Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 37
Og leið bölvanlega. „Þú skilur þetta ekki.
En ég fullvissa þig um, að mín eina von
er sú, að hún að lokum sjái og viðurkenni,
að hún getur ekki farið svona með þig.“
Hún starði á veiklulegt og þjáningar-
fullt andlit hans, eins og hún nú sæi hann
í fyrsta sinni. Þetta var ekki Clive, sem sat
hér andspænis henni; ekki sá hrausti og
tápmikli drengur, sem hún hafði alizt upp
ftieð og elskað eins og bróður. Þetta var
henni ókunnur maður, og meira og verra
en það. Þessi maður, sem sat hér á móti
henni, var óvinur hennar.
Hann borgaði reikninginn, og þau urðu
samferða út úr veitingahúsinu.
,,Mér þykir þetta fjarska leitt, Margie,“
tautaði hann. „Þér finnst víst að ég komi
auvirðilega fram, — en ég verð að reyna
að fá hana til að iáta málið niður falla.
Ég get ekki látið mér koma annað til hug-
ar. Því ég elska hana, Margie. Mig tekur
bað sárt, ef þér finnst sem ég svíki þig.
Það eina sem ég get er að biðja þig að
fyrirgefa mér.“
Andartak hélt hann um hönd hennar;
síðan sneri hann sér undan og gekk leiðar
sinnar. Eftir stutta stund var hann horf-
Jnn í manngrúann.
Margie stóð kyrr um stund og starði á
eftir honum. Það leið reyndar löng stund,
áður en hún áttaði sig nóg til þess að
teggja af stað heim í vinnustofu Mavis.
VIII.
VILTU EKKI —
Samstundis og Alek var vísað inn í
emka-dagstofu Kittenar í hótelinu þar sem
hún bjó, gerði hann sér Ijóst, að þetta
Tiyndi verða átakamikill samfundur.
Hún sat úti í horni á sófa, stíf og fjand-
samleg í svip og stellingum. Hún var með
htinn, snotran, grænan filthatt á höfði,
sem ekki fór vel við bleikt og alvarlegt
andlit hennar og sorgarsvipinn í augun-
um.
..Góðan dag, Kitten,“ sagði hann á þann
glaðlega hátt, sem honum var sízt eigin-
^gur þessa stundina.
HEIMILISBLAÐIÐ
„Ég geri ekki ráð fyrir, að það hafi
nokkra þýðingu fyrir þig hvort ég ligg
andvaka og grátandi næturlangt?“ svaraði
Kitten lágt og ásakandi.
„Grátandi?“ Hann hrukkaði ennið. „Er
það ætlunin að gera mig hrærðan? Ég
býst ekki við, að ég láti hrærast. Og ég
vona, að þú farir ekki að telja mér trú
um, að það hafi verið mér að kenna, að
þú grézt?“
Löng og dökk augnhár hennar vörpuðu
skuggum á föla vangana.
„Hver annar heldurðu að gæti komjið
mér til að gráta, Alek?“
„Finnst þér ekki,“ svaraði hann, „að við
ættum fyrst að borða saman hádegisverð
og skammast svo á eftir? Ég veit ekki
hvernig þér er niðri fyrir, en ég hef aldrei
hallazt á þá skoðun að gott sé að skamm-
ast á tóman maga.“
„Ó, þú ert viðurstyggilegur, Alek.“
Rödd hans var óhagganlega róleg, er
hann sagði: „Ég er búinn að láta taka frá
borð handa okkur hjá Pierre, Kitten.“
Þau óku gegnum göturnar án þess að
mæla orð.
Enda þótt Kitten væri búin að segja við
sjálfa sig allan morguninn, að skynsamleg-
ast væri að nefna ekki Margie á nafn, gat
hún ekki stillt sig um að segja:
„Hvað í ósköpunum gat komið þér til að
láta sjá þig með þessari hrœðilegu kvensu
í gærkvöldi?"
Hann lyfti brúnum. „Það lítur ekki út
fyrir, að þér falli Margie Norman beint
vel í geð?“
„Nei, bjóstu við því, eftir allt sem hefur
gerzt?“
„Nei, það er sjaldgæft að maður hafi
mætur á því fólki, sem maður hefur gert
rangt til,“ svaraði hann ofur stillilega.
Hún varð æf og spurði: „Hvað áttu við?
Heldurðu, að ég ætlaði mér að láta málið
fara lengra, ef ég vissi ekki að hún er
sek?“
„Mér dettur ekki í hug að halda, að þú
trúir þvi að hún sé sek,“ svaraði hann.
Framhald
169