Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 4

var fimm—sex mánaða gamall, gátum við
með ákveðinni hendi og blíðlegum orðum tal-
ið hann á að draga svolítið úr blíðuhótunum.
Bjarnarhúnar lialda áfram að vaxa þangað
til þeir eru um fimm ára gamlir, svo að hann
minnti á svolítið mannsbarn í þroska sínum.
Bangsi litli var hrifinn af bílum og áleit
auðsjáanlega, að það væri skylda sín að
hjálpa til, þegar gera þurfti við þá. Ef bif-
vélavirki lá á bakinu undir bíl, lagðist hann
hreykinkn ofan á brjóst mannsins. Og ef við-
gerðamaðurinn ýtti honum burt, setist hann
móðgaður á litla afturendann, lagði eyrun
aftur á bak, opnaði ginið upp á gátt og
skrækti. Hann var ekki ýkja gamall, áður en
hann komst að því, að bezta liælið var áreið-
anlega fast upp við vélina í bílnum mínum.
Þegar ég, á ísköldum morgni, opnaði vélar-
hlífina til þess að athuga olíubirgðimar, sá
ég, að bangsi litli hafði klórað af allt ein-
angrunarefnið, sem ég hafði límt vandlega
á hlífina innanverða. Hann hafði notað það
til þess að íitbúa handa sér svolítið notalegt
ból milli vinstra frambrettis og vélarblokkar-
innar; þar lá hann og horfði svörtum aug-
unum sínum sakleysislega upp til mín.
Kvöld eitt, skömmu eftir miðdagsverð, ók
ég niður að pósthúsi, sem var níu kílómetra
frá búgarðinum. Þá fyrst, er bensíngjafinn
fór að kippast einkennilega til, rann það upp
fyrir mér, að bangsi litli hefði auðvitað tekið
á sig náðir. Á næsta andartaki heyrði ég væl,
svo að ekki var um að villast. Eg ók út á
vegarbrúnina, opnaði vélarhlífina og varð
mjög sakbitinn, er ég sá örvæntingar- og
skelfingaraugnaráðið hjá honum. Hann lá
samanhnipraður í kjöltu minni, það sem oft-
ir var ferðarinnar.
Bangsi litli var gæddur óseðjandi forvitni
gagnvart öllum heiminum, og þar sem hann
var mjög nærsýnn — eins og allir bjarnar-
húnar — gat hann alls ekki stillt sig um að
þefa af, sleikja og snerta allt, sem fyrir hon-
um varð á leið hans. Hvert sinn er hann gekk
fram hjá mösurtré, reis hami upp á aftur-
fæturna, beygði niður grein með öðrum fram-
hramminum og tróð blöðunum upp í sig. Og
þegar vindurinn blés fíngerðum svifhárum
þystlanna til hans, rannsakaði hann þau af
miklum áhuga bæði með tungunni og hrömm-
unum.
Morgun einn fann ég hann uppi á helm-
ingahurðinui á hesthúsinu. Hann hékk í dyra-
karminum á hægri framhramminum og hall-
aði sér inn fyrir eins langt og hann gat til
þess að reyna að sjá upp í svöluhreiður —
ekki í von um að fá gómsæta máltíð matar,
heldur af einskærri forvitni.
Tilhneiging hans til þess að klifra um allt
til þess að rannsaka livaðeina, sem hann kom
nálægt, hafði nær því gert út af við hann,
þegar hann var smáungi og klifraði upp eftir
afturlöppinni á einum hesta okkar. Hestur-
inn var stór og þungur rumur, um 800 klío,
en hann varð svo hræddur, að hann sló aft-
ur undan sér í fyrsta sinn í mörg ár, svo
að bangsi litli fékk flugferð. í taugaóstyrk
sínum tók hann að klifra upp eftir löppinni
á einum hinna hestanna. En svo þurfti hann
ekki heldur meiri reynslu. Eftir það var hann
svo skynsamur að lialda sig í hæfilegri fjar-
lægð frá öllum hestahófum.
Það hlýtur að hafa hljómað frá öllum
trjám í skóginum með laðandi hljómi til litla
bjarnarhúnsins okkar: „Faðmaðu mig!
Hann gat ekki látið þau afskiptalaus. Hann
boraði klóm framhrammanna leiturhratt inn
í slétta trjástofnana og lagði af stað upp
eftir þeim, þannig að hann notaði aftur-
hrammana eins og símamaður notar staura-
skó sína, þegar hann fer upp í símastaur.
Hann fór alltaf aftur á bak niður, oft með
miklu yfirlæti og mjög glettnislegur með svo-
lítinn kvist í hvoftinum. Þegar hann var dag
noklcurn hátt uppi í hvítgreni, hlýtur hon-
um að hafa fatast, því að hann steyptist allt
í einu niður með hausinn á undan, en grem-
ar og kvistir brotnuðu eins og eldspýtur r
kringum hann. Hann féll meira en sex metra,
svo að það kom heldur en ekki dynkur, þegar
liann kom til jarðar. En fáeinum sekúndum
síðar hlýddi hann glaður og ánægður lað-
andi kalli næsta trés, og þar sem um 400 tre
voru á hverjum hektara — auk trjábúta og
stofna, sem höfðu oltið um — hafði bangsi
litli nóg að gera allan daginn.
Hami leit á heimili okkar sem sitt eigið
heimili og klifraði upp eftir húsinu og mn
um alla glugga, sem af tilviljun stóðu opnm-
Eina nótina dreymdi mig, að ég heyrði smell-
ina í ritvélinni minni, og þegar ég vaknaði
næsta morgun, voru allir hamrarnir flæktn'
saman í einni kös, og skjöl mín lágu á við
og dreif um allt gólfið. Eftir það gætti ég
48
HEIMILISBLAÐlp