Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 13

leiks. Allt í einu greip ég andann á lofti.
Á bókahillu stóð hlutur, sem kom mér til
að taka viðbragð og grípa hann. Þetta var
einn þeirra hluta, sem símamenn nota til
viðgerðar á talsímum, hlerunartæki.
„Hvaðan kemur þetta tæki?“ spurði ég.
„Það skildi það eftir símaviðgerðarmað-
ur,“ snökkti stúlkutetrið. „Hann kemur
hingað aftur einhvern daginn.“
Ég svipaðist um. „Hvar er símaleiðsl-
an?“ spurði ég.
„Hún liggur yfir þakið,“ svaraði dreng-
urinn.
„Ágætt,“ sagði ég. „Hvar get ég fengið
stiga?“
Drengurinn fór út í útihús, en á meðan
stumruðum við Mary yfir barninu. Við
gátum fengið það til að drekka tvö glös
af volgri mjólk og fulla matskeið af olíu.
Drengurinn sýndi allan þann mótþróa sem
hann mátti, og grét eins hátt og hann
gat.
„Hann er byrjaður að finna fyrir kvöl-
unum,“ sagði ég. „Ó, ég verð að geta sett
þennan síma í samband við miðstöðina!"
Eftir stutta stund kom drengurinn með
þann afleitasta stigagarm í eftirdragi, sem
ég hef augum litið. En tíminn var dýrmæt-
um. Drengurinn reisti stigann upp við
vegginn, og ég lagði út í þá áhættu að
klifra hann með viðgerðartækið hangandi
í símþráðarlykkju um háls mér. En um
leið og ég náði þakskegginu, greip um það
báðum höndum og kom upp á það öðru
hnénu, brast stiginn undan mér og bein-
línis féll saman í hrúgu fyrir neðan mig.
Ég klöngraðist upp á mæni og fann þar
leiðsluna, sem lá þar þvert yfir í lítilli
hæð. Ég festi tækið við hana og hleraði
með miklum hjartslætti.
Andartaki síðar heyrði ég rödd, sem til-
kynnti, að það væri miðstöðin.
„Má ég fá að tala við Meyer lækni?“
spurði ég veikri röddu.
,,Halló“, sagði svo Meyer læknir skömmu
síðar.
„Það er Marjorie Kent sem talar. Ég er
stödd hjá Brewster-fjölskyldunni og það
er hér barn sem hefur drukkið flugna-
eitur.“
„Já, einmitt." Rödd hans var mjög ró-
andi, en líka harla fjarlæg og hlutlaus.
„Flugnaeitur!“ hrópaði ég. „Hvað getið
þér komið fljótt ?“
„Verið bara róleg, ungfrú Kent. Það er
svo sem engin ástæða fyrir mig að koma.“
„Já, en herra læknir, er þetta ekki mjög
hættulegt? Ég sagði, að þetta væri flugna-
eitur. Getur það ekki steindrepið hann?“
„Ekki held ég það. Það er ekki vant að
drepa eina einustu flugu.“
Um leið og ég sleppti tímtólinu, heykt-
ist ég þar sem ég sat á þakmæninum og
féll í grát. Allur þessi spenningur, allt þetta
erfiði, rifnir sokkar og skrámuð hné, —
allt til einskis. Kjóllinn minn var eyðilagð-
ur, og ég sem hafði ætlað mér að fara á
kjörfund í honum á morgun. Og ekki hafði
ég hugmynd um það, hvernig ég ætti að
komast niður af þakinu!
Bifreið kom akandi fyrir neðan. Ég leit
niður yfir þakbrúnina og beint í dökkt og
kaldhæðnislegt andlitið á Jack Bryant.
„Ja, datt mér ekki í hug,“ tautaði ég
beisk í bragði.
Hann stöðvaði bílinn og hallaði sér aft-
ur til þess að geta séð mig betur. „Mér
fellur það vel, að þér skuluð alltaf hafa
eitthvað nýtt fyrir stafni,“ sagði hann, eins
og hann væri að veita mér viðurkenn-
ingu.
„Jæja,“ svaraði ég stuttlega. „Or því þér
eruð kominn, ættuð þér að vera maður til
að útvega mér stiga. Þér eruð vanur því
að hafa allt á reiðum höndum. Leitið bara
í vasa yðar. Stiginn sem ég notaðist við fór
í mask, og ég get ekki sagt að mér sé of
heitt hér uppi.“
„Því miður er ég uppiskroppa með alla
stiga,“ sagði hann. „En ef þér viljið endi-
lega niður á jörðina aftur, þá skal ég grípa
yður. Ég stend hér uppi í sætinu — eruð
þér reiðubúin?"
„Er hægt að treysta yður?“ sagði ég og
hugsaði mig um.
„Hef ég nokkru sinni brugðizt yður?“
svaraði hann á þann hátt sem kom mér til
að grípa andann á lofti. Engu að síður tók
hejimilisblaðið
233