Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 16

„Ég' er nú orðin gömul. Ég lifi ekki lengi.
En jþér skuluð fá að sjá, að ég er ekki van-
þakklát. Ég er önuglynt gamalmenni, en ég
kann að meta vinsemd, þegar ég mæti henni.
Frú Bennet sagði mér, að þér hefðuð neitað
yður um að fara á dansleik — að þér liafið
strax farið úr fína samkvæmiskjólnum yðar
...“ Augu gömlu konunnar voru tárvot.
Fay flýtti sér að segja: „Þetta er ekkert
til að minnast á. Ég er bara glöð yfir, að ég
gat gert yður greiða. Ég kem upp og lít inn
til yðar á morgun, ef ég má. Þarna kemur
frú Bennet.“ — -—
Það tók Fay ekki langan tíma að komast
að raun um að hún hafði misst Eddie. Hann
var mjög stuttur í spuna næsta morgun, þeg-
ar hún hitti hann og bar fram afsökun fyrir
því, að hún hefði ekki komið á dansleikinn.
Hún vissi jafnskjótt, að hann mundi ekki
bíða eftir lienni þetta kvöld, og hún liafði
rét fyrir sér. Hann var þar ekki.
Seinna um kvöldið sagði Doris í óspurð-
um fréttum, að hún hefði „rekizt á“ Eddie í
Fenchurch-stræti, og að þau hefðu orðið sam-
ferða spölkorn niður eftir gÖtunni. Það fór,
eins og Fay hafði rennt í grun. Áður en hálf-
ur mánuður var liðinn, voru þau, Eddie og
Doris, trúlofuð.
Ef Fay hefði verið dugminni stúlka, hefði
hún slitið sambandinu við vinstúlku sína. En
það gerði hún ekld. Doris var mjög iðrandi
og grét lítið eitt, þegagr hún sagði Fay frá
þessu.
„Það var ekki mér að kenna, Fay. Það
kom allt saman af því, að þú fórst ekki með
á dansleikinn þarna um kvöldið. Skilur þú
— við dönsuðum talsvert saman og það fór
svo ágætelga á með okkur. Það var eins og
við hefðum ekki kynnzt hvort öðru almenni-
lega fyrr en þetta kvöld.“
„Elsku, góða, vertu ekki að koma með nein-
ar afsakanir fyrir því, að honum geðjaðist
betur að þér en mér,“ sagði Fay hlæjandi.
„Ég er sannarlega glöð yfir því, að þú ert
svona hamingjusöm. Ilvernig getur þú hugs-
að þér annað?“
Fay eyddi þessu, eins og henni væri alveg
sama um það. En henni var alls ekki sama
um, að hún hafði misst Eddie. Hún var nú
meir einmana en áður. Hún hafði farið upp
á loft og litið inn til gömlu frú Pierce nokk-
ur kvöld og lesið upphátt fyrir liana. Það
var alls ekki auðvelt að umgangast gömlu
konuna, en einmanaleiki hennar hafði haft
mikil áhrif á Fay.
Sex vikum seinna dó gamla konan. Hún
lét ekki eftir sig mikið af peningum, og' þeir
fóru allir í kostnaðinn við útförina.-----
Kvöld nokkurt um hjálfsjö leytið tveim
mánuðum seinna nam fólksbifreið staðar fyr-
ir utan matsöluhúsið. Ungur maður sté út
úr henni og bað bílstjórann að bíða. Hann
gekk upp tröppurnar, hringdi dyrabjöllunni
og spurði frú Bennet, hvort frú Pierce byggi
þar. Ilann varð alvarlegur á svip, en ekki
undrandi, þegar hann fékk að vita, að hún
væri dáin. Síðan spurði hann eftir ungfru
Fay Eeverest. Frú Bennet bauð honum inn
í einkadagstofu sína og fór upp til þess að
sækja Fay.
Andartaki síðar gekk Fay inn í dagstof-
una. Hún horfði undrandi á gestinn.
„Nafn mitt er Fay Everest,“ sagði hún.
„Vilduð þér tala við mig?“
„Já, þökk fyrir,“ sagði hann og brosti við
undrandi andliti hennar. ,,Má ég fá mér sæti
og útskýra það ?‘ ‘
„Já, gjörið þér svo vel!“
Þau fengu sér sæti í gauðslitnum hæginda-
stólum frú Bennet, og ungi maðurinn hóf
skýringu sína.
„Ég hef alltaf haft mínar eigin, sérstöku
hugmyndir. Mig hefur alltaf dreymt um að
hitta unga stúlku, sem væri þannig gerð, að
hiin gæti fórnað einhverju fyrir aðra. Við
getum öll verið meira eða minna góðgerða-
söm, á meðan það kostar oklmr ekki neitt,
en þegar kemur að því að fórna einhverju,
horfir málið öðruvísi við. Fyrir nokkru
heyrði ég um unga stúlku, sem hafði leng1
sparað saman peninga til þess að kaupa fyru’
samkvæmiskjól, og kvöldið, sem hún ætlaði
að fara í hann, fór hún í stað þess upp til
gamallar konu, sem lá veik í herbergi sínu
í matsöluhúsi einu og var hjá henni .. .“
Fay starði á liann. Hvernig í ósköpunum
gat hann vitað —?
„Unga stúlkan hafði ekki margar skennnt-
anir,“ hélt hann áfram. „Og flestum liefði
eflaust fundizt, að hiin færi lieimskulega
að ráði sínu. En ungur maður í mörg þúsunJ
mílna fjarlægð — alveg suður í Ástralíu
hevrði um þetta, og honum fannst ekki,
hún væri heimsk. Honum fannst þvert. á moti,
16
HEIMILISBLAÐl®