Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 28
að notast við mig lengur, þá gott og vel
.... það um það. Fátækustu sjúklingarnir
mínir eru þó jafn tryggir við mig og jafn-
an áður, og guð blessi þá fyrir það. Það
eru aðeins þeir efnameiri.... Ég óttast
það, Margie, að peningar forherði hjörtu
mannanna — enda þarf hart hjarta til þess
að afla þeirra.“
,,Ég geri samt ekki ráð fyrir, að allt
ríkt fólk sé jafn harðbrjósta,“ svaraði
Margie með gætni. Henni varð hugsað til
Aleks — sem henni hafði að undanförnu,
og sér til mikillar furðu, orðið tíðhugsað
um — og jafnan með nokkurri gleði. Hún
hafði skemmt sér ágætlega kvöldið góða.
Og hún iðraðist þess alls ekki — þótt hún
væri hissa á sjálfri sér fyrir það — að hún
hafði leyft honum að kyssa sig.
Það var Nancy, sem sagði henni, að
Kitten væri komin í heimsókn til frænku
sinnar. Og Nancy vissi það vegna þess að
hún þekkti einkabílstjóra frú Swaythings,
sem hafði sótt Kitten á brautarstöðina.
Sem sagt, Kitten var komin. I sjálfu
sér hafði það enga þýðingu til eða frá,
nema hvað það varð heldur til að auka á
óþægindi andrúmsloftsins. Margie var ekki
í neinum vafa um það, hvers vegna frú
Swaything hafði boðið Kitten að dveljast
hjá sér.
Og hún hafði rétt fyrir sér. I Sturton
lék Kitten hlutverk hinnar sviknu eigin-
konu svo vel, að jafnvel frænka hennar
hafði ekkert út á hana að setja. Hún gekk
svartklædd og notaði ekki annan andlits-
farða en þann sem hún bar á löng og dökk
augnahárin, og svo rauðan varalitinn.
Svipur hennar var svo alvarlegur og rauna-
mæddur, að fólki rann til rifja; og þá sjald-
an hún brosti, var það greinilegt, að hún
þurfti mikið að sér að leggja til að geta
það.
„Hún Kitten er svo hugrökk," sagði frú
Swaything. „Hún er ekki að ásaka einn
né neinn. Það er næstum óskiljanlegt, eftir
allt það sem hún hefur orðið að þola.“
Ekki er þó hægt að bera á móti því, að
frú Swaything ruglaðist dálítið í ríminu
daginn sem hún drakk teið hjá frú Fen-
ton vinkonu sinni.
„Vesalingurinn hún Kitten," mælti frú
Swaything. „Þetta er allt svo hræðilega
erfitt fyrir hana. Hún er ekki búin að
vera gift nema í eitt ár, og þá kemur þessi
drós, Margie Norman, og eyðileggur hjóna-
bandið gjörsamlega.“
„Ojæja, hún er þó ekki sárhryggari en
svo, að hún hefur tilburði í þá átt að giftast
öðrum manni strax og skilnaðurinn er kom-
inn í kring,“ sagði frú Fenton.
Frú Swaything sperrtist fyrirvaralaust
í sætinu og góndi á hana.
„Hvað í ósköpunum eigið þér við?“
spurði hún og greip andann á lofti.
„Það kemur alis ekki til greina, að Kitt-
en hugsi til að giftast strax eftir skilnað-
inn. Eftir því, hvernig þetta hefur haft
áhrif á hana, myndi ég fremur halda, að
hún giftist aldrei aftur.“
„Þvættingur!" gegndi frú Fenton ákveð-
in. „Maude dóttir mín var í samkvæmi
með þessari frænku yðar, og þar lýsti hún
því beinlínis yfir í allra áheyrn, að hún
ætlaði að giftast Alek Wyman strax og
hún væri orðin laus.“
„Þér hljótið að hafa misskilið dóttur
yðar.“ Frú Swaything var beinlínis orðið
erfitt um andardrátt.
„Ég fullvissa yður um, að ég hef ekki
misskilið neitt,“ svaraði frú Fenton. „Ég
get með ánægju sótt bréfið sem Maude
skrifaði mér og iesið þetta upphátt fyrb’
yður.“
„Já, en góða bezta —“ sagði frú Swaý-
thing með andköfum, er hún hafði heyrt
greinargóða lýsingu á samkvæmi Dicks
Percells. „Ég get bara ekki trúað því enn
.... Ég verð strax að fara heim og tala
um þetta við Kitten.“
Hún sló saman skaftgleraugunum sín-
um harla ákveðin, svo að glumdi i, spratt
á fætur og lagði af stað. Frú Fenton brosti
við og horfði hin rólegasta á eftir henm
hvar hún strunsaði burt. Það gladdi hana,
að henni hafði loks tekizt að hagga ör-
lítið við sjálfsöryggi frú Swaythings.
Kitten sat í stórri og vistlegri setustof-
unni, þegar frænka hennar gekk inn. Fru
Swaything virti hana gaumgæfilega fyr11'
204
HEIMILISBLAÐIÖ