Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 27

orðin: „Það eru vissir hlutir, sem ég verð
tala um við þig, áður en þú hittir ömmu
máli.“
>,Það er líka margt, sem ég þarf að tala
Um við þig„‘ svaraði Jill áköf. Hún sá, að
°il Farquhar-fjölskyldan, sem sat við morg-
Unverðarborðið, fylgdist svo vel með, að hún
Vlldi ekki segja of margt. „Ég vil mjög gjarn-
ai1 koma, Ninian. Hvenær á ég að vera til-
oúin?“
»Ég skal vera komin eftir hálftíma,“ svar-
a^i Ninian, „þú ert enn með Land-Roverinn,
vona ég?“
>,Jú, hamingjan góða!“ Hún hafði alveg
SÉymt bílnum. Joeelyn hafði endilega viljað
halda smáveizlu í tilefni trúlofunarinnar
kvöldið áður, og við það að svara öllum
sPurningum hins unga Farquhar-fólks hafði
hún nieð öllu gleymt bílnum, sem hún hafði
láni. „Þarftu á honum að halda?“ spurði
°ún. „Því að ég gæti svo vel farið í honum
°S tekið þig upp á leiðinni.“
„^að myndi spara mér það að biðja And-
Vew um Bentleyinn,“ svaraði Ninian dauf-
J^Sa. „Þess vegna væri ég þér þakklátur, ef
}ni vildir vera svo væn. Komdu að austurhlið-
Joss getur sagt þér hvar það er. Ég bíð
l°n þar — eigum við að segja eftir hálftíma?
það í lagi?“ Jill fannst hann næstum of
kurteis og tillitssamur, en hún var jafn kur-
teis á móti, sagði já og kvaddi.
-^egar hún gekk aftur inn í borðstofuna,
var dengt yfir hana spurningum óðara er
01111 sagðist ætla að fara í veiðiferð með
Ninian.
Éiall litli sagði vonglaður: „Ég get dálítið
þurr-flugu, Jill — ég hef sjálfur biiið
ú®1, til. Og ég myndi ekkert vera fyrir, því
^ ég gaeti • rennt fyrir urriða, á meðan
þú .. <<
Móðir hans gaf honum ómilt auga, og eldri
, r°oir hans, John, sem var nítján ára og gekk
' kðsforingjaskólann í Sandhurst, sagði yf-
'Éætislega: „Það er til dálítið sem nefnist
áttvísi, Niall. Maður þrengir sér ekki inn
a "ýtrúlofað fólk; það veiztu að maður gerir
„ kn Auk ]\ess geturðu rennt fyrir með þurr-
"gunum þínum í læknum, er það ekki?“
„Ég var nú þar í gær,“ sagði Niall, „og
cl"11111 þar áður og ...“
, 1 ‘Drgaret systir hans leit aðdáunaraugum
a 'l'H og sagði, eilítið öfundsjúk: „Ó, hvað
hEim
þú ert hamingjusöm, Jill, að vera svona ný-
trúlofuð honum Ninian! Ég vildi, að ég væri
það, því hann er myndarlegasti maðurinn
sem ég hef séð, og fröken Stormont, bekkjar-
ráðskonan okkar, segir að hann sé hetja —
auk þess sem margar stúlkur í bekknum hafa
beðið mig um að útvega rithöndina hans.
Viltu spyrja hann fyrir mig í dag? Ég á
við, að fríið er rétt nýbyrjað og það er svo
sem nægur tíminn, en maður veit samt aldrei.
Þær gætu hafa misst áhugann, og svo er nú
ekki eins og það standi brúðkaup fyrir dyr-
um alveg á næstunni.“
„Já, Margaret, ég skal spyrja,“ svaraði
Jill. Hún kláraði úr kaffibollanum og reis
á fætur. „Viltu hafa mig afsakaða, Joss? Því
ég verð að hafa fataskipti og ... Æjá, Nini-
an sagði ég skyldi spyrja þig, hvort ég gæti
fengið lánuð vaðstígvélin þín.“
„Þau máttu fá,“ svaraði Joeelyn. „Niall
getur farið með þau út í bílinn fyrir þig.
En ég vara þig við ...“ Hún virti grannvax-
inn líkama Jills fyrir sér og brosti: „Ég hugsa
að þú hverfir 1 þeim, því þau vega að minnsta
kosti tonn!“
„Þú mátt fá mín stígvél,“ sagði John og
brosti til hennar. „Ef þú ert þá annars að
fara til að veiða. Annars væri það tímasóun
og erfiði að vera að burðast með þau, og svo
eru þau ekki beinlínis til fegurðarauka; vað-
stígvél eru það sjaldnast.“
„Ég ætla að fara að veiða, ef þú vilt fá
að vita það,“ svaraði Jill ákveðin.
Svo gekk hún út, en Jocelyn hló við.
Það tók hana tuttugu mínútúur að komast
að austurhliði Guise-seturs. Þegar hún fyrst
kom auga á höllina, hafði byggingin mikil
áhrif á hana, meiri áhrif en hún kunni bein-
línis við. Þetta var stór bygging — grá eins
og virki og stóð þvert fyrir fjallagili með
klettum krýndum hæðum umhverfis; þetta
var eins og einmana höll í ævintýri, umvaf-
in hátíðleika og dul. Allt þetta hafði mikil
áhrif á Jill, sem komin var alla leið frá Ástr-
alíu og átti ekki slíku að venjast, og hún
rak upp stór augu þegar hún sá Ninian koma
út um hliðið á múrveggnum til að hitta hana.
Hann var brosandi, en leit annars mjög
þreytulega út. Um munninn voru herkju-
drættir eins og eftir mikið erfiði, og rödd
hans var í ósamræmi við þau glaðlegu kveðju-
orð sem hann fagnaði henni með.
ilisblaðið
27