Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 30

„Já, það er skilnaðarmálið.“
„Ég geri ráð fyrir, að þér viljið nauðug
að hún fari frajn á skilnað?"
Hún kinkaði kolli.
„Eruð þér mótfallnar hjónaskilnuðum
yfirleitt, eða hafið þér persónulegan áhuga
á afdrifum þessa sérstaka skilnaðarmáls,
sem hér um ræðir?“ spurði hann.
Hún starði á hann. „Að sjálfsögðu hef
ég persónulegan áhuga einmitt á þessu
skilnaðarmáli,“ stamaði hún upp. „Þér —
þér vitið það, vænti ég, að Kitten ásakar
mig fyrir að — fyrir að vera orsök skiln-
aðarins?“
„Yður — yður!“ hrópaði hann upp. Allt-
í einu keyrði hann höfuðið aftur og rak
upp skellihlátur. „Elsku barn,“ sagði hann
þegar hann hafði lokið hlátrinum. „Þessu
neita ég að trúa. Ég neita því einfaldlega
að trúa öðru eins.“
Heitur roði færðist fram i kinnar henn-
ar. Hlátur hans hafði fengið hana til að
finnast hún vera auvirðileg og kjánaleg.
„Það gleður mig að heyra, að þér trúið
ekki framburði Kittenar,“ hóf hún máls,
en hann greip fram í fyrir henni bros-
andi:
„Andartak. Ég skal segja yður, hvað ég
held. Þér lítið ekki út fyrir að vera eitur-
naðra í paradís neins hjúskapar. Þrátt
fyrir það getur hugsazt, að þér séuð það.
Ég hef aldrei lagt neinn trúnað á söguna
um hreinleika sveitapíunnar fögru.“
„Ég veit ekki, hvort þér eruð að reyna
að vera fráhrindandi eða bara fyndinn,
herra Wyman,“ sagði Margie. „En ég full-
vissa yður um, að þetta er ekkert til að
hlæja að. Ég hef ekkert gert af því, sem
Kitten ber mér á brýn....“
Margie var ákveðin í að segja honum
allan sannleikann og kæra sig kollótta um
háðsglampann í augum hans.
Þegar hún hafði lokið frásögu sinni, var
þögn um stund.
„Ég geri ráð fyrir, að þér hafið komið
einum um of göfugmannlega fram,“ sagði
Alek Wyman loks og brosti nú dauft.
Blóðið þaut fram í kinnar henni.
„Ég hef ekki hugsað mér að.koma neitt
göfugmannlega fram,“ svaraði hún. „En
mér er mjög vel við Clive.“
162
Hann stundi. „Það er eins og ég hef
alltaf sagt. Það er möguleiki, að manni
verði launað í næsta lífi fyrir að koma
fram eins og miskunnsamur Samverji
en allavega verður manni ekki launað það
hérna meginn. . . . Látið mig. samt ekki
grípa fram í fyrir yður. Þér sátuð sem
sagt og hélduð í höndina á honum yfir
morgunverðarborðinu og hvísluðuð hug-
hreystandi orðum í eyra hans, þegar Kitt-
en kom þrammandi inn í kyrrðina til ykk-
ar í fylgd með tveim leynilögreglumönn-
um?“
Ertnisorð hans gerðu Margie æfa af
reiði. Hún spratt á fætur.
„Ó, mér finnst þér viðurstyggilegur!“
hrópaði hún og tók á rás til dyranna.
„Ég verð þá víst að biðjast enn einnar
afsökunar,“ sagði hann. „En úr því þér
eruð komnar svona langan veg að, til þess
að tala við mig, er þá ekki bezt að við
tölum raunverulgeá saman og komumst til
botns í þessu? En þér verðið að viður-
kenna, að kringumstæðurnar eru ekki laus-
ar við að vera svolítið spaugilegar.“
„Ég get ekki séð neitt spaugilegt við
þetta,“ gegndi hún reiðilega. ,,Og ég geri
heldur ekki ráð fyrir, að yður þætti það,
ef þér ættuð sjálfur heima í li-tlu sveita-
þorpi þar sem allir töluðu á bak við
yður —“
„Einmitt — fréttirnar hafa sem sagt
síazt út?“
„Ojá, fyrir löngu,“ sagði hún beisk. „Fru
Swaything, frænka Kittenar, býr í næsta
nágrenni við okkur. Hún vill helzt geta
stjórnað öllum bænum, og ég held hún hafi
aldrei haft neinar sérstakar mætur á mer-
En það gerði ekki mikið til mín vegua
-----“ Röddin brást henni lítið eitt. ,,En
þegar það er farið að bitna á honum
föður mínum —“ Hún þagnaði skyndilega'
gröm yfir því að hafa þegar sagt of mikið-
„Svo það er líka látið bitna á föðui
yðar?“ sagði hann. „En hvað um móðu1
yðar — þér ætlið þó ekki að segja Ttiéu
að þetta sé einnig látið bitna á gráhærðU
móður yðar?“
Þetta var meira en Margie þoldi. Hún
HEIMILISBLAÐl®