Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 15

BJÖRNINN OG REFURINN
Ævintýri eftir V. Chr. Asbjörnsen.
Það var einu sinni björn, sem flatmag-
aði í sólskininu og svaf. Svo bar til, að ref-
læddist þar framhjá og kom auga á
björninn. „Liggur þú nú þarna og hvílir
Þig, afi gamli,“ sagði refurinn. ,,Þú skalt
bara gæta þess, að ég snoppungi þig ekki,
t>ar sem þú átt þér einskis ills von,“ bætti
hann við í hljóði. Síðan tíndi hann þrjár
hagamýs, sem hann lagði frá sér á trjá-
bút rétt við nefið á birninum.
,,Vaknaðu, bangsi! Pétur veiðimaður er
a bak við tréð!“ hrópaði hann um leið inn
1 eyrað á birninum og tók til fótanna eins
bratt og hann gat, langt inn í skóg.
Björn glaðvaknaði þegar í stað. En þeg-
ar hann sá mýsnar þrjár, varð hann svo
gramur, að hann lyfti hramminum og ætl-
aði að berja þær, því hann hélt það hefðu
verið þær, sem æptu á hann. En þá kom
hann auga á skott rebba, sem lá á gægjum
a*< við tré, og nú spratt björninn á fætur
pg tók á rás á eftir rebba, svo að brakaði
’ ol]um lágskóginum. — Gekk nú svo um
r)ð, að refurinn hafði betur, en björninn
Var rðtt á hæla hans, og fór svo um síðir,
a hann náði taki á hægri afturfæti skolla
1 sem hann ætlaði að fara að skjótast
ni úr í rótarholu. Og þar sat rebbi fastur,
en Var samt ekki lengi að hugsa sér, hvern-
stlflr’ baunirnar, koma í ljós, þaktir þunnri,
í surgrárrÍ bimnu- Hann þurrkar þá aftur
að° f. ninu °S nuggar kjörnunum saman til
n H^rlœgjá þessa gagnsæju himnu. Því
i l'ti fioi<iíar hann baunirnar og lætur þær
a * 1.a P°ka. Kaupendurnir koma, og pok-
j nn eru fju^jr u úlfaldabökum yfir tor-
jJnr míóu fjailveganna til hafnarborgar-
í*ar sem si<iP bíða eftir að flytja
^hð út í heim.
hhlM I
ig hann ætti að fara að því að losna.
„Slepptu trjárótinni og taktu fast um
refsfótinn!“ hrópaði hann.
Björninn var nógu einfaldur til að láta
blekkjast, — en þá var rebbi kominn langt
inn í holuna og kallaði út:
„Þarna tókst mér að narra þig enn einu
sinni, afi gamli!“
„Ojá, en það er geymt en ekki gleymt,“
rumdi í birninum, því að hann var bál-
reiður.
„Þakka þér fyrir daginn i dag, við hitt-
umst á morgun um sama leyti,“ tísti í
refnum.
Að morgni næsta dags kom bjössi kjag-
andi með stórt svín, sem hann hafði fláð,
og þar sem hann kom nú yfir mýrina með
byrði sína sat rebbi uppi á háum steini við
mýrarjaðarinn og hugsaði sér gott til glóð-
arinnar.
„Góðan dag, afi sæll,“ sagði hann. —
„Hvaða góðgæti er það, sem þú heldur
á?“
„Það er nú flesk,“ sagði björninn.
„Og ég hef nú sitthvað gott í pokahorn-
inu líka,“ mælti þá refurinn.
„Og hvað þá?“ spurði björninn.
„Það er sú stærsta og sætasta hunangs-
kúpa, sem ég hef fundið um mína daga,“
svaraði refurinn.
„Ja, það var lóðið,“ rumdi björninn, ið-
aði allur og Ijómaði — því að hann gat svo
vel hugsað sér að fá gómsæta hunangs-
sleikju. „Eigum við kannski að bjóða hvor
öðrum af eigu hins?“ sagði hann.
„Nei, ekki vil ég það,“ anzaði refur. En
eigi að síður komust þeir að samkomulagi
um að fara í smá kappþraut. Áttu þeir að
nefna hvor um sig þrjár tegundir af trjám.
Ef refurinn yrði fljótari að telja þær upp,
skyldi hann fá að bíta einu sinni í svins-
fleskið; en ef björninn yrði fljótari, skyldi
hann mega sjúga einu sinni úr hunangs-
kúpunni. — Og björninn þóttist viss um
að geta sogið allt hunangið i einum teyg,
ef út í það færi.
„Já,“ sagði refurinn, „þetta er nú allt
gott og blessað; en það segi ég þér, að ef
ég vinn, þá skaltu verða skyldur til að rífa
burt hárin af svíninu þar sem ég vil fá
að bíta.“
LISBLAÐIÐ
191