Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 24
AF HEILUM HUG
Eftir JENNYFER GRAYSON
„En það er nú einu sinni svo í þessum
heimi, að maður verður fyrst og fremst
að hugsa um sinn eiginn hag; þess vegna
hvarflar ekki að mér að ásaka þig.“
„Þú hefur látið hana kjafta frá þér allt
vit, Alek, með þessum barnalega og
heimska þvættingi, sem hún segir!“ hreyttí
Kitten út úr sér í æsingi. „Ég veit hún
lítur út eins og sveitastelpa, sem varla hef-
ur miðlungsgreind, en. . . .“
„Góða, bezta Kitten,“ greip hann fram
í fyrir henni. „Hún lítur alls ekki út eins
og sveitastelpa með tæpa miðlungsgreind,
og það sem hún segir er alls ekki barna-
legur þvættingur. Það sem meira er: hún
hefur ágætlega þroskaða kímnigáfu.“
„Það gleður mig svo sannarlega að
heyra, að hún skuli geta séð skemmtilegu
hliðina við það að vera bendluð við hjóna-
skilnaðarmál!“
„Ég viðurkenni að vísu, að kímnigáfa
hennar gengur ekki þaö langt, en maður
getur heldur ekki ætlazt til þess. En væri
það ekki bezt, að þú reyndir að fá skiln-
aðinn á ofur venjulegan hátt?“
„Clive neitar að gefa skilnaðinn eftir,
það veiztu. Ég — ég neyddist til að grípa
tækifærið þegar það gafst. Alek--------
Hún rétti höndina biðjandi í áttina til hans.
„Þú ásakar mig þó ekki, er það? Viltu
ekki, að ég skilji við Clive?“
Hann svaraði ekki strax. Hann leit lengi
á hendur sínar og lézt ekki taka eftir fram-
réttri hendi hennar.
„Kemur skilnaður þinn nokkuð mér við,
Kitten?“ spurði hann loks.
Hún náfölnaði, en í næstu andrá varð
hún sem blóðstykki í framan.
„Ég — ég hélt, að —,“ stamaði hún, en
snöggþagnaði og beit sig í vörina, svo að
minnstu munaði að blæddi.
„Við höfum verið vinir, Kitten, ágætir
vinir,“ sagði hann rólega. „Mér hefur ekki
eitt andartak dottið í hug að þú tækir það
öðruvísi en sem góðan vinskap.“
Aftur varð hún föl sem nár. Það var
líkast því sem hann hefði slegið hana.
Hún var hrædd, hræddari en orð fá lýst,
því að henni var ljóst, að ef hún héldi nú
ekki vel á spilunum, væri allt glatað.
„Já,“ svaraði hún, „við erum vinir, Alek.
Og einmitt af því við erum vinir, getur þér
varla fundizt skrítið, þótt mér líki það
ekki að heyra þig taka málstað þeirrar
konu, sem hefur stolið frá mér manninum
mínum.“
„Finnst þér raunverulega, að hún hafi
stolið manninum frá þér?“ Rödd hans bjó
yfir niðurbældu spotti.
„Ég elska Clive ekki,“ svaraði hún lágt-
„Það veizt þú vel, Alek.“ Hún leit á hann
stórum, fögrum bænaraugum.
Hann gaf þjóninum merki. „Gjörið svo
vel að rétta mér vínkortið," sagði hann.
Þau áttu erfitt með að halda áfram sam-
talinu. I fyrsta skipti á sinni aðdáunar-
mettuðu ævi var Kitten komin í aðstöðu,
sem hún var ekki maður til að standast.
Hún hafði alltaf treyst því, að Alek vildi
giftast henni óðara en skilnaðurinn væri
kominn í kring. Hún gat ekki afborið þá
tilhugsun, að hún væri að missa hann út
úr höndunum á sér. Hún elskaði hann
meira en hún hafði elskað nokkurn annan
mann. Og svo voru það líka peningarnir
hans. Hún varö að hafa nóg af peningum-
Hún gat bókstaflega ekki lifað, ef hún
hafði ekki næga peninga handa á milli-
Alek var loðnari um lófana en nokkur sa
maður sem hún hafði kynnzt.
Alek kenndi í brjósti um hana, og hon-
um leið illa í hvert sinn, sem hann neydd-
ist til að vorkenna einhverjum.
Hann sagði vingjarnlega: „Langar þig
200
HEIMILISBLAÐlP