Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 31

var þegar á leið til dyra og barðist við
grátinn, er Alek Wyman greip fast um
handlegg hennar og hélt henni kyrri.
„Það var ekki ætlun mín að stríða yður.
Og þó, fari það og veri, ég hef víst ætlað
mér það.“ Grá augu hans brostu við henni
á þann hátt, að henni var allri lokið. „Það
er bara svo fátt, sem hægt er að skemmta
sér við nú á dögum. Og ef þér viljið lofa
mér því að reiðast ekki, þótt ég segi það,
þá gerir enginn hlutur mig eins tortrygg-
inn og „fögur stúlka stödd í neyð“. I mín-
um augum er það alltof viðkvæmnislegt
til þess að geta verið pottþétt. En setjizt
nú aftur og þiggið annað glas af sérrí. Ég
skal reyna að hlusta kurteislega á yður,
á meðan þér segið mér hvað þér haldið
að ég geti gert í málinu.“
Sjálfri sér til mikillar furðu, fór Margie
eftir tilmælum hans. Hann hafði einkenni-
lega sterk áhrif á hana.
„Það var heimskulegt af mér að verða
svona reið,“ sagði hún lágt.
„Síður en svo — ég skil yður mjög vel.
Og ég er því alls ekki mótfallinn, að þér
verðið reið. Þér lítið alveg prýðilega út
einmitt þegar þér eruð bálvond.“
Aftur þaut blóðið fram í kinnar henni,
en hún tók samt við sérríglasinu sem hann
rétti henni, mótþróalaust.
„Hvað kom yður til að halda, að ég
gæti eitthvað gert?“ spurði nú Alek Wy-
man.
„Ég hef heyrt að þér séuð mjög móður
vinur Kittenar.“
„En bezti vinur myndi aldrei blanda sér
i mál af þessu tagi.“
Hann lyfti dökkum brúnunum og leit
á hana með glettnisglampa í augum,
„Þér hélduð þó ekki, að ég væri ástfang-
inn af henni?“
Hún hikaði andartak. „Jú, það hélt ég
þér væruð. Annars hefði ég ekki komið.“
„Jæja, það var og,“ sagði hann. Hann
f\eygði hálfreyktri sigarettu í arininn og
ték að ganga fram og aftur um gólfið.
»Sannleikurinn er sá, að ég veit ekki sjálf-
úr, hvort ég er ástfanginn af henni eða
ekki,“ hélt hann áfram að lokum. „Hún
er mjög fögur og gersamlega samvizku-
i^Us. Hún er svo grímulaust eigingjörn
^EIMILISBLAÐIÐ
og upptekin af sjálfri sér, að ég hef gam-
an af því. Þér hafið máski tekið eftir því,
að ég met ekkert eins mikið í veröldinni
og það, að einhver hafi ofan af fyrir mér.
Ég viðurkenni, að ég hef ánægju af því
að vera samvistum við hana. Þegar maður
kemur með henni inn á veitingastað, hefur
maður á tilfinningunni að hver einasti karl-
maður stari á hana og öfundi mann. Að
undanförnu hef ég hugleitt, að líklega
byggist hún við því, að ég giftist sér óðara
og skilnaðurinn væri kominn í kring. Það
er heldur alls ekki óhugsandi, að ég geri
það.“
„En þá hljótið þér að elska hana,“ sagði
Margie.
Hann hristi höfuðið og brosti. „Hvað
merkir það: að elska? Vitið þér það? Ég
er viss um, að þér vitið það. Og sjálfur
hélt ég einu sinni, að ég vissi það. En nú
veit ég það ekki lengur. Ég hef oftar en
einu sinni um ævina ímyndað mér, að
ég væri ástfanginn, en það hefur aldrei
staðið til lengdar. Ef ég kvænist, þá kvæn-
ist ég stúlku sem ég geri mér engar grill-
ur um, stúlku sem gleður auga mitt og
skynjanir, en er ekki fær um að gera mér
neitt illt.“ Hann hló við, þegar hann sá
svipbrigðin á andliti hennar. „Yður bregð-
ur. Ég er hræddur um, að þér séuð ein af
þessum unglingum sem eiga hugsjónir, en
kannski getur þetta skilnaðarmál hjálpað
yður til að vaxa upp úr þeim; og ef það
tekst, þá hefur það ekki orðið til einskis.“
„Finnst yður ekki, að maður eigi að
eiga hugsjónir?" spurði hún undrandi.
Hann beit saman vörum og hristi höf-
uðið.
„Á sömu stund og manni finnst einhver
hugsjónin holdi klædd, verður maður sær-
anlegur. Ef maður er það ekki, er maður
miklu hamingjusamari í lífinu —“
„Hamingjusamari!“ greip hún fram í
fyrir honum og var mikið niðri fyrir. „Nei,
einmitt þannig getur maður alls ekki orðið
hamingjusamur. ‘ ‘
Hann yppti öxlum. „Hugsazt getur, að
þér hafið á réttu að standa, en ég fyrir
mitt leyti finn enga hamingju í því að gefa
mig fullkomlega á vMd náð og vorkunn ann-
arrar manneskju — en það er einmitt það
163