Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 15

Hún banðst til þess að lesa upphátt fyrir
Pierce, og það tilboð var þegið með eins
konar kuldalegu þakklæti. Fay sat og las
'lPphátt í heilan klukkutíma. Höfuð gömlu
konunnar seig smám saman til hliðar niður á
koddann, og Fay sá, að hún var sofnuð.
^ay sat kyrr og horfði á gömlu frú Pierce.
Frú Pierce hafði líka einu sinni verið ung
stúlka, full þeirrar eftirvæntingar og vona,
Serri einkenna æskuna. Og nú var því öllu
}°kið. Hún lá veik í fátæklegu kvistherbergi
1 lélegu matsöluhúsi við leiðinlega götu. Hún
Var ein. Frú Bennet sagði, að aldrei kæmi
^einn að heimsækja hana. Þó að hún hefði
emhvern tíma lifað hamingjudaga, var það
Samt sorglegt, að endalokin urðu svona. Fay
^ékk tár í augun.
Eg hefði átt að vera svolítið vingjarnlegri
v|ð hana fyrr, hugsaði hún. Hún er ef til
viH svolítið ónotaleg að eðlisfari, en- það hlýt •
**r líka að vera ömurlegt að sitja svona ein.
laður ætti að vera góður við einmana mann-
eskjur.
í*ó að Fay væri sjálf fátæk og ynni baki
. r°tnu, fannst henni samt, að lífið væri ynd-
islegt. Það var svo margt til þess að gleðj-
ast yfir. Meðal annars var það Eddie og að-
úáun hans og heimskulegu, en kærkomnu
nrosyrðin hans. Það veitti svo mikið öryggi
aé vita, að hann beið alltaf eftir henni til
ness að fylgja henni heim á kvöldin, og það
Var svo gott að geyma þá von í brjósti, að
ann mundi einhvérn daginn — ef til vill
ráðlega — spyrja, hvort hún vildi giftast
honum.
Og þó — það var víst elcki ástæða til þess
að treysta allt of örugglega á það, hugsaði
'n skynsama Fay litla Eeverest og andvarp-
aoi.
Hún leit á armbandsiirið sitt. Klukkan var
álftíu. Nú stóð dansleikurinn sem hæst. Það
Var ógerlegt að stilla sig um að hugsa um
J ao. Ljósblái kjóllinn hafði verið svo yndis-
ee:a fallegur. Ef hún hefði verið þar, hefði
ndie og hinir karlmennirnir áreiðanlega
áðst mikið að henni.
^ Hamla konan vaknaði og tók að hósta. Fay
, °ví?ði sig yfir hana. Frú Pierce var kafrjóð
andliti, og hóstinn í henni virtist hrista
a 'Ul gamla, magra líkamann.
, ■■Hixtúran —“ saerði hún og greip andann
d ofti. „Brúna —- flaskan."
Fay þreif flöskuna og hellti nokkru af inni-
haldinu í skeið. Hóstinn dvínaði, þegar frú
Pierce hafði tekið það inn, eldrjóðar kinnar
hennar jöfnuðu sig smátt og smátt. Kulda-
hrollur fór um hana, og Fay sagði:
„Yður er kalt. Hafið þér ekki hitapoka?“
Hitapoki var í rúminu, en hann var nú
aðeins hálfvolgur. Fay tók hann, tæmdi hann
og setti vatn yfir ofninn. Gamla konan sagði
gremjulega:
„Hvernig getið þér farið svona heimsku-
lega að ráði yðar að hella vatninu niður, svo
að mér verður kalt af að liggja hér, þangað
til hitt er orðið heitt? Hugsið þér yður ekk-
ert um?“
„Afsakið,“ sagði Fay. „Það var líka
heimskulega gert af mér.“
Þegar hún kom aftur skömmu síðar að
rúminu með fullan hitapokann, lagði gamla
konan krumlulaga höndina á handlegg henn-
ar og sagði í afsökunarrómi:
„Þér skuluð bara kæra yður kollótta um
mig, vina mín. Eg er önuglynd gömul kona,
og kvalirnar, sem ég hef fengið í síðuna af
þessum andstyggilega hósta, gera mig skap-
vonda. Þér megið ekki halda, að ég sé van-
þakklát. Það er ég ekki — þvert á móti.“
Skömmu síðar bað hún Fay um að ná í
ritföngin sín, því að hún kvaðst þurfa að
skrifa áríðandi bréf. Fay færði henni það,
sem hún bað um, og næstu tuttugu mínút-
urnar sat frú Pierce með hlaða af púðum
í kringum sig og skrifaði hægt og með vand-
virkni. Iíún hafnaði boði Fay um að skrifa
fyrir hana. Þegar hún hafði lokið við að
skrifa, lét hún bréfið í umslag og lagði það
í skrifmöppuna. Leyndardómsfullt bros lék
um andlit hennar, og hún endurtók aftur og
aftur hvíslandi röddu: „Nei, ég er ekki van-
þakklát. Eg er alls ekki vanþakklát.“
Hún mókti um hálftíma, og Fay hélt áfram
að prjóna.
Frú Bennet kom heim klukkan hálftólf úr
heimsókn sinni til systur sinnar. Gamla frú
Pierce vaknaði, þegar hún heyrði fótatak
húsmóðurinnar í stiganum. Frú Bennet
hafði svefnherbergi sitt í næsta herbergi við,
svo að Fay gat nú vel dregið sig í hlé. Þegar
unga stúlkan beygði sig yfir rúmið til þess
að bjóða góða nótt, datt henni allt í einu í
liug að kyssa á hrukkótta kinn gömlu kon-
unnar og gerði það. Frú Pierce hvíslaði:
flEllIILISBLAÐIÐ
15