Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 23

sökun orða hans og augnaráðs. Nú fyrst
var hún orðin hrædd svo að um munaði.
,,Ég elska hana!“ sagði hann með ákafa.
,,Ég hef aldrei hætt að elska hana, — og
ég elska hana meira nú en ég hef nokkru
sinni elskað hana áður!“
Hann vék frá henni nokkur skref. Hann
varð að taka á öllu sem hann átti til þess
að hafa stjórn á sjálfum sér. Hafði Kitten
raunverulega spunnið upp alla söguna, til
þess að koma ár sinni fyrir borð?
,,Þau voru saman í íbúðinni þessa nótt,“
sagði hún. ,,Og Dan, ef ekkert hefði verið
á milli þeirra, myndi hún hafa sagt þér
allt af létta,“
„Ég gaf henni ekkert tækifæri til þess,“
sagði hann beizkur. „Ég fór ekki einu sinni
til fundar við hana til að biðja hana um
skýringu. Drottinn má vita hvers vegna.
Stundum finnst mér beinlínis eins og eitt-
hvað sé athugavert bæði við mig og þig,
Kitten.“
„Nú, ef þú tekur þetta þannig, hvers
vegna ferðu þá ekki til hennar og gerir
allt gott aftur?“ spurði hún varfærin.
„Hvernig get ég það, eftir allt sem ég
hef sagt við hana?“ gegndi hann hrana-
lega. „Auk þess veit ég ekkert um, hvort
þú hefur á röngu að standa.“ Skyndilega
rétti hann úr sér eins og hann hefði tekið
ákvörðun. „Nú veit, ég hvað ég geri. Ég
ætla að hitta Clive og spyrja hann eins og
maður mann, hvað sé satt í málinu. Og
hvað svo sem hann segir, mun ég trúa
honum. Ég er næstum reiðubúinn að trúa
hverjum sem er, ef ég get bundið endi á
þetta hræðilega ástand. En. . . . “ Hann
gekk nær henni aftur: „Ef ég kemst að
þeirri niðurstöðu, Kitten, að þú hafir logið
að mér, þá. . . . þá sver ég þess dýran eið,
að ég skal aldrei líta þig augum framar.“
XV.
EINS OG 1 GAMLA DAGA
Clive var næstum fullkomlega hamingju-
samur, er hann lagði af stað í gönguna
við hlið Margiear. Hann gat ekki hugsað
sér Kitten hafa gaman af gönguför. Henni
féll miður að þurfa að ganga nema sem
allra minnst; og auk þess var erfitt fyrir
hana að leggja upp í langferðir í þessum
hlálegu háhælaskóm sem hún stöðugt not-
aði. Sú var tíðin, að honum hafði fundizt
það heillandi við hana, hvað hún var laus
við að vera iþróttalega vaxin; honum fannst
það gera hana kvenlega og unglega. En
nú, er hann gekk hér við hlið Margiear,
fannst honum það mikill galli á henni.
Hann greip í handlegg Margiear og þrýsti
honum undir handlegg sinn. „Er þetta ekki
það bezta sem við getum gert?“
Hún brosti vingjarnlega við honum. „Jú,
áreiðanlega. Mér þykir svo gaman að fara
í gönguferðir, en pabbi hefur sjaldan tíma
til þess, og ég kann ekki við að fara ein.“
Hann hristi höfuðið. „Ég get trúað því.
En við höfum oft farið í skemmtilegar
göngur saman, manstu? Ég —“ Það var
ekki laust við, að hann roðnaði. „Ég var
hræðilega ástfanginn af þér í þá daga. Þú
veizt það víst.“
Hún hló við. „En við vorum bara krakk-
ar, Clive!“
„Ég var þó nítján ára,“ svaraði hann.
„Ég var ekkert barn lengur. O, Margie,
þær stundir hafa komið, einkum að und-
anförnu, að ég hef óskað eftir því að hafa
aldrei orðið ástfanginn af nokkurri ann-
arri en þér.“
Hann hafði gripið um hönd hennar; nú
stakk hann henni niður í vasa sinn til að
ylja henni.
„Hvað var það eiginlega, sem kom fyrir
okkur? Við vorum svo hamingjusöm, en
svo — skyndilega — þá hafði allt gjör-
breytzt. Við þráðum eitthvað nýtt, eitt-
hvað æsilegra — að minnsta kosti gerði
ég það.“ Hann þagnaði andartak. „Mér
fannst Kitten vera einmitt þetta sem ég
þráði, þegar ég hitti hana í fyrsta sinn.“
„Það get ég vel skilið.“
„Ég missti algjörlega vitglóruna. Strax
og hún var einhvers staðar nálæg, fann
ég fyrir einskonar segulafli, sem streymdi
út frá henni, — jafnvel eftir að við vorum
gift. Það var ekki fyrr en í gær —“ Hann
þagnaði skyndilega.
heimilisblaðið
243