Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 14

ég að mjaka mér niður að þakskegginu.
Jack ók bílnum fast upp að húsveggnum,
steig upp í sætið og teygði langa hand-
leggina í áttina til mín.
„Viljið þér vera svo vænn að góna ekki
of mikið á mig?“ sagði ég bænarrómi. —
„Maður glápir ekki á kvenfólk, þegar það
situr uppi á þakskeggi.“
Hann lokaði augunum hlýðinn, og ég
setti fæturna út yfir þakröndina, greip
dauðahaldi um hana andartak, beit saman
tönnum og hvíslaði: „Tilbúin“ um leið og
ég sleppti takinu. Léttilega og öruggt greip
hann mig eins og gúmmíbolta, og lagði
mig niður í sætið við hliðina á sér — og
hann sleppti ekki takinu.
Allt í einu var eitthvað sem gerðist. Mér
fannst tilveran fara að hringsnúast, og ég
fann, að bjargvættur minn var tekinn að
kyssa mig allt hvað af tók. Ég fann dreg-
inn úr mér allan mátt, og mig svimaði svo,
að ég gat enga mótspyrnu veitt. Og satt
að segja var þetta alls ekki eins viður-
styggilegt og ég hefði fyrirfram haldið.
„Nei, segið mér nú eitt,“ sagði ég með
andköfum, „því í ósköpunum eruð þér að
þessu?“
„Mér fannst þetta bara snjallræði, og
þess vegna gerði ég það,“ svaraði hann
stríðnislega, og notaði svo til sömu orðin
og ég hafði gert daginn, sem ég skildi hliðið
eftir opið.
„En þetta var andstyggilegt uppátæki!"
sagði ég æf og fann hvernig blóðið þaut
fram í kinnar mér. „Og mér finnst þér
vera sá ósvifnasti og — og —“
„Þér skuluð ekki vera að reyna svona
á yður við að finna ljót orð,“ sagði hann,
„því ég veit ósköp vel hvað þér ætlið að
segja. En hvaða sérkennilega hálsskraut
er það, sem þér eruð með? Það líkist einna
helzt hlustunartæki símamanna."
„Óh — þessi sími!“ sagði ég uppgefin
og lét sem ég tæki ekki eftir því, að hann
hélt enn yfir um mig og að höfuð mitt
hvíldi við öxlina á honum. Ef ég yrði
minnt á þessar staðreyndir, neyddist ég til
að vera sár og þjóta upp, en ég var bara
allt of þreytt til þess. „Það fer ekki hjá
því, að þér komizt að ástæðunni," svar-
aði ég, „og þér megið búa yður undir að
hlæja meira en nokkru sinni fyrr um æv-
ina; enda ætla ég að segja yður það, þótt
ég svo tali ekki orð við yður framar. Litla
barnið hans Brewsters hefur gleypt flugna-
eitur, og síminn á heimilinu var í ólagi.
Hins vegar kom ég auga á þetta tæki, klifr-
aði upp á þakið og setti það í samband við
símalínuna. Ég náði tali af lækninum og
fékk að heyra, að flugnaeitur væri nánast
hollt fyrir ungbörn að drekka og ég hefði
þess vegna getað haldið mér við jörðina
og komizt hjá því að eyðileggja þennan
ágæta kjól minn, sem er alveg fyrir bí.
Gjörið svo vel — nú skuluð þér bara skella
upp úr!“
En hann hló ekki. Hann þrýsti mér bara
þéttar að sér. „Þú ert ekki svo galin í koll-
inum,“ sagði hann blíðlega niður í hárið á
mér. „Þú ert alveg ágæt. Ég býst ekki við
að hitta neina, sem er eins og þú“.
„Vertu ekki að hafa mig að fífli,“ svar-
aði ég lágt. „Yður finnst ég vera hlægileg
og heimsk. Það hefur yður alltaf fundizt
— allt frá þeim degi, sem kýrin yðar stal
kjólnum mínum.“
„Mér finnst þér vera bráðsnjöll," sagði
hann. „Ég dáðist að yður fyrir það, hvernig
þér svöruðuð mér fullum hálsi. Ég hef all-
an tímann verið hrifinn af yður, en þér
voruð svo yfirlætisfull og sjálfstæð, að ég
þorði ekki að segja það við yður.“
Svo kyssti hann mig aftur. Mér til skelf-
ingar fann ég, að ég hjálpaði honum til að
kyssa mig sem heitast. Svo vorum við allt
í einu farin að tala um það, hvert við ætt-
um að fara í brúðkaupsferðina
234
HEIMILISBLAÐIÐ