Heimilisblaðið - 01.09.1965, Blaðsíða 37

Tal Margiear var óvenjulega þvingað og
tilgerðarlegt, eins og hún ætlaðist til, að
hann stæði sem stytzt við. Hann fann fyrir
óbærilegri sektarkennd. Henni fannst auð-
sjáanlega hann hafa hagað sér illa, og hún
hafði óefað ástæðu til þess.
„Heyrðu, Margie,“ sagði hann hásum
rómi. ,,í rauninni er ég kominn til að segja
þér, að ég skammast mín fyrir, hvað ég
kom illa og heimskulega fram þennan dag
sem við borðuðum saman. Ég — ég skil
ekki, hvað gekk að mér. Ég var að tala við
Kitten áðan og sagði henni, að ég vildi
fallast á skilnað og muni koma honum í
kring eins fljótt og ég get. Ég — ég hefði
átt að gera þetta fyrir löngu, Margie.“
Hann gekk alveg að henni, lagði hendum-
ar á axlir henni og reyndi að fá hana til
að líta framan í sig. „Geturðu fyrirgefið
mér?“
„Ó, Clive!“ Hún sneri sér að honum og
hallaði höfðinu að öxl hans með ekka. ,,Ég
er svo glöð.“ Hún varð vandræðaleg og
skammaðist sín, en hún gat ekki stillt sig
um að tárast.
,,Ég skil, að það verður léttir fyrir þig
að blandast ekki inn í málið,“ sagði hann
hægt.
„Það er ekki það.“ Hún gerði hvað hún
gat til að þerra burt tárin. „Ég var að því
komin að glata trúnni á allt það sem ég hef
treyst á um dagana. Mig tók það svo sárt
að missa trúna á þig, Clive. Við höfum allt-
af verið svo góðir vinir. Ég gerði mér ekki
grein fyrir því, 'nve mikils virði vinátta
þín var mér, fyrr en ég hélt ég hefði glat-
að henni.“
„Margie.“ Hendur hans þrýstu ögn fast-
ar að öxlum hennar. „Hvað get ég gert til
að koma þér í skilning um, hversu innilega
ég skammast mín? Aðeins ef ég gæti á einn
eða annan hátt launað þér fyrir það hug-
rekki og þolgæði, sem þú hefur sýnt í öllu
bessu máli. Allavega verðum við að fá
tækifæri til að tala í einlægni saman um
Þetta allt, rétt eins og í gamla daga. Þess
vegna ætla ég að koma hingað aftur í
fyrramálið og fara með þig i langa göngu-
för. Við skulum vera saman allan daginn
°g njóta lífsins eins og við nutum þess —
einu sinni!“
Margie fannst hugmyndin prýðisgóð, og
næsta morgun lögðu þau af stað eins og
ánægð og saklaus börn.
Þar eð frú Swaything var nú einu sinni
kona sem gætti þess að fá vitneskju um
hvað eina strax eftir að það gerðist — og
hafði frá fornu fari verið af þeirri gerð-
inni — barst henni að sjálfsögðu til eyrna
þegar í stað, að þau Margie og Clive hefðu
lagt af stað í göngu árla dags.
Við morgunverðarborðið gat hún þegar
sagt Kitten, hvað hún hafði heyrt.
„Æ, hættu þessu, frænka, heyrirðu það,“
svaraði Kitten með hálfkæfðri röddu. „Ég
er viss um, að þú hefur algjörlega á röngu
að standa varðandi Clive og Margie.“
„Ég er nú hrædd um ekki,“ mótmælti
frú Swaything gremjuþrungin. „Hef ég það
kannski ekki frá Susie, sem heyrði það
hjá------“
„Það er ekki það, sem ég átti við,“ sagði
Kitten. „Ég átti aðeins við það, að þú hef-
ur á röngu að standa, þegar þú heldur að
Clive kæri sig eitthvað um Margie. Ég —
ég held ég fari bara upp til mín núna, ef
þér er sama. Ég er með höfuðverk."
Þegar upp í herbergið kom, lagðist Kitt-
en endilöng ofan á rúmið og starði upp í
loftið, Hún grét ekki. Hún var allt of reið
til þess að geta grátið. Andlitsdrættir henn-
ar voru stirðnaðir, og hendur hennar voru
krepptar. Hún hafði haldið, rétt eins og
fleiri, að Clive væri fyrst og fremst kom-
inn til að heimsækja hana. Eftir að Alek
hafði valdið henni vonbrigðum, hafði hún
treyst á óbifanlega auðsveipni Clives. Það
hafði ekki hvarflað að henni andartak, að
hann væri í rauninni ástfanginn af Margie,
en nú rann það skyndilega upp fyrir henni,
að það gat svo ósköp vel átt sér stað.
Hún skildi það ekki sjálf, hvers vegna
það hafði önnur eins áhrif á hana; hvers
vegna henni fannst hún vera svo innilega
særð og beizk. Nú tók hún að skilja, að
það hafði verið fram úr máta heimskulegt
af henni að reyna að spilla fyrir trúlofun
bróður hennar og Margiear. Ef Margie
hefði haldið áfram að vera ástfangin af
Dan, myndi Alek að líkindum ekki hafa
fengið hinn minnsta áhuga á henni....
Framhald
HEIMILISBLAÐIÐ
213