Heimilisblaðið - 01.07.1965, Síða 36

„Því ætti hann að vera það? Þetta er ekki
þér að kenna.“
„Ég — ég sagði Dan þetta,“ mælti Mar-
gie eftir stutta þögn. „Það er að segja,
að ég gerði það ekki, því að Kitten var
búin að því þegar.“
Ósjálfrátt hrökk hann í kút. „Kitten?
Hvernig gat hún gert það? Þú fórst heim
samdægurs."
„Þegar ég kom heim, var hann farinn
til London. Kitten hafði gert boð eftir hon-
um. Ég — ég sá hann ekki fyrr en tveim
dögum síðar.“
„Æ, elsku bezta!“ Rödd Clives var hás
af meðaumkvun. „Ég — ég veit ekki, hvað
ég á að segja, Margie. En mér hefur aldrei
á ævinni fundizt ég vera jafn bágborinn.
En hvernig gat hann trúað því sem hún
sagði, úr því hann þekkir þig jafn vel og
hann gerir? Það er — það er óskiljanlegt
með öllu. Og það er viðbjóðslegt —“
„Þú mátt ekki segja meira, Clive,“ sagði
hún bænarrómi. „Þetta er allt búið og gert.
f rauninni ætti ég víst að vera þér þakk-
lát. Úr því hann treysti mér ekki betur
en þetta, hvernig hefðum við þá átt að
geta orðið hamingjusöm í hjónabandi?
Clive —“ Hún hallaðist fram á borðið og
bætti við í lágum hljóðum: „Ég fór út
með Alek Wyman í gærkvöldi.“
Hann starði á hana eins og hann tryði
henni ekki. Blóðið þaut út í gagnaugun
og hamraði þar. „Ég er hræddur um, að
ég skilji ekki, hvað þú ert að fara —“
„Mér datt í hug, að hann gæti kannski
talað af viti við Kitten,“ sagði hún. „Þú
sagðir í bréfi þínu, að hann og Kitten
væru miklir vinir. Ég hef aldrei sagt þér,
að ég hitti hann þarna um morguninn
heima í íbúðinni þinni. Hann kom þangað
til að hitta Kitten að máli. Og þá spurði
hann mig, hvort það væri nokkuð, sem
hann gæti gert. Eins og á stóð gat ég ekki
séð þá, að hann gæti nokkuð gert. En
heima í Sturton fór ég að hugleiða, hvort
hann gæti ekki þrátt fyrir allt orðið að
liði, — ef ég gæti fengið hann til að tala
við Kitten —“
Það varð steinhljóð um stund. Clive sarg-
aði allt hvað af tók með hnífnum steikar-
168
stykkið sem hann hafði fengið á diskinn.
Skyndilega leit hann upp og spurði hásum
rómi: „Einmitt. Og hvað sagði hann svo?‘
„Hann — hann var þeirrar skoðunar,
að bezt væri að þú samþykktir skilnað-
inn. Hann — hann hélt hún myndi láta
ógert að blanda mér í málið, ef þú sam-
þykktir skilnað.“
„Della!“ sagði hann stuttur í spuna. —'
Hann starði ofan í diskinn og hélt áfram
að skera kjötið.
„Clive!“ sagði hún í bænarrómi. „Gæt-
irðu ekki gert það? Það — það er ekki
aðeins um mig eina að ræða. — Sjáðu tik
það er — það er einnig hann faðir minn.
Þessi bannsetta frænka hennar Kittenar,
sem hefur borið þetta út um allt, og árang-
urinn er sá, að sjúklingarnir hverfa í hóp-
um frá pabba. Allt hans starf er í voða,
og ég get ekki afborið það, að sökin skuh
vera mín.“
„Það — er líka erfitt að hugsa sér það,
svaraði hann. „Mig tæki það sárt, ef ann-
að eins ætti sér stað, Margie. Þú veizb
hvað ég hef alltaf haft miklar mætur á
föður þínum.“
„Viltu þá vera svo vænn að setja þig 1
samband við Kitten og fara eftir því sem
hr. Wyman lagði til?“
Hann þorði ekki að horfa framan í hana,
en hélt áfram að berjast við steikarbitann
á diskinum, enda þótt hann æti ekki bita
af honum.
.„Ég geri ekki ráð fyrir, að það gagna^1
neitt,“ sagði hann svo eftir stutta þögn'
„1 einlægni, Margie, þá trúi ég því ekkr
Eina vonin um að fá Kitten til að láta
málið niður falla er sú, að hægt sé að koma
henni í skilning um, hvílika sorg hún lei '
ir yfir þig. Ég — ég get fengið hana ú
að falla frá málssókn með því móti, ör-
ugglega. Ef ég hinsvegar gef eftir hjóna
skilnað, grípur hún óðara tækifærið,
þá hef ég misst alla von um að fá hana
nokkru sinni til mín aftur.“
„Clive!“ Hún horfði á hann yfir borðý
full efa og kvíða. „Þú átt þó ekki við Þa ;
að þú viljir heldur sjá mig flækjast inn
þetta mál og á þennan hátt, en ganga
inn á venjulegan skilnað?"
„Það er ekki það, Margie,“ svaraði han
heimilisblAÐ15