Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 34

fylgd svo ungs manns — sem að auki var
alltof vel klæddur og strokinn til að geta
verið sjálfur úr hástéttinni. Þarna var
sömuleiðis lífvarðarforinginn ungi og litla,
sæta, Ijósleita kærastan hans úr sveitinni.
Þarna var viðskiptajöfurinn með ofur-
gnægð peninga og konu sina, sem eyddi
mestum tíma sínum á snyrtistofum og í
kjólaverkstæðum. Þau voru þarna öll, rétt
eins og þau fyrirfinnast hvarvetna þar sem
fínt fólk kemur saman á annað borð.
Margie varð stórhrifin. Þetta var fyrsta
skref hennar á braut hins glaðlega Lund-
únalífs.
Þau settust í djúpa hægindastóla. „Tvö
glös sérrí,“ sagði Alek við þjóninn.
Er þau höfðu dreypt á gullnu sérríinu,
sagði Alek og brosti: „Skál fyrir vináttu
okkar, Margie. Þér lítið svo ljómandi vel
út með þennan roða í vöngunum, að það
hryggir mig að það skuli aðeins vera vin-
átta okkar sem ég get skálað fyrir. Segið
mér nú eitthvað um yður sjálfa.“
Hún sagði honum frá Sturton-bæ, og frá
föður mínum.
Stuttu síðar gengu þau inn fyrir til að
matast.
Hann hóf máls á að ræða um nokkur
leikrit, sem nýlega höfðu verið sett á svið,
og varð mjög undrandi yfir því, að hún
skyldi ekki hafa séð neitt þeirra.
„Ég er ekki annað en sveitastelpa,“ sagði
hún brosandi. „Að undantekinni þessari
skyndiferð minni til borgarinnar á dögun-
um, hef ég ekki komið hingað í meira en
ár.“
„Það verður að verða breyting á því,“
sagði hann. „Ég hef í hyggju að ala yður
svolítið upp, hvað þetta snertir, og sýna
yður það sem er þess vert að sjá það í borg-
inni.“
Hún brosti. „Ég er annars hrædd um, að
þér fáið ekki tækifæri til þess. Ég er f jarska
sjaldan hér í borginni."
„Við getum allavega komið því í kring,“
sagði hann. Hann greip skyndilega i hönd
hennar undir borðinu. „Viljið þér endilega,
að ég þéri yður, Margie?“
Hún vissi, að þau voru komin út á hálan
ís. Það var ekki aðeins það, hvað hann
sagði, heldur hið innilega blik í augum
166
hans, hið fasta grip hans um hönd henn-
ar undir borðinu. Óðara kom henni Dan
til hugar, Dan, — sem hafði svikið hana
svo smánarlega. Og í sömu andrá gerði
hún sér grein fyrir því, að hún hataði
Dan....
„Ég gæti kannski skroppið í borgina
stöku sinnum,“ sagði hún hikandi.
„Nei, — sjáið þér þarna!“ hvíslaði hún
allt í einu. Kitten var komin inn í veit-
ingasalinn í fylgd með öðrum. Hún var
fegurri ásýndum en Margie hafði nokkru
sinni séð hana.
„Já, þarna höfum við sem sagt Kitten
ljóslifandi," sagði Alek léttilega.
Kitten stóð á miðju dansgólfinu og starði
á þau, hvort um sig. Þegar fólk stóð a
fætur og tók að dansa, gekk hún að borð-
inu þangað sem þau Alek og Margie sátu.
„Jæja,“ sagði hún. „Þetta kemur þó sann-
arlega á óvænt.“
Alek reis úr sæti til hálfs. „Setztu hjá
okkur, Kitten, og þiggðu glas af sérrí,'
sagði hann.
Hún hristi höfuðið. „Nei, ég þakka fyrir-
Ég verð að vera með hinu fólkinu."
Mavis stríðir Margie með því morgun-
inn eftir, er hún hefur hlustað á sögu hinn-
ar síðarnefndu, að hún sé ástfangin at
Alek Wyman. En Margie sver og sárt við
leggur, að það sé hún ekki. Og þó. Eftu
því sem þær ræða lengur um þetta, kemst
Margie ekki hjá því að viðurkenna fyrir_
sjálfri sér, að örlítið sannleikskorn var 1
þessu. Ástfangin — það var stórt orð, og
kannski var hún það ekki; ekki ennþá,
en hrifin. En svo hafði talið sveigzt a
Dan.
„Afsakaðu, ég gleymdi að þú ert ann-
ars trúlofuð,“ sagði Mavis. „Ég sá hann
víst þegar ég heimsótti þig í fyrrasumau
var það ekki? Hár maður, myndarlegu1'
en ekki laus við að vera montinn, ef
man rétt. Nei, annars, það er ekki setlun
mín að særa þig — en flestir karlmenn
eru nú óneitanlega montnir.“
„Mér finnst Dan í rauninni ekki mon
inn,“ svaraði Margie. „Annars get ég sag^
þér, að ég er ekki trúlofuð honum lengu1 •
heimilisblaði£)