Heimilisblaðið - 01.07.1965, Síða 33

tilfinningu í minn garð. Slík tilfinning eyði-
leggur sérhvern kunningsskap. Fólk verð-
ur aldrei vinir, ef þakklætiskenndin er með
í leiknum." Svo bætti hann við án alls há-
tíðleika: „Mynduð þér kæra yður um að
vera vinur minn?“
Margie var alls ekki Ijóst, hvort hún
vildi verða vinur hans eða ekki. Stundum
féll henni mjög vel við hann, en stundum
fannst henni hún vera full tortryggni í hans
garð. Sjónarmið hans öll voru svo gerólík
hennar sjónarmiðum.
„Þér treystið mér ekkert sérlega vel?“
spurði hann blíðlega, og þegar hún svaraði
ekki um hæl, leið yfir varir hans dauft,
kaldhæðnislegt bros. ,,Má vera, að þér haf-
ið rétt fyrir yður. Engin kona ætti nokkru
sinni að treysta karlmanni — að minnsta
kosti ekki, ef hún lítur þokkalega út eða
yel það. En hvað um það — viljið þér taka
úhættunni?"
„Gott og vel.“ Hún brosti við honum,
°g af einhverri óskiljanlegri ástæðu létti
henni stórum.
„Heyrið mig, þér verðið að borða mið-
dag með mér,“ sagði hann. „Hg er glor-
hungraður, og ég er mjög hættulegur, þeg-
ar ég er soltinn."
„En ég bý hjá vinkonu minni,“ svaraði
^fargie. „Hvað um hana?“
„Vinkonur eru þekktar að því að sýna
n*rgætni,“ svaraði hann og brosti. „Þarna
er síminn, gjörið svo vel.“
Hún hikaði andartak, en ekki lengi. Eitt-
hvað sem var sterkara allri skynsemi kom
henni til að segja já. Hún gekk að síman-
Um og valdi númer Mavis.
„Ert það þú, Mavis?“ sagði hún. „Þú
verður að hafa mig afsakaða, en það dregst
svolítið að ég komi heim. Borða úti? Nei
■“ Hún sótroðnaði í framan. „Það er alls
ekki um það að ræða.“
„Jú, það er nú einmitt það, sem um er
að ræða,“ sagði Alek þegar hún lagði nið-
yr tólið. „Þessi vinkona yðar, — það lítur
Ut fyrir að hún sé gædd sæmilega heil-
brigðri skynsemi."---------
. Þau snæddu miðdegisverð i veitingahús-
lnn „Eftir kokkteilinn“. Þarna þurfti eng-
an kvöldklæðnað, en samt var þetta ein-
hver vistlegasti og dýrasti staður sem hægt
^EIMILISBLAÐIÐ
var að snæða í miðdegisverð í allri Lund-
únaborg. Klúbbur þessi var stofnaður af fá-
mennum hópi í einskonar mótmælaskyni
við alla þá dýru þar sem ekki mátti dansa
nema í samkvæmisklæðnaði. Það var bæði
hægt að dansa og borða í þessum stað. Og
hann var tilvalinn fyrir fólk, sem hvorki
hafði tíma eða löngun til að fara heim og
skipta um föt eftir kokkteilboð í eftirmið-
daginn. Fyrirtækinu hafði verið valinn
staður í gömlu húsi í Mayfair, innréttuðu
eftir nútíma kröfum. Árangurinn var vist-
legt og skemmtilegt veitingahús, sem var
orðlagt fyrir góðan og fjölbreyttan mat.
Þarna voru mikil líkindi til að hitta ein-
hvern sem maður kannaðist við. Alek var
einn af stofnendum þessa húss. Hann hafði
átt þátt í stofnun svo margra klúbba, að
hann mundi það varla sjálfur. En „Eftir
kokkteilinn“ var eigi að síður eftirlætis-
klúbburinn hans.
VI.
KITTEN BREGÐUR 1 BRÚN
Margie hafði heyrt getið um þetta veit-
ingahús, og dapurleiki hennar rénaði til
muna, þegar hinn svarti Bentley-bíll Alex
sveigði upp að fornlegri innkeyrslunni
framan við húsið. Glaðlegt og skrafhreifið
fólk var á leið þangað inn. Áhrifin af staðn-
um voru fremur í ætt við þau sem mað-
ur á að venjast við heimahús en opin-
bera staði. I gamaldags anddyrinu var
komið fyrir rúmgóðum og snotrum bar.
Smáborð stóðu hér og hvar eins og gor-
kúlur, við barinn var röð af háum stól-
um, máluðum í sterkum litum. Barþjónn-
inn, klæddur tandurhvítum jakka, hristi
kokkteilinn eins og væri það æðsti mun-
aður lifs hans.
Upp að barnum hallaðist einn þessara
óhjákvæmilegu skemmtanaslævuðu ungu
manna og reyndi að líta út eins og hann
væri upp yfir allt hafinn, en sannleikur-
inn var sá, að honum fannst hann vera
botnlaust einmana. Það var hún sömuleiðis
ríka konan úr hástéttinni, sem var allt of
gömul og allt of feitlagin til að vera í sam-
165