Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 32

sem maður gerir, þegar maður verður ást-
fanginn."
Margie var illa við að viðurkenna, að
þetta væri satt, en henni fannst eigi að
síður, að hann hefði nokkuð til síns máls.
Hún hafði elskað — elskað Dan af öllu
hjarta. Hún hafði gefið sig á vald náð hans
og manngæzku, en um leið og hann sýndi
henni vantraust hafði hann hæft hana í
hjartastað. Hafði sú hamingja, sem hún
hafði áður notið í kynnum sínum við Dan,
verið þess virði að gjalda hana með allri
þeirri smán og sársauka, sem hún varð að
þola nú?
Alek Wyman hélt áfram: „Ég vissi, að
Kitten myndi reyna að þvinga í gegn hjóna-
skilnað, en mig grunaði ekki, að hún
myndi blanda inn í málið einhverjum sem
hún þekkti. Ég hélt nánast, að þetta væri
eitt af þessum uppistöndum sem kunningj-
ar manns eru alltaf að lenda í annað slagið.
En mér finnst þetta nokkuð kindugt mál,
verð ég að segja. Mér skilst, að Clive myndi
vilja ganga inn á skilnað, er ekki svo?“
Hún hikaði við að svara. „Ekki held ég
það,“ svaraði hún að lokum. „Og þess vegna
mun það hafa verið, sem hún reyndi að
koma okkur að óvörum. Hann elskar hana
nefnilega enn, skiljið þér. .. .“
„Ég hef ímyndað mér, að hann væri orð-
inn þreyttur á henni og væri að skemmta
sér upp á eigin spýtur.“
„En það er ekki tilfellið," svaraði hún
uppnæm. „Clive hefur aldrei svo mikið sem
litið á aðra konu.“
Hann brosti dauft. „Ekki einu sinni á
yður?“
Enn einu sinni þaut blóðið fram í kinnar
henni. „Það — það er hlægilegt. Við höf-
um þekkzt —“
„Frá því þið voruð börn, já!“ Rödd hans
var ertin. „En það þarf ekki að hindra
hann í að líta á yður sem konu — að auki
sem mjög aðlaðandi konu. Ef hann neitaði
Kitten um skilnað, er hann sjálfur ábyrg-
ur fyrir afleiðingunum." Skyndilega smellti
hann saman fingrum út í loftið og leit á
hana eins og hann hefði fengið hugmynd.
„Nú man ég! Sagði Kitten mér ekki einu
164
sinni, að þér væruð trúlofuð bróður henn-
ar? Hann hlýtur þó að hafa eitthvað að
segja í þessu máli.“
„Ég var trúlofuð Dan, en ég er það ekki
lengur,“ svaraði Margie hátíðlega, en áður
en henni tækist að líta undan hafði hann
séð þjáninguna, sem lýsti sér í augnaráði
hennar. Og honum skildist, að hún vildi
fremur deyja en tjá tilfinningar sínar fyrir
honum. Hann brá snöggt við og gekk burt
frá henni. Hann skildi ekki sjálfur, hvers
vegna hann hafði svona mikla samúð með
þessari stúlku, sem ekki hafði nokkra
minnstu þýðingu fyrir hann.
Andartaki síðar sagði hann eins og ann-
arshugar: „Jæja, svo þér hafið slitið trú-
lofuninni? Þetta sannar einmitt hið óstöð-
uga eðli ástarinnar. Að því er ég bezt fæ
skilið, viljið þér fá mig til að tala við
Kitten, en finnst yður ekki, að þér ættuð
heldur að tala fyrst við Clive og fá hann
til að fallast á hjónaskilnað á ofur venju-
legan hátt?“
„Ég — ég gæti svo sem reynt það,“ svar-
aði hún lágt.
„Ef hann er sannur karlmaður, fellst
hann á það,“ sagði hann.
„Clive er prýðis maður,“ svaraði Margie
og var strax búin að taka upp hanzkann
fyrir hann.
Það varð stutt þögn. Hann gekk fast að
henni, og það var annarlegur glampi 1
svörtum augum hans.
„Það skyldi þó ekki vera, að þér væruð
sjálf dálítið ástfangin af Clive?“
„Nei.“
„Gott er nú það,“ sagði liann. „Ég vildi
bara fá að vita það.“ Hann gekk aftur og
fram um gólfið í nokkrar mínútur, en sagði
svo að lokum:
„Ágætt; ég ætla að vita, hvað ég get
gert varðandi Kitten. Að sjálfsögðu get
ég ekki lofað því, að hún hætti við skiln-
aðarmálið, en ég ætla að biðja hana um
að blanda yður ekki inn í það.“
Hún stóð á fætur. Varir hennar titruðu
örlítið, þegar hún sagði: „Ég veit ekkb
hvernig ég á að fara að því að þakka
yður.“
„Ég myndi ofur einfaldlega ekki kæra
mig um, að þér ættuð í brjósti þakklætis-
HEIMILISBLAÐl5