Heimilisblaðið - 01.01.1969, Blaðsíða 29
ekki sagt orðið trúlofun. „Var það um
samkomulagið okkar í millum?“
»Já.“ Auðséð var, að hann roðnaði. Hann
^°k út úr sér línuna og leit á hana. „Jill, gæt-
k'ðu hugsað þér að ... ég á við: gætirðu
kngleitt það í alvöru ... að giftast mér?“
Andlit Ninians var í skugga. Jill starði á
hann, án þess að geta lesið nokkuð úr svip
hans,
»>Eg er ekki viss um, að ég skilji alveg hvað
bú ert að fara, Ninian,“ sagði hún að lokum.
„Nei. Það er ekkert skrýtið.“ Hann reis á
f®tur, lagði flugnaöskjuna frá sér á aur-
hretti bílsins og sneri sér að Jill. „Má ég
reyna að skýra það fyrir þér?“
»,Já, að sjálfsögðu.“ Af óskiljanlegri
ástæðu var hjarta Jill farið að slá örar. Að
haki þeirra stökk sindrandi lax, en hvorugt
beirra tók eftir því.
Jill þáði það þökkum sígarettu sem Ninian
hauð henni, og sér til undrunar tók hún
eftir því að hönd hennar skalf. Ninian hugs-
aði sig um, en hönd hans var mjög styrk.
„Eigum vi ð að fá okkur sæti?“ sagði hann.
„Já, ef þú vilt.“ Þau settust og voru þögul
litla hríð. Svo mælti Ninian: „Ég hef hugsað
betta alls saman mjög rækilega. Ég get ekki
haldið áfram að blekkja þannig, Jill, eða
Segja ósatt. Ég einfaldlega get það ekki og
hlýt að koma upp um mig fyrr eða síðar.
Andrew er tortrygginn, og- amma er heldur
enginn asni. Við komum okkur í enn verri
hlípu með því að halda áfram á þessum
grundvelli."
„Já,“ svaraði Jill döpur, „ég hef komizt
raun um það sama. Ég talaði við Andrew
1 gærkvöldi, áður en þú komst aftur.“
,,‘Sagði hann það ?“ Hann skoti'aði augum til
hennar. „JilÞ ...“
„Já?“
„Hafðirðu hugsað þér að slíta trúlofun-
111111 — látast vera þreytt á henni eða slíkt?“
Hún drúpti höfði. „Já, ég hafði hugsað
niér það. Ég veit ekki, hvað annað við gæt-
Uiu ger^ £ við, að ég vissi ekki, að við
Sætiun haldið áfram sem ... sem .. “
,,Haldið áfram á þann hátt sem við höfð-
11111 ráðgert?“ hélt hann áfram. „Nei, það
S®tum við ekki. En ekkert getur komið í veg
. ■v’1'|f, að við gerum nýtt samkomulag, er
það?“
>>®g . . . ég býst ekki við því.“ Jill skildi
H E IM IL I S B L A Ð I Ð
ekki í sjálfri sér; þetta var vitfirring! Hún
hafði komið hingað í dag til þess að reka
endahnútinn á heimskulegt samkomulag við
Ninian. Fyrir skammri stundu hafði hún
ætlað sér að segja honum, að hún væri að
fara á brott til Parísar. En samt beið hún
og- sagði ekki neitt. Hvers vegna? I ham-
ingjunnar bænum — hvers vegna? Vegna
þess að bláu augun hans virtust svo særð, og
vegna þess að hún óttaðist að gera allt verra
fyrir hann en það þegar var? Hún fann eng-
in svör við öllum þeim spurnum, sem þutu
um kollinn á henni. Hún beið þess eins, að
Ninian segði eitthvað.
Allt í einu brosti hann og sagði: „Mig lang-
ar til að þú takir vel eftir því sem ég segi,
enda þótt ég sé hræddur um, að ég orði
hugsanir mínar ekkert alltof vel. Það er ekki
svo auðvelt að útskýra þetta — en ég vil
hætta ... hætta þessum látalátum, skilurðu."
Hann þagnaði aftur og horfði á hana. Svo
sagði hann, alvarlegur: „Það er þess vegna
sem ég spyr þig, hvort þxi viljir giftast mér,
Jill.“
„En ...“ Jill leit á hann, harla varnar-
laus. „Ég hélt þú vildir einmitt binda endi
á þetta allt.“
„Já, það vil ég. Það verða engin látalæti
lengur, ef við viljum raunverulega gifta okk-
ur. Er það ?“
„N-nei. En Nin, þú elskar mig ekki. Og
ég elska þig ekki.“
Han hristi höfuðið. „Satt er það. En hvor-
ugt okkar er — ég meina, að við erum bæði
laus. Eða segi ég kannski eitthvað sem ég
ekki veit? Er kannski einhver annar maður
í þínu lífi ?“
„Nei. Ekki lengur. Það var einu sinni, en
því er lokið fyrir tæpu ári.“ Hún minntist
hins fölleita og gáfulega andlitssvips Louis,
og það var sem fyrir eyrum hennar ómaði
músíkin í hlátri hans. Louis Montreux hafði
verið sem skammvinnur og gleðivekjandi
geisli í lífi hennar; hann hafði hjálpað henni
til að verða þroskuð kona, kennt lienni að
mála — og kennt henni hvernig hún átti að
vera til fara. Hún hafði elskað hann, og hann
hafði valdið henni djúpum sársauka; en nú
var hann ekki annað en endurminning fram-
ar, og hún hafði hvorki séð hann né heyrt
frá honum í heilt ár. Hún sagði ekkert ann-
að en sannleikann, þegar hún nú lýsti því
29