Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 13

Þýðingu fyrir hana en allar aðrar stundir
vikunnar. En nú — — hversu hún fyrirleit
allt þetta ókunna fólk, sem hann umgekkst
að staðaldri, og hversu hún hataði þetta
reiðhjól hans, sem virtist hafa meiri þýðingu
fyrir hann en hún sjálf!
„Þú eyðileggur sjálfan þig, Lucien. Þú
grefur undan heilsu þinni og ofreynir vöðv-
ana og hjartað!“
„Og hvað fleira! Nei, góða mín, þú get-
ur verið alveg róleg; ég er stálhraustur, og
það er ekkert athugavert við hjartað í mér.
Eg get hjólað upp bröttustu brekkur eins
auðveldlega og blása á kertaljós, og án þess
að finna fyrir minnsta hjartslætti. Segðu
keldur _ hreinskilnislega, að þú sért eins og
aðrar kynsystur þínar — þolir ekki, að mað-
ur skuli ekki alltaf hanga í pilsfaldi ykkar.“
„Úr því þú vildir verða atvinnuíþrótta-
niaður, þá hefðirðu ekki átt að kvænast."
„Nei, það hefði ég heldur ekki gert, ef ég
hefði vitað, að þú vildir gera hjónabandið
að þrælahaldi.“
„Ertu að gefa í skyn, að þú sjáir eftir að
kafa gifzt mér?“
„Neyddu mig ekki til að segja eitthvað,
sem ég óska ekki eftir að segja.“
„Þú sérð semsagt eftir því?!“
„Nei! Ég á hara við það, að þú ættir að
vera fyrst allra til þess að hvetja mig í stað
Þess að letja.“
„Aldrei — ekki í þá átt sem þú heldur.“
Hann yppti öxlum og þagði við. Hann sá,
hversu vonlaust það var að tala um fyrir
kenni og fá hana á þann hátt á sitt band, en
gat samt ekki stillt sig um að segja: „Þegar
verð orðinn frægur maður, þá verður þú
areiðanlega fyrst allra til að njóta góðs af
Því.“
.Æ, Lueien, við skulum ekki rífast. Þú
veizt vel, að ég vil hafa þig fyrir sjálfa mig
■ því að ég elska þig svo heitt ...“
Hún gekk til hans og lagði handlegg yfir
kerðar hans, reiðubúin til að láta undan og
Úrlgja honum í einu og öllu. „Ég kæri mig
aðeins um þig, allt annað í heiminum er mér
Sama um.“
Én þegar hún sá umburðarlynt og allt að
Því afsakandi brosið, sem hann jafnan setti
yPP. þegar hann neitaði henni um eitthvað,
hún handlegginn falla máttlausan niður.
^eimilisblaðið
„Eins og þú skilur, þá er æfingin nauð-
synlegust af öllu,“ sagði hann, „hana get ég
ekki látið sitja á hakanum, hvað sem það kost-
ar. Sunnudagurinn er einmitt eini dagurinn,
sem ég get varið algjörlega til íþróttar minn-
ar.“
„En til ástar okkar — er engum tíma hægt
að verja til hennar?“
„Jú, einmitt ... síðar ... þá höfum við
alla ævina handa henni!“
„Hamingjan góða, að vel gefinn maður
skuli geta látið annað eins út úr sér!“
Hann lét sem hann heyrði aðeins orðin
„vel gefinn maður“, tók hana í faðm sér og
strauk hendinni mjúklega um hár hennar. Til
að hugga hana og róa, kyssti hann hana á
löng bráhárin og á háa og bjarta ennið henn-
ar, um leið og hann útmálaði það enn einu
sinni, hversu bjarta framtíð þau ættu fyrir
höndum, víðs fjarri öllum vöruhúsaskemm-
um. En hann sá bjarta ennið hrukkast. Samt
brosti hann við henni, en bros hans var end-
urgoldið með súrum svip.
„Ég held, að innst inni sértu mér sammála.
Þú hefur alltaf verið skynsöm, og þess vegna
hefur mér þótt vænt um þig og mikið til þín
koma,“ sagði hann.
Hún var hrifin af gullhömrunum og sagði:
„Jæjaþá, úr því þú getur notið þess, þá skal
ég heldur ekki gera kröfur til þessa sunnu-
dags.“
Hann lá í rúmi sínu með samanbögllaðan
koddann undir höfðinu og las af ákefð frétt-
irnar í íþróttablaðinu.
Hún var milli svefns og vöku og svaraði
syfjulega og áhugalaust þegar hann ávarp-
aði hana.
Loks kom að því, að hún hætti með öllu
að svara og var auðsjáanlega steinsofnuð.
Þá lagðist hann líka fyrir og reyndi að sofna.
Hann heyrði reglubundinn andardrátt henn-
ar, og úrillur svipur hans vék fyrir brosi.
Andardráttur hennar minnti hann á reglu-
bundinn snúning stigsveifanna á reiðhjólinu
hans þegar hann hjólaði eftir beinum þjóð-
vegi með vindinn í bakið.
Hann var alveg að sofna, þegar hann glað-
vaknaði skyndilega við það, að honum heyrð-
ist him muldra upp úr svefninum nafnið
Gustave. Gustave, hugsaði hann, hver getur
það verið ?
57