Heimilisblaðið - 01.07.1965, Side 27
hrópaði hann á móti, og rödd hans var
hás og andlitið afmyndað af afbrýðisemi
°g reiði. „Þú veizt, að það er satt. Þú veizt
bú elskar hann. Þú hefur alltaf elskað
hann. Mig hefur grunað það lengi, og vit-
að það síðan daginn sem þú varðst æf
af því ég sagði að hann væri ekki nógu
góður handa Kitten. Manstu það? Ég hef
verið fífl, og mig tekur það sárt að hafa
Uppgötvað það jafn seint og ég hef gert.“
Hún hafði getað haldið áfram að full-
vissa hann um, að hún væri saklaus af
hví, sem hann bar henni á brýn. Hún hefði
getað minnt hann á ást þeirra og grát-
heðið hann um að treysta sér betur en
systurinni. En hún sagði aðeins, þreytu-
iega: ,,Jæja, þá er ekki meira um það að
tala, Dan. Úr því þú trúir systur þinni, en
ekki mér.“
>>Ég hlýt að trúa henni,“ sagði hann
®fur. „Hún hefur sagt mér sannleikann,
allan sannleikann. . . . “
>,Það væri rétt þú færir,“ mælti hún
stillilega.
Hann tók að ganga í átt til dyra, en nam
staðar og leit á hana óöruggur.
>,Margie,“ sagði hann í bænarrómi. „Að-
eins ef ég gæti treyst því, að þú værir
ekki ástfangin af þessum náunga.“
,,Hér er hringurinn þinn, og farðu nú,“
Sagði hún og beit saman tönnunum um leið
°g hún rétti honum hann.
Hann snéri sér á hæli, gekk hratt til
dyra og út í bílinn, sem hann setti í gang
miklum hávaða. En þar sem hann
°k í æsingi í áttina til Birmingham, hafði
kann á tilfinningunni, að hann hataði Kitt-
enn meira en Margie, — enn meira en
ann ímyndaði sér, að hann hataði Margie.
Köld næturbitra stóð beint i andlit hans.
V.
LOKA-ÚRRÆÐI
Kitten vill yfirhöfuð hvorki sjámig
e heyra. Eg hef reynt állt hvað ég hef
'ietað til að komast í samband við hana,
% íaff er vonlaust. Augljóslega hefur hún
‘VQgju að framfylgja þessari gerrœðis-
11 E I M I L I s B L A Ð I Ð
hugmynd sinni til hins ýtrasta. Hvað segir
Dan? Ég vona svo sannarlega, að hann
geti komið fyrir hana vitinu. Ég er sann-
færður um, að það er Alek Wyman, sem
stendur á bak við þetta állt. Kitten hefði
áld,rei getað látið sér detta i hug að út-
vega sér skilnaðarástœðu með annarri eins
brellu. Ég þori að sverja, að hún var full-
komlega hamingjusöm með mér, þangað
til hún hitti hann. Hann gerði hana ringl-
aða i kollinum með öllu því fé, sem hann
hefur handa á milli. Góða Margie, mér er
illa við að hugsa til þess, að ég skuli hafa
dregið þig inn í þetta — einmitt þig, sem
álltaf hefur verið bezti vinur minn. Og ég
forðast að hugsa um það, hvað faðir þinn
kann að hálda um mig. Ég hefði álls ekki
átt að leyfa þér að dveljast í íbúðinni þarna
um nóttina, en þú veizt, að ég var ekki
með sjálfum mér og gat alls ekki hugsað
skýrt. Einasta von mín er sú, að Dan skilji,
hversu elskuleg þú ert, og hversu heppinn
hann hefur verið.
Ætið þinn vinur, Clive.‘c
Hún sýndi föður sínum bréfið. Hann setti
óðara upp gleraugu og las það.
„Þú hefur ekki sagt honum, að trúlofun
þinni sé slitið?“ spurði hann um leið og
hann rétti henni það eftir lesturinn.
Hún hristi höfuðið. „Nei, mér fannst eng-
in ástæða til að gera hann daprari út af
þessu öllu en hann þegar var orðinn.“
„Ég vorkenni honum innilega,“ sagði
hann eftir stutta þögn. „Eins og það sé ekki
nóg fyrir hann, að Kitten er farin frá hon-
um, — þá þarf hann líka að hafa áhyggj-
ur af að hafa dregið þig inn í þetta. Hon-
um hefur alltaf verið mjög hlýtt til þín.“
„Já,“ svaraði hún. „Og mér til hans.“
„Sú var tíðin, að ég vonaði —,“ hóf
hann máls, en lauk ekki við setninguna.
„Því miður verður fólk einatt ástfangið
af allt öðrum en þeim, sem það ætti að
verða ástfangið af,“ sagði hann svo með
daufu vandræðabrosi.
„Þú hefur alltaf óskað þess, að við Clive
yrðum ástfangin hvort í öðru, er það ekki?
Sannleikurinn var sá, að þú hagaðir þér
beinlínis eins og hjúskaparmiðlari. Við vor-
um vön að hlæja að þér í þá daga.“
159