Heimilisblaðið - 01.07.1965, Side 28

„Já, ég er hræddur um, að ég hafi hag-
að mér kjánalega stundum. En ég hafði
miklar mætur á Clive,“ svarði hann virðu-
lega. „Næstum því eins og væri hann minn
eiginn sonur.“
Nei. Hann hélt ekki, að hana langaði til
að giftast Clive, hvað svo sem sumir kunnu
að halda. Hún var mjög sjálfstæður per-
sónuleiki og hún myndi aldrei giftast öðr-
um en þeim, sem hjarta hennar segði henni
að giftast. Og hún hafði elskað Dan. En
hún var ung enn. Annar maður gat komið,
sem væri hennar verður. En jafnvel þetta
þorði hann varla að leyfa sér að vona —
viðurstyggilegt skilnaðarhneykslið gæti
gert meira en nóg til að eyðileggja nafn
hennar og æru. Honum kólnaði í hjarta-
stað við tilhugsunina um það, hvað hún
átti eftir að gegnumgangast. Hann gekk
að arninum, settist andspænis dóttur sinni
og sló öskuna úr pípunni.
,,Ég hef frétt, að frú Denver hafi fengið
enn eitt kastið,“ mælti hann.
Hún réttist skyndilega í sætinu og starði,
á hann.
„Hefurðu frétt? En — en hefur hún
þá ekki sent eftir þér?“
Andartak sat hann þögull og starði í
eldinn, svo hristi hann höfuðið rólega. —
„Nei, væna mín, það hefur ekki verið sent
eftir mér í þetta sinn. Hún.... e....,“
Hann var önnum kafinn við að troða aftur
í pípuna sína og fá hana til að draga.
„Hún. . . . hefur sem sagt kosið að sækja
heldur dr. Martin frá Birmingham.“
Hún starði á hann undrandi.
„Eg kemst reyndar ekki hjá því að
finnast það svolítið skrýtið," sagði hann
og hóstaði lágt. „Ef hún hefði viijað heyra
álit einhvers annars, hefði hún einfaldlega
getað sagt það; ég myndi með ánægju hafa
sett mig í samband við dr. Martin. En að
sækja hann þannig á bak við mig — sem
sagt, það lítur nokkuð einkennilega út.“
Það var ekki fyrr en síðar, að Margie
minntist þess allt í einu, að frú Denver
var náin vinkona frú Svvaything, en samt
gat hún ekki komið sér til að trúa því,
að nokkurt samband væri þarna á milli.
Hvað svo sem þær kynnu að halda um
hana sjálfa, var óhugsandi, að þær létu
föður hennar gjalda þess. Það var með öllu
ósennilegt. Þetta var ekki annað en þreytu-
merki og taugaveiklun hennar sjálfrar, —
að hún tók að hugsa um hluti sem ekki
voru til í raunveruleikanum.
En ekki liðu margir dagar þangað til
hún neyddist til að horfast í augu við hvað
var sjálfur raunveruleikinn. Allar vinkon-
ur frú Swaythings, sem voru mikill hluti
af sjúklingum föður hennar, tóku skyndi-
iega að forðast hann og leita til læknis frá
Birmingham.
Ýmis önnur smærri atvik sannfærðu
hana auk þess, að frú Swaything hafði út-
breitt orðróminn ötullega. Miðdegisverð-
um, sem þau höfðu verið boðin til, vai
skyndilega aflýst án frekari skýringa. Vin-
ir og kunningjar frú Swaything litu í allt
aðra átt, þegar þeir hittu Marige á götu-
Frú Winthers var önnum kafin við að
undirbúa góðgerðahátíð, en engum kom
til hugar að biðja Margie um að taka sseti
í undirbúningsnefndinni. Hún var látm
þoka til hliðar.
„Mér væri kannski sama sjálfrar min
vegna,“ hugsaði hún. „En hvernig getui
fólkið fengið sig til þess að hefnast á hon
um föður mínum!“
Meðferð þess á föður hennar gerði haiA
æfa. Henni kom ekki til hugar að segJa
orð sjálfri sér til varnar, en til varnar hon-
um bæði gat hún og vildi hefjast handa-
Hann hafði alltaf gert allt sem hann bez
gat fyrir aðra, verið þolinmóður og vih'
gjarnlegur við þær konur sem nú leyf®u
sér að snúa við honum baki í hofmóði og
fyrirlitningu. Hann hafði meðhöndlað siua'
kvilla þeirra af umhyggju og aldrei sviki
köllun sína sem læknir, hversu mikið seu1
hann hafði einatt verið misnotaður. E*1
nú sveik þetta fólk sína eigin skyldu seh1
manneskjur, aðeins sökum þess að það he
að dóttir hans hefði gert eitthvað raug •
Það virtist keppast um að snúa við houuU!
baki. Því var sama, þótt það eyðileg
starf hans og afkomu; sama þótt það gel
hann að beisku gamalmenni löngu fy1
aldur fram. Þær lygar, sem það hafði a
sinn þátt í að útbreiða, varð hún að stööva
hvernig sem henni átti reyndar að tak
það.
a£>iP
160
HEIMILISBL