Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 8

var öll að heiman. Ég skildi eftir orðsendingu
og fór inn til mín aftur, skjálfandi af kulda
þrátt fyrir ullarbuxurnar, peysuna og yfir-
frakkann.
Klukkan tvö heyrði ég líkt og viðvörunar-
merki frá einhverjum fuglanna. Snjónum
hafði nú kyngt svo þétt niður milli trjá-
greinanna, að ég gat ekki greint, hvað am-
aði að. Ég hvarf aftur inn til bóka minna.
— Dýrasálfræðingurinn David Davis skrif-
ar: „Sérhver raunveruleg hætta í nánasta
umhverfi veldur fyrst hræðslu-viðbragði, síð-
an andspyrnu eða aðlögun, en að lokum —
ef hættan heldur áfram að vera yfirvofandi
— þreytu og dauða.“ Meðal þeirrar hættu,
sem nefnd var, var einmitt of mikill kuldi.
I andartaks örvinglun hringdi ég til skóla-
bróður míns til að spyrja hann, hvað ég ætti
til bragðs að taka. Það svaraði enginn. Stuttu
síðar var barið lauslega að dyrum. Þar var
kominn nágranni minn með framlengingar-
snúruna. Mér varð litið yfir öxl hans í átt-
ina að runnunum. Þeir voru næstum á kafi
í snjó. Það var ekki að sjá, að einn einasti
vængur bærðist sem tákn um lífsmark. „Ég
þakka þér fyrir,“ sagði ég, „en ég geri ekki
ráð fyrir, að ég þurfi á henni að halda.“
Loks klukkan fjögur tilkynnti útvarpið, að
draga myndi úr snjókomunni og að frostið
væri í rénun. Ég ákvað að ganga út fyrir
og grafa dauða fuglana upp úr snjódyngj-
unni. Hugsazt gat, að mér tækist að vekja
einhverja þeirra til lífsins með því að verma
þá millum handanna. En þá varð ég sam-
stundis gripinn vonleysi. Ég hætti við að
fara út, en stillti þess í stað klukkuna mína
svo að liún vekti mig í aftureldingu; lagð-
ist síðan dauðþreyttur til svefns á legubekk-
inn.
Þegar ég vaknaði, smaug grá dagsbirtan
inn um gluggann. Isinn úti á tjörninni brast
og brakaði, svo það var líkast byssuskotum.
Ég gekk að dyrunum og opnaði út, þótt mér
væri það þýert um geð. Það hafði dregið
úr storminum, en snjórinn hafði skeflt í háa
skafla við útihúsin. Til þess að fresta því enn
um sinn að gægjast í runnana, tók ég til að
moka snjónum frá dyrapallinum.
Þá var það, að snjódyngjan yfir runna-
stóðinu brast allt í einu, líkt og þegar fræ-
hýði opnast, og allir smáfuglarnir með tölu
flugu út í gráan vetrarmorguninn! Þeir dill-
uðu hvítum stélfjöðrunum í ákafa, hnituðu
hringi í loftinu, steyptu sér og flugu hver
framhjá öðrum, en ég stóð grafkyrr og trúði
vart mínum eigin augum. Og einn þessara
fugla var með hvítan blett á nefinu!
Þar sem ég stóð þarna alls hugar feginn,
rann það allt í einu upp fyrir mér, að ég
átti eftir að bæta við harla merkilegum at-
hugasemdum í skýrslu mína. Á þessum árum
vissi maður ansi lítið um einangrunarhæfm
snævarins, en þarna var þó ljómandi gott
dæmi um hana. Á meðan mælirinn hafði sýnt
síminnkandi hita, hafði móðir náttúra breitt
mjúka og hlýja voð yfir fuglana. Þessi þétta
snjóvoð var bæði létt og loftfyllt, og fugl-
arnir höfðu getað andað undir henni, þannig
að hver um sig hafði dvalizt í sinni eigin
snjóholu, ágætlega einangraðri.
Á þessari stundu hvarf mér það litla sem
eftir var af tillærðu vísindalegu raunsæi
mínu. Ég hljóp inn í húsið og safnaði sam-
an öllu sem ég gat fundið af brauði, rúsín-
um og fuglafræi; fór svo út aftur og kastaði
þessu á hjarnið. Og á meðan snjótittling-
arnir skelltu sér yfir góðgætið, hló ég hjart-
anlega og sagði upphátt: „Gleðileg jól!‘
Fuglamergðin þeytti snjókristöllunum hátt 1
loft upp, en samstundis brauzt sólin út úr
gráleitum skýjunum í austrinu. Hin langa
og stranga nótt smáfuglanna minna var liðin.
„Gleðileg jól!“ hrópaði ég aftur. Og and-
artaki síðar hafði allur hópurinn hafið sig
til flugs á ný og var horfinn fyrir húsgaflinn.
Litlu
skrautlegu
kanrí-
fuglarnir
una sér vel
í búrum.
52
HEIMILISBLAÐI0