Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 17
svolítið af því, hvernig slyngur maður eins
og Hatton fór að.
Hatton var hvorki meiri né minni gáf-
um gæddur en flestir aðrir menn, en hann
kunni að hugsa. Það var allt og sumt. Dag
nokkurn, þegar hann var að hugsa, fékk
hann þá hugmynd, sem þú skalt nú fá að
heyra um. Hún var ósköp einföld. Það eru
góðu hugmyndirnar nær því alltaf, taktu
eftir þvi. Við vorum allir starfandi hjá hon-
um á þeim tímum, að meira eða minna
leyti. Ég sá tii dæmis um að útbúa bæk-
hngana, sem við sendum út til auðkýf-
jnga, sem kynnu að fá áhuga á málinu.
Yfirskriftin var á þessa leið:
„Hver vill græöa milljónir á því að ála
UVP Ttetti og rottur?“
Þessi yfirskrift ein var mjög hnyttin,
Þvi að sá, sem las hana, gat ekki stillt sig
um að lesa áfram.
>>Við byrjum með því,“ hélt bæklingur-
inn áfram, „að setja á stofn kattabú, og
við söfnuðum einni milljón af þessum yndis-
iegu dýrum, af úrvals kynjum, sem hæfa
bezt í þessum tilgangi. Hvert par getur
af sér 24 kettlinga á ári. Nú gerum við
ráð fyrir, að skinnið af hvítum ketti gefi
af sér 50 eentimur, og að skinnið af svört-
Um ketti gefi auðveldlega af sér 2 franka
°g 60. Það verður að meðaltali 1 franki
°g 55 centímur“.“
»Það var annars ekki dýrt,“ sagði
Harold.
>>Þú mátt ekki gleyma því, ungi maður,
að það er um verðlagið fyrir fyrri heims-
styrjöldina að ræða. Hatton fékk þessa
góðu hugmynd sína um 1912. Nú, en bæk-
mgurinn hélt áfram á þessa leið:
>>Þar sem við ráðum þannig yfir 12 mill-
J°u skinnum á ári, getum við gert ráð fyr-
50,000 franka ágóða á dag, að meðal-
a|k Við höfum rannsakað það, hvað út-
Sjoldin snertir, að verkamaður, sem fær
0 franka á dag, getur auðveldlega flegið
u ketti. Við þurfum, með öðrum orðum,
ln n°^a verkamenn, en það verða
>000 franka dagleg útgjöld. Daglegar
ekjur okkar skerðast þá niður í 40,000
franka.
Hn, segið þér — og með fullum rétti —
HEIMILISBLAÐIÐ
hvernig eigum við að fæða alla þessa
ketti?
Ekkert er einfaldara. Við stofnsetjum
rottubú við hliðina á kattabúi okkar. —
Rotturnar tímgast fjórum sinnum hraðar
en kettirnir. Við getum því tryggt hverj-
um ketti fjórar rottur á dag, og það er
skammtur, sem nægir algjörlega ungum
og hraustum ketti.
En næsta spurning yðar verður án efa:
Hvernig eigum við að fóðra allar þessar
mörgu rottur á ódýran hátt. Það er alveg
jafneinfalt og hið fyrra. Við látum þær
auðvitað fá skrokkana af köttunum, sem
við höfum drepið til þess að flá þá. Hér
reiknum við fjórðung úr ketti handa hverri
rottu.
Á þennan hátt myndum við fyrirtæki,
sem gefur 100% ágóða, þegar því hefur
verið komið á laggirnar. Það ber sig alveg
af sjálfu sér. Við þurfum ekki annað en
sópa til okkar ágóðanum. Þér skrifið til
okkar, ef þér eruð stuðningsmaður okkar,
o. s. frv., o. s. frv.“
„Góðum, amerískum dollurum rigndi bók-
staflega yfir Hatton," hélt Grant áfram,
„hann varð reyndar að leita loftslagsbreyt-
ingar, þegar fyrstu hluthafarnir hófu upp
allhávært kurr, en árangurinn varð þó sá,
að alllangur tími leið, áður en vinur okkar
sendi út sama bæklinginn í öðru fjarlægu
. .. .mjög fjarlægu landi. .. .“
„Ætlar þú í raun og veru að halda því
fram, að hann hafi komið á fót þessum
katta- og rottubúum?“
„Auðvitað. Eftir að hafa starfað í
Bandaríkjunum, leitaði hann suður til Mið-
Ameríku, þar sem bæklingar hans komu
honum í samband við mann að nafni Buy-
trago, sem dáðist að Hatton og vildi sjálf-
ur taka þátt í fyrirtækinu. Þessi kaup-
sýslumaður frá Guatemala lét sér því ekki
nægja að leggja fé í fyrirtækið, hann end-
urbætti margt og mikið og hleypti svo
miklum hraða í allt saman, að Hatton
fannst hann þyrlast áfram líkt og í hring-
iðu. Hann kom því meðal annars til leiðar,
að byggt var bú handa dýrunum á af-
skekktri eyju, svo að aðeins þurfti að að-
skilja dýrin með háum múrvegg. Hann
193