Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 29

Hún tók bréf Clives upp úr skrifborðs-
skúffunni sinni og las það yfir:
„ ■ .. . Ég er sannfœrður um, að það er
Alek Wyman, sem stendur á bak við þetta
allt. Kitten hefði aldrei getað látið sér
detta i hug að útvega sér skilnaðarástœðu
weð annarri eins brellu. .. .“
Hún minntist þess glögglega, er hún
hitti hann í íbúð Rolands. Kaldhæðni hans
hafði henni ekki fundizt skemmtileg. Henni
hafði komið hann fyrir sjónir sem eigin-
Sjarn og sjálfumglaður. Þennan morgun
hafði hann borið á móti því að vita nokk-
uð um málið. Hafði hann verið að leika?
Hún gat í rauninni ekki fengið sjálfa sig
til að trúa því, þrátt fyrir allt. Enda þótt
henni félli ekki vel við hann, hafði henni
fundizt undrun hans vera nægilega ein-
i^g til að geta verið sönn. Gat það orðið
að nokkru liði að snúa sér til hans? Ef hann
hafði einhver áhrif á Kitten, gat hann
kannski eitthvað gert — spurningin var
hara sú, hvort hann kærði sig um það.
Fyrir fram fannst henni það með öllu
vonlaust að skírskota til þessa ókunna
uianns. Endalokin á samtali milli þeirra
yrðu sennilega auðmýkjandi fyrir hana
sjálfa; en reyndar var það ekki hún sjálf,
sem hún átti að hugsa um fyrst og fremst,
heldur faðir hennar og þar næst Clive.
Nokkrum dögum síðar gat hún komið
Því svo í kring, að hún gat dvalizt í borg-
ínni í einn eða tvo daga. Hún ætlaði sér
að búa hjá gömlum skólafélaga, ungfrú
Mavis Fenn, sem hafði vinnustofu í London
°g lifði af því að teikna myndir fyrir viku-
hlöðin.
Margie kom til London um eftirmiðdags-
leytið og fór þegar í stað heim til Mavisar
mnð töskuna sína. Hún leitaði að heimilis-
^ungi Alek Wymans í símaskránni, en
hringdi ekki til hans. Það hefði verið
°gerningur að útskýra fyrir honum í síma,
hvað það var sem hún þurfti að ræða við
hann um.
Alek Wyman bjó í Hill Street, Mayfair,
fn hann var ekki heima, þegar þangað
kom.
>,Viljið þér ekki bíða eftir honum, ung-
fnú?“ mælti þjónninn sem lauk upp fyrir
HEIMILISBLAÐIÐ
henni. „Ég býst við því, að hr. Wyman
komi heim um sexleytið.“
„Þakka yður fyrir, ég bíð þá,“ svaraði
hún.
Hann vísaði henni inn í herbergi búið
fallegum húsgögnum. Meðfrarp veggjun-
um stóðu lágar bókahillur, en þægilegir
hægindastólar og legubekkur fyrir fram-
an arininn. Parketgólfið var að nokkru
leyti hulið þykkum teppum. Andrúms-
loftið þarna inni bar sterkan keim af ríki-
dæmi og góðum smekk. Á litlu borði til
hliðar við stólinn þar sem hún sat lá stafli
myndablaða, en hún var alltof yfirspennt
til að geta lesið. Hvað átti hún eiginlega
að segja, þegar hann kæmi? Hvernig gat
hún vonazt til þess að geta fengið hann
til að telja Kitten á að hætta við skilnað-
inn? — ef hann var nú ástfanginn í henni
og það var beinlínis í hans eigin þágu, að
hún fengi skilnað við eiginmanninn?
Hún heyrði forstofudyrnar opnaðar og
raddir frammi á ganginum. önnur var rödd
þjónsins, en hina röddina þekkti hún aftur
sem rödd Alek Wymans.
Andartaki síðar gekk hann inn.
„Hvað sé ég!“ Hann rétti fram höndina
í átt til hennar. „Þetta var þó óvænt undr-
un — þægilega óvænt.“
„Sælir,“ sagði hún stríðnislega.
„Elsku barn, hvað amar eiginlega að?“
hálfhrópaði hann. „Þér eruð föl sem nár.
Er yður illt?“
„Nei, takk fyrir, mér líður ágætlega,"
svaraði hún.
„Áður en þér segið mér, hvað amar að,
mælist ég til þess, að þér þiggið glas af
sérríi.“
Á litlu borði stóð vínflaska og tvö glös.
Hann skenkti í annað glasið og bar fyrir
hana. Hún tæmdi það, því að sjálfri fannst
henni hún þurfa á hressingu að halda.
„Ég ímynda mér, að ég geti gizkað á,
um hvað þér ætlið að tala við mig,“ sagði
hann í því sem hún setti frá sér glasið.
„Það er um að ræða skilnað Kittenar, er
það ekki?“ Hann brosti vingjarnlega við
henni, eins og hann vildi hjálpa henni til
að komast á sporið.
161