Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 29

Loftið fylltist óróa, þegar frú Swaything •
kom ásamt fylgdarliði sínu. Hún hafði hald-
ið smá-miðdegisverðarveizlu fyrir fáeina
útvalda og kaus eins og hún var vön að
koma nokkuð of seint, svo að innganga
hennar vekti þó einhverja athygli. Kitten
hafði drukkið heldur mikið meðan á veizl-
unni stóð, því að henni hafði leiðzt fremur
venju. Vinir frænku hennar voru allir stirð-
busalegir og gamaldags, og við hvern átti
hún eiginlega að dansa síðar um kvöldið?
Vínið hafði gert hana ofsakáta á ytra borði
og komið henni til að tala allt of mikið.
Að vísu hafði hún séð, að frænka hennar
horfði með vanþóknun á hana handan yfir
borðið, en hún lét sér standa á sama um
það. Ógnandi augnaráð frú Swaythings
hafði aðeins fengið hana til að súpa oftar
á glasinu en hún ella hefði gert.
Frænka hennar varð æf. Framkoma
Kittenar var öll önnur en hæfði sorgmæddri
og yfirgefinni eiginkonu. Hún komst ekki
hjá því að sjá, hvernig vinirnir litu spyrj-
andi og tortryggnir hver til annars. Ef
hún hefði getað látið sér koma til hugar
einhver handbær afsökun, hefði hún alls
ekki tekið Kitten með á dansleikinn.
En Kitten var hin glæsilegasta i sínum
græna kjól, og hópur ungra manna, sem
voru á ráfi nálægt dyrunum gengu nú nær,
í von um að verða kynntir fyrir henni. En
í svip hennar var eitthvað harðhnjósku-
legt, allt að því örvæntingarfullt, sem kom
þeim til að hopa aftur undan.
Nokkur stund leið, áður en Kitten kom
auga á Alek, ef til vill vegna þess að það
hvarflaði alls ekki að henni að leita hans
þarna inni. Það fyrsta, sem hún fann fyrir
var sigurgleði: Hann hafði þá komið, þrátt
fyrir allt! En óðara sá hún, hverja hann
dansaði við, og um leið fylltist hún von-
brigðum og gremju, sem brátt þróaðist
upp í afspyrnu-reiði. Fyrst í stað hafði hún
búizt við því, að hann gengi til hennar,
þegar dansinn væri á enda, en hann lét
sér nægja að heilsa henni aðeins úr fjar-
lægð.
Þegar þau Alek og Margie voru nokkru
seinna á leið inn í borðsalinn, mættu þau
Kitten og dansherra hennar, sem komu úr
gagnstæðri átt. Kitten nam staðar beint
fyrir framan þau og leit út eins og hún
ætlaði sér alls ekki að víkja úr vegi. Hún
stóð bara kyrr, rétt sem hún vildi meina
þeim að komast leiðar sinnar.
„Gott kvöld, Alek“, sagði hún, og rödd-
in var hvell og óþægileg. „Gott kvöld,
Margie“.
Alek brosti til hennar. „Ég hef oft og
mörgum sinnum ætlað mér að koma og
bjóða þér upp, en þú hefur alltaf verið
gripin af einhverjum öðrum, áður en mað-
ur hefur komizt í námunda við þig.“
„Það er lýgimál!“ gegndi hún með sam-
anbitnar varir og logandi augnaráð.
„Já, það er lýgimál!“ endurtók hún svo
hátt, að fólk umhverfis tók að gefa henni
gætur. „Þú hafðir aldrei í hyggju að bjóða
mér upp í dans. Yfirleitt hafðirðu alls ekki
í hyggju að komast i námunda við mig.
Þú hefðir ekki þorað það.“
„Kitten!“ Rödd hans var beiðni um að
hún stillti sig um að efna til uppnáms. „Ég
er hræddur um, að ég skilji ekki vel, hvað
þú ert að fara.“
En Kitten var nú orðin of æst til að geta
stillt sig.
„Þú veizt ósköp vel, hvað ég er að fara,“
sagði hún. „Þú myndir aldrei þora að biðja
mig um að dansa við þig svo lengi sem þú
lætur sjá þig með ástkonu mannsins míns
— sem hann er reyndar búinn að snúa
baki við!“
Það varð dauðaþögn. Umhverfis þau
hafði safnazt fólk. Það hallaðist nær til að
missa ekki af neinu sem fram fór. Alek
varð dökkþrútinn í framan af reiði.
„Þú veizt ekki, hvað þú ert að segja,
Kitten,“ svaraði hann eins rólega og hann
framast gat. Hann varð að kreppa hnef-
ana, til þess að stilla sig um að þrífa í
hana og lemja hana. „Þú verður að taka
orð þín aftur og biðja Margie afsökunar,
heyrirðu það?“
Hún hnykkti til höfði og rak upp hæðn-
ishlátur.
„Biðja Margie afsökunar!" Svo sneri
hún sér snögglega að ungu stúlkunni:
„Þú ætlar þó ekki að neita því, að þú
hafir verið ástkona mannsins míns og það
heimilisblaðið
249