Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 12

Ástir og íþróftir
Smásaga eftir CHARLES-HENR HIRSCH
í rauninni var Geneviéve fyrirfram viss
um, hvert svarið myndi verða, en eigi að síð-
ur reyndi hún innst inni að vera vongóð, þeg-
ar hún eitt föstudagskvöld spurði sem svo:
„Hvað eigum við að gera á sunnudaginn ?“
„Heyrðu mig nú, Geneviéve, hvers vegna
spyrðu alltaf þannig, þú sem veizt svo ósköp
vel, að ég þarf að æfa mig,“ svaraði maður
hennar.
„Æi-já!“ sagði Geneviéve lágt og stundi.
Hann hélt áfram, ákveðinni og afdráttar-
lausri röddu: „Eigum við ekki að vera sam-
mála um það að deila ekki um þann hlut. Eða
lærist þér aldrei að líta á hlutina frá víðum
sjónarhóli? Æfingin hjá mér verður að sitja
fyrir öllu öðru, og hún skal líka gera það.“
„Lucien. Skilurðu ekki, að þetta stafar allt
af því, að mér þykir svo vænt um þig og þrái
að vera í návist þinni.“
„Þar varstu óheppin, stúlka mín!“ sagði
Lucien og brá nú yfir í léttari tón.
„Ég vildi svo gjarnan geta verið með þér
einhvern heilan sunnudag — eins og við vor-
um vön að vera hér áður fyrr,“ sagði Gene-
viéve.
Ekki var nú með öllu rétt, þegar Geneviéve
staðhæfði, að þau gætu aldrei verið saman,
en hún átti auðvitað við það, að hann hefði
ekki eins mikinn tíma aflögu handa henni
og heimilinu eins og í gamla daga, þegar þau
snæddu yfirleitt saman á ódýrum veitinga-
stöðum — nema á sunnudögunum, en þá voru
þau vön að borða heima hjá foreldrum ann-
ars hvors. Hjónaband þeirra hafði líka verið
hamingjusamt og samræmt, allt þar til sá
dagur rann upp, að hann fékk áhuga á hjól-
reiðum. Að vísu hafði hann alltaf haft viss-
an áhuga á slíku, en Geneviéve hafði ekki
tekið verulega eftir því fyrr en hann fór að
ræða um „hjólatíkina“ sína í sama munað-
arfulla kærleikstóni og hann var vanur að
viðhafa um „elsku litlu Geneviéve“. Það var
engu líkara en hann treysti því og tryði, að
reiðhjólið gæti hafið hann upp yfir þá flat-
neskju daglegs lífs, sem hann hafði hingað
til búið við; hann vildi verða eitthvað, hon-
um nægði ekki lengur neitt aðgerðarleysi,
hann varð að skara fram úr öðrum, og auk
alls annars langaði hann til að vinna sér inn
peninga — helzt á þann hátt sem honum
fannst í senn auðveldur og þægilegur.
Þá hugmynd að leggja fyrir sig hjólreið-
ar sem atvinnumaður hafði hann fengið, þeg-
ar hann sökum dugnaðar síns og snerpu hafði
verið valinn forstjóri íþróttaútbúnaðar-deild-
ar stóra Vöruhússins á la Parisienne.
Innan þriggja ára hafði honum tekizt að
verða viðurkenndur leikmaður í liði því sem
íþróttadeilda-starfsmenn stóru vöruhúsanna
höfðu myndað.
En takmark hans var að verða atvinnu-
meistari í hjólreiðum, og um þetta snerust
svotil allar hans hugsanir og tal. Hann sa
sjálfan sig fyrir sér sem viðurkenndan og
dáðan; myndir af honum kæmu í öllum blöð-
um heims. Fyrir slíku myndi fólk bera mikla
virðingu, auk þess sem það gæfi stórfé í aðra
hönd. Og þá myndi Geneviéve ekki þurfa
lengur að neyðast til að vinna sem afgreiðslu-
stúlka í Soins de beauté.
„Þá annastu bara um heimilið,“ sagði hann
oft og iðulega, þegar hann útmálaði fyrir
henni framtíðardrauma sína, „en ég stjórna
skútunni — nú, en ef hún kollsiglir sig, Þa
mátt þú setjast undir stýrið!‘ ‘
Hún elskaði hann alltof heitt til að koma
auga á sjálfshyggjuna og þörfina fyrir að-
dáun, sem hann ól á, og hún var ekki eitt
andartak í efa um það, að honum myndi
takast að ná því sem hann ætlaði sér. Þess
vegna ól hún líka von í brjósti um áfram-
haldandi hjónabandshamingju — síðar; tak-
mark hennar var að geta átt hann ein, þrátt
fyrir alla hugsanlega frægð hans.
Þær tuttugu og fjórar klukkustundir, fr;l
laugardagskvöldi til mánudagsmorguns, eT
þau gætu notið hvors annars og lifað innan
veggja heimilisins óáreytt, höfðu haft mein
56
HEIMILISBLAÐl®