Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 27
aði: „Ó, það er svo hlálegt, Rita! Eins og
ég sagði þér í gærkvöldi, þá er þetta bara
stelpa sem ég kannast við ofan úr sveit,
og hann neyðist til að sýna henni London.
Við Alek skemmtum okkur konunglega við
hádegisverðinn í dag, þegar við ræddum
um hana. Þú hefðir bara átt að vita. . . .“
Hún hló eins og hún skemmti sér við til-
hugsun um eitthvað sem enginn vissi nema
hún ein.
„Jæja, þú ættir þá að láta mann heyra
• ...“, sagði Rita dræmt. „Þú verður að
afsaka, en ég er alltaf tortryggin gagn-
vart leyndarmálum af því tagi, sem enginn
má vita nema einn maður.“
Dick Percel lagði handlegginn yfir um
Kitten.
„Svona, út með það. Trúðu okkur fyrir
því; við segjum engum neitt.“
„Það getur þó ekki verið neitt varðandi
Alek?“ tautaði Rita í æsilega lágum tón.
„Jú, það er nú einmitt varðandi Alek,“
svaraði Kitten. Nú fannst henni sín vera
freistað eins mikið og hægt var. „Og ef þið
heitið mér því að segja það engum, þá skal
ég láta ykkur heyra það.... Við Alek ætl-
um að gifta okkur strax, þegar skilnaðui’-
inn er kominn í kring. Við urðum ásátt
Um það yfir hádegisverðinum í dag.“
Andartak fann hún til sigurstolts. Því
að þótt þetta væri ekki satt, hvað gerði
það til?
„Ykkur kom saman um þetta yfir há-
degisverðinum í dag?“ spurði Dick Per-
cell. „Það er næstum einum um of soi’g-
iegt. Ég hafði einmitt hugsað mér að biðla
til þín í kvöld, en nú er það of seint.“ Hann
bærði höndina hálfvegis í soi’g, hálfvegis
i spotti, eins og leikari á sviði, og allir
^ðrir ráku upp hlátur. Siðan gi'eip hann
eldingssnöggt um Kitten, brá henni upp á
öxl sér og sagði hátt: „Skál fyrir hinni
fögru og verðandi brúði!“
Gestirnir drukku henni til, og Kitten
skálaði við þá brosandi. Henni fannst hún
enn bera sigurinn úr býtum, enda þótt
yiss óró væri tekin að bæra á sér innst
inni. Ef Alek frétti nú þetta —! En hvern-
ætti það að geta gerzt? Enginn af við-
stöddum heyrði til því fólki sem hann um-
Sekkst. Og ekki neinn heldur, sem þekkti
nokkurn í hennar eigin fjölskyldu. Reynd-
ar að Maude Fenton undanskilinni, en móð-
ir hennar bjó í grennd við frú Swaything,
— en hún gat nú fengið Maude til að lofa
því að halda sér saman. . . .
Hún sneri sér að Maude og sagði: „Þú
fei’ð ekki að segja henni mömmu þinni
neitt, er það? Þú skilur, að þetta er al-
gjört leyndarmál þar til síðar meir.“
„Elsku bezta, ég segi ekki orð,“ fullviss-
aði Maude hana um. „Mér kæmi aldrei
slíkt til hugar.“
En þetta sama kvöld, þegar hún hafði
ekkert annað fyrir stafni, skrifaði hún
móður sinni og sagði henni fréttirnar. . . .
XI.
KITTEN FER TIL STURTON
Margie var mjög fámál um för sína til
Lundúna. Jafnvel nærfærnar spurningar
föður hennar gátu ekki leitt neitt í ljós.
Hún og Dan hittust ekki — það er að
segja: þau töluðust ekki við — en fyrir
kom, að sportbíllinn hans ók á miklum
hraða framhjá henni á götu, og ef Margie
tók eftir honum í tæka tíð, flýtti hún sér
að líta í aðra átt eins og hún sæi hann
ekki.
Dr. Noi’man var ljóst, að henni leið
síður en svo vel. Hann vildi mjög gjarnan
fá hana til að ferðast eitthvað um stund-
arsakir, en þegar hann fitjaði upp á því
við hana, kom í Ijós, að Mai'gie var þess
alls ófús.
„Ég veit vel, að það er heimskulegt að
vera hér kyrr og reyna að afbera þetta,“
sagði hún. „Það er ekki nein hreysti, held-
ur heimska. En ef ég fer, þá segja allir,
að ég hafi hopað af hólmi — og halda, að
ég skammist mín.“
„Ég bjóst við, að þú myndir hugsa þann-
ig,“ sagði dr. Noi’man. „Það væri líka vit-
urlegast af mér að selja læknisstofuna og
atvinnurekstui'inn, — ef það væri þá eitt-
hvað lengur til að selja.“ Rödd hans varð
beizkai'i en hann hafði ætlað sér. „En ég
ætla mér heldur ekki að selja. Ég hef
gert það sem ég hef getað fyrir þetta fólk
í aldarf jórðung. Ef það kærir sig ekki um
HEIMILISBLAÐIÐ
203