata þig meira en ég Se
afborið.“ . j(
„En hvert orð er þó satt, sem ég segt
HEIMILISBLAÐi£)
158