Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 12

Svo þagnaði píanóið uppi hjá Michael
Challis einn morguninn, og hann gekk út,
klæddur beztu fötunum sínum. Þegar hann
kom aftur um sexleytið um kvöldið hljóp
hann blístrandi upp tröppurnar. Millie
heyrði í honum og sagði aftur við sjálfa
sig: „Ég er glöð hans vegna — allshugar
glöð.“
Hann kom aftur að matborðinu þetta
kvöld og var mjög kátur. Það var auðséð,
að eitthvað gleðilegt hafði komið fyrir
hann, en hann talaði ekkert um það, en
brosti aðeins.
Um tíu-leytið að morgni, þrem dögum
síðar, kom símskeyti til Challis, og Millie
hljóp upp með það. Hún stóð í dyrunum,
á meðan Michael opnaði það, og hún hugs-
aði: „Nú er því lokið. Hann er mér tapað-
ur. Ekki svo að skilja, að hann hafi nokk-
urn tíma verið minn.... “
Michael varð fölur af geðshræringu, þeg-
ar hann hafði lesið símskeytið.
„Ég ætla að fara til Parísar," sagði hann,
„í dag með áætlunarflugvélinni. Dale vill
fá að tala við mig. Hann er í París sem
stendur. Hann sendir ferðapeninga. Ham-
ingjan góða — Dale!“
Millie hafði ekki hugmynd um, að þetta
var nafnið á einum af hljómlistarkonung-
um Ameriku, sem hann var að nefna. Hún
var hagsýn að vanda og sagði: „Nú skal ég
hjálpa yður að láta niður í töskuna.“
Klukkustundu síðar stóð Michael við
opnar dyrnar á leigubíl og hélt í hönd
Millie.
„Ég kem aftur eins fljótt og ég get,“
sagði hann. „Það er ákaflega mikilvægt,
að ég geti náð tali af þessum manni þegar
í stað. En ég á eftir að gera upp reikninga
við yður. Ég hef ekki gleymt því, hve þér
hafið verið mér góð.... ég get alls ekki
komið orðum að því. Ég kem aftur eins
fljótt og ég get.“
„Ég hlakka til þess að sjá yður aftur og
frétta af velgengni yðar,“ sagði Millie. En
hjarta hennar hrópaði til hans: „Ég elska
þig. Þú tekur sjálft líf mitt með þér. Þú
ert eina hamingjan, sem ég hef nokkru
sinni kynnzt!“ En hjörtu tala með óheyr-
anlegri röddu.---------
Viku síðar kom bréf frá París til Millie.
188
Michael Challis skrifaði hrifinn, að dans-
lagið hans hafði verið keypt til notkunar
í óperettu, sem átti að leika í New York
í næsta mánuði, og Dale hafði sagt, að
lagið mundi verða eitt af aðaldægurlögum
ársins. Michael mundi græða auð fjár. —
Hann endurtók í bréfinu það, sem hann
hafði sagt um daginn við leigubílinn: „Ég
kem aftur eins fljótt og ég get.“
Millie var fegin, að hann sendi ekki pen-
ingana, sem hann skuldaði henni. Hún
vonaði, að hann mundi gleyma að borga
þá. Hún mundi vera hamingjusöm það sem
eftir væri ævinnar vegna þeirrar vitneskju,
að hún hafði lagt eitthvað í sölurnar fyrir
hann.
Hún sagði Ednu Dawn og hinum leigj'
endunum, að Michael Challis væri á leið-
inni að verða auðugur maður á þessu dans-
lagi, hann hefði fengið innblásturinn við
að sjá Ednu í ljósa kjólnum. Þeim fannst
öllum mikið til um það, og það var al-
menn skoðun, að Challis mundi bera upP
bónorð við Ednu, þegar hann kæmi aftur
sem efnaður maður. Millie var sjálf ekki
í vafa um, að þannig mundi það fara.
Síðdegis, dag nokkurn í júní var Milke
að taka til í svefnherbergi einu, þegar
hringt var dyrabjöllunni. Hún fór úr slopp11'
um í skyndi, strauk yfir hárið og fór út
og opnaði dyrnar.
Þarna stóð Michael Challis.
Hjarta Millie fylltist gleði. Hann var svo
hraustlegur útlits og vel til fara. Hann val
gjörólíkur fátæklega búna unga mannm'
um, sem hafði búið í einu af minnstu her'
bergjum matsöluhússins og leikið á leig11'
píanó.
Hann greip hönd hennar og hélt henn1
fastri og hló að undrun hennar.
„Getum við nokkurs staðar talað saman
ótrufluð?" spurði hann.
Þau gengu inn í dagstofuna. „
„Það gleður mig mjög að sjá yður’
sagði Millie, „og að gæfan hefur verið y
ur hliðholl."
„Já, það hefur hún verið. Ég hef ven
einstaklega heppinn. Ég hafði aldrei kug^
að mér, að þess konar atburðir gætu gelZ '
Og sú, sem ég á þetta allt að þakka. • • •
HEIMILISBLAE>iU