Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 12

eltki gera það ? Hvers vegna á að taka það
frá mér? Ó, góði Guð, taktu það ekki frá
mér. Eg var svo glöð. vernig á ég nú að
geta lifað ?‘ ‘
Það var barið að dyrum hjá henni. Hún
spratt skelkuð á fætur. — Setjum svo, að
frænka hennar fyndi hana þarna, flóandi í
tárum. Iíenni tókst með miklum erfiðismun-
um að láta rödd sína hljóma nokkurn veg-
inn eðlilega.
„Hver er það?“
„Það er ég — Poul! Mig langar til þess
að fá að tala við yður.“
Hún varð gagntekin af kvíða. Poul! A þess-
um tíma dags! Hvað vildi hann? Hvernig
átti hún að útskýra fyrir honum, að hún
væri að fara og af hverju hún hefði verið
að gráta? Iíún þurrkaði tárin af sér með
vasaklút sínum með titrandi höndum.
,,Andartak!‘ ‘ Ilún liljóp að speglinum,
púðraði sig í skyndi í andliti, dró hatt nið-
ur yfir hár sitt og bað þess, að hann gæti
ekki séð neitt óvenjulegt á lienni.
Síðan opnaði hún dyrnar. Þegar hún sá
hann, gleymdi hún alveg sinni eigin eymd
af áhyggjum iit af honum. Hann var mjög
fölur í andliti og svipurinn einkennilega
beiskjulegur. Það var allt annað en rólega
og brosandi andlitið, sem hún var vön að sjá.
Augu hans voru ekki lengur góðleg og blíð-
leg, eins og þau sæju alltaf hið bezta hjá
mönnunum. Það var reiðisvipur í þeim —
gremjusvipur.
Hann var stuttur í spuna af geðshræringu.
„Farið í kápuna yðar og komið með mér!
Eg vil ógjarna vera lengur en bráðnauðsyn-
legt er í þessu húsi. Flýtið yður!“
Gréta flýtti sér ringluð aftur inn í her-
bergið, þreif kápuna og hljóp niður stigann
á eftir honum. Hún hevrði, að frænka henn-
ar var eitthvað að skarka í eldhúsinu. Og
nú gekk hún við hlið Pouls eftir langri,
grárri götunni, og hann sagði með óstyrkum
og lirjúfum málrómi:
„Þér gerðuð þetta þá allt mín vegna, Gréta ?
Þér höfnuðuð því að fara yfir til auðugu
frænku yðar í Ameríku og verða þar eins
og dóttir á heimilinu. Þér unnuð hér nær því
kauplaust og fyrir þennan andstyggilega
kvenmann, sem ég hélt, að yður liði svo vel
hjá. En hvað ég hef verið heimskur! Eg get
aldrei fyrirgefið sjálfum mér það.“
„Hefur hún — hefur hún sagt yður það?'1
stamaði Gréta veraldarlega. Hún sá það ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum sínum, hvernig
frænka hennar hefði gert hlægileg öll kær-
leiksverkin, sem hún hafði unnið til þess að
gera honum lífið bjartara og auðveldara.
„Ég hef alls ekki talað við hana. Ég koiu
inn og heyrði röddina í henni, þegar hiin
var að æpa upp til yðar. Ég stóð í gangin-
um og heyrði allt saman.“
Það var eins og tár glitruðu í gráum aug-
um hans, þegar hann hélt áfram:
„Gréta, — ég tilbið yður. Mér var það ekki
ljóst í upphafi. Ég hélt, að það væri aðeins
vinátta, sem ég bar í brjósti til yðar. Og
þegar sannleikurinn rann upp fyrir mér, gat
ég ekki fengið af mér að segja yður það, af
því að ég hafði ekkert að bjóða yður. En
ég hafði grun um, að þér vissuð, hve mikils
virði þér væruð mér.“
Gréta skildi vel, hvers vegna hann sagði
allt þetta. Það var auðvitað ekki af því, að
liann elskaði hana. Hún var ekki stúlka, sem
karlmaður gat orðið ástfangin af. Hún var
lítilmótleg og venjuleg, og hún hafði aldrei
átt reglulega fallegan kjól. En nú, þegar hann
hafði fengið að vita, að hún elskaði liaun,
og að hún liefði gert ýmislegt fyrir liann,
taldi hann sig nauðbeygðan til þess að .. •
,,Nei,“ sagði hún og brosti hugrökk til
lians, „segið ekki meira. Ég veit, að leyndar-
mál mitt hefur komizt upp. Þér hafið heyrt
allt saman, svo að það stoðar ekkert fyrir
mig að neita. En ég — við getum lialdið
áfram að vera vinir þrátt fyrir það, er það
ekki ? Ó, þér þurfið ekki að láta eins og — eins
og ...“
Þau voru komin inn í skrúðgarðinn. Ilann
nam staðar og horfði á hana.
„Láta eins og — eins og hvað ? Haldið þér,
að mér gæti dottið það í hug? Hvað haldið
þér, Gréta?“
„Ég get ekki afborið, að yður finnist þér
vera nauðbeygður til þess að segja, að yður
— þyki vænt um mig.“
„Það geri ég ekki heldur, Gréta. Ég elska
þig! Ég hefði átt að segja þér það fyrir
löngu. En ég hef orðið fyrir ýmsum von-
brigðum. Manstu eftir helginni, þegar ég var
fjarverandi. Eg fór út til Lorings-fjölskyld-
unnar, af því að Loring er þekttur blaðamað-
12
H E IM IL I S B L A Ð I P