Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 36

flýtti hún sér að segja. ,,Ég vil fá skilnað-
inn....“
„Ég kom til að segja þér, að þú þarft
ekki að blanda Margie inn í það,“ svaraði
hann. ,,Ég er algjörlega fús til að ganga
inn á skilnað og skal sjá um það allt við
lögfræðinginn þinn.“
Hún góndi á hann.
„Ert — ertu fús til að ganga inn á skiln-
að?“
„Ef við getum látið Margie standa fyrir
utan málið, þá geng ég inn á skilnað."
„Ég man ekki betur en þú segðir, að þú
vildir heldur deyja en fallast á skilnað?“
sagði hún æst og rauð í vöngum.
„Maður getur skipt um skoðun, er það
ekki? Að minnsta kosti urðu tilfinningar
þínar aðrar í minn garð eftir að við gift-
umst.“
„Já — já, þær urðu það.“ Hún beit á
vör sér og gekk fjær honum með kaldar
hendurnar samanfléttaðar. Hún vissi alls
ekki, hvernig hún átti að taka þessu nýja
viðhorfi hans og þeirri þróun, sem málin
höfðu tekið. — Hún var alls ekki viss um,
að sér félli við þetta eins og komið var.
„Það er fjarska fallegt af þér að taka til-
lit til hamingju minnar umfram allt ann-
að, Clive,“ sagði hún loks lágt.
„Og það er fjarska vingjarnlegt af þér
að álíta, að mér gangi svo gott til einvörð-
ungu, Kitten.“ Þetta hljómaði eins og hæðn-
ishlátur. „En ég verð að játa, að ég hugsa
ekki síður um mína eigin hamingju.“
Hún snarsneri sér við og starði á hann.
Hún var orðin blóðrauð í framan.
„Jæja, svo þú hugsar um þína eigin
hamingju?" Hún pírði fögur augun. „Ertu
viss um, að það sé ekki þessi stelpugála,
sem þú ert að hugsa um?“ spurði hún
reiðilega.
„Má vera,“ svaraði hann blátt áfram.
„Það væri að minnsta kosti ósköp bjána-
legt af þér að blanda Margie inn í þetta,
úr því þú getur fengið fram það sem þú
vilt á miklu auðveldari hátt. En að sjálf-
sögðu — ef þú ferð fram eins og þú hefur
hingað til gert, þá mun ég gera hvað ég
get til þess að bæta henni upp það sem við
höfum gert á hlut hennar.“
„Munt þú gera það sem þú getur!“ hvísl-
aði hún. — „En, Clive — ég — ég hélt
ekki. .. . “
Hann brosti kaldhæðnislega við henni.
„Þú hélzt aldrei, að það væri neitt á milli
okkar, var það? Nei, auðvitað hélztu það
ekki, Kitten. En enda þótt ekkert hafi ver-
ið á milli mín og hennar hingað til, er það
engin trygging fyrir því, að þannig verði
alltaf. Hún hefur reynzt mér alveg sér-
staklega vel í öllu þessu, sem komið hefur
fyrir. Það er sama, hvað ég kann að gera
fyrir hana síðar, að ég mun aldrei launa
henni eins vel og hún á skilið.“
„Fyrir alla muni hættu!“ sagði hún æst
og setti hendurnar fyrir eyrun. „Ég er
dauðþreytt á því að heyra sýknt og heilagt
talað um þessa stelpu. En það er svo sem
gaman að heyra, að þú vilt allt í einu fyrir
alla muni verða laus við mig!“
Hann ætlaði að svara þessu, en hætti
við það og sagði: „Úr því við ætlum nú á
annað borð að skilja, er bezt fyrir alla aðila
að koma því í kring eins fljótt og hægt
er.“
Svo rétti hann fram höndina. „Vertu sæb
Kitten, ég verð að fara núna.“
XIV.
CLIVE KEMUR MEÐ AFSÖKUN
Harla óvenjulegt samtal, hugsaði hann,
er hann stuttu síðar var kominn út undii’
bert loft. Hann var ósegjanlega ánægðui’
með það, hvernig hann hafði tekið á mál'
unum og talað við Kitten.
Hann hélt göngu sinni áfram, unz hann
kom að húsi dr. Normans. Læknirinn vai’
að heiman, en Margie var inni. Þegar ÞaU
heilsuðust, var það ekki á þann kumpáu-
lega hátt og áður; auðfundin var sú spenna,
sem lá í loftinu.
„Hvernig — hvernig líður þér, Clive-
Ertu kominn til að heimsækja hana ömmu
þína?“
Hann kinkaði kolli. „Já.“
„Það gleður hana áreiðanlega mikið ap
sjá þig. Það er orðið svo langt síðan Þu
hefur verið hér, og ég veit hún saknar Þin
mikið.“
212
HEIMILISBLAÐlP