Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 31

Jill bar hringinn í fyrsta skipti í miðdeg-
isveizlu, sem Joeelyn hélt og þar sem margt
fyrirfólk héraðsins var saman komið; Ninian
kynnti hana þar sem konuefni sitt. Næsta
kvöld stóðu þau hlið við hlið í danssal óð-
alssetursins, og Ninian kynnti hana formlega
fyrir öllu starfs- og þjónaliðinu. Á eftir var
veitt öl, smurt brauð og kökur, og stöku mað-
ur fékk í glas, framreitt af Nin sjálfum í
einu' hliðarherbergjanna. Drukkinn var skál
brúðhjónaefnanna, og Jill tók við heillaósk-
nm og handaböndum þangað til hún var orð-
ln þurr í hálsinum og verkjaði í höndina.
Iíún var hreykin af hávaxna manninum í
skotapilsinu, sem við hlið hennar stóð, þakk-
lát fyrir góða framkomu hans, tillitssemi og
elskulegheit og þá hjálp sem hann veitti
henni; samt óskaði hún þess oftar en einu
sinni þetta kvöld, að hún gæti skilið innstu
tilfinningar hans og hugsanir.
Hann brosti, talaði við hana iðulega og
lét hana skynja, að liann væri fullkomlega
hamingjusamur. En Jill var samt ekki viss.
Um tilfinningar hennar sjálfrar var ekk-
ert að efast lengur. Hún var ástfangin af
Ninian. Hann var allt það, sem unga stúlku
gat dreymt um — myndarlegur, heillandi í
framkomu og tillitssamur — og samt sem
áður.... Jill stillti sig um að andvarpa. Síð-
hn um morguninn við ána hafði Nin ekki
leyft sér að auðsýna neina ástríðu í þeim
kossum, sem hann veitti henni. IJann hafði
^eyndar ekki kysst hana oft, síðan þann
morgun. Erfitt hafði verið að fá tækifæri til
nð kyssast, því að engu A'ar líkara en þau
væru stöðugt í einhverju sviðsljósi, alltaf
innan um eitthvert fólk, alltaf að taka við
heillaóskum,- jafnvel þegar þau voru úti á
gangi saman eða að veiðum; og ef þau létu
sjá sig í Lorne, máttu þau búast við ónæði
en engum friði til að vera ein.
Ninian var uppalinn með tilliti til þeirrar
ábyrgðar sem hann átti að gegna síðar í líf-
inu, og hann tók skyldur sínar mjög alvar-
lega. Jill hafði notið æsku sinnar í frelsi og
í hinu óþvingaða andrúmslofti ástralsks f jár-
húskapar; hún hafði gengið í nýtízku skóla
1 Sydney og fannst því allar þessar skyldur
°g hátíðleiki næsta ónauðsynleg fyrirbæri. —
Hún tók fljótt eftir því, að unnusti hennar
vnr mjög vinsæll maður — þjónarnir og
starfsfólkið létu það óspart í 1 jós í kvöldsam-
kvæminu. Þetta fólk var harðánægt með að
hafa hann heima aftur, og það gladdist yfir
því að heyra, að hann ætlaði að hætta í flot-
anum og fara að búa á óðalinu. Það var
hreykið af honum og gerði sér ekkert far um
áð leyna því. Fyrirmenn í Lorne voru allir
af vilja gerðir að láta brúðkaupið verða
mesta og ánægjulegasta viðburð ársins.
Jill fannst hann hefði alveg eins getað
verið prins. Átti það við, að hún giftist inn
í slíka ætt? Iíún gæti hafa verið öruggari
um það, aðeins ef hún hefði vitað betur,
hvaða tilfinningar hann bar til hennar. En
það vissi hún ekki fyllilega.
Þegar hún hafði háttað um kvöldið, eft-
ir þjónasamkvæmið, hugsaði hún sem svo, að
endá þótt Ninian hefði ekki sagt, að hann
væri ástfanginn af henni, þá hefði hann þó
allavega komið fram á ólastanlegaii hátt með
tilstilli til mágkonu sinnar.
Gamla lafði Guise kvartaði yfir því við
Jocelyn, að Cathrine liti svo illa út og væri
óeðlilega föl; það væri sennilega vegna þess,
að hún væri óvön því að skipa annað sætið,
þegar um annan hvorn piltanna væri að
ræða. „Svo þú sérð, að ég hafði á réttu að
standa. Ninian lítur ekki á Cathrine á dag-
inn. Og þú þarft ekki að óttast neitt,“ sagði
Jocelyn við Jill.
Kannski ekki. Kannski hafði hún gert úlf-
alda úr mýflugu. Hún velti sér í rúminu, en
gat ekki sofnað.
Næsta dag átti að halda Lorne-íþrótta-
keppnina; það átti að verða dansleikur í ráð-
húsinu um kvöldið, eins og venjan var. Und-
ir öðrum kringumstæðum hefði. Jill haft á-
huga á hvoru tveggja, hún var slíku vön frá
Sydney, og þegar Jocelyn hafði fyrst haft
orð á þessari keppni, hafði Jill hugsað sér
að fara þangað með skissubókina sína. En nú
fannst henni það óhugsandi. Ninian var for-
ustumaður mótsins og varð að vera meðal
embættismanna staðarins — og hún varð að
fylgja honum eftir og að keppninni afstað-
inni yrði hún að úthluta verðlaununum til
hinna ýmsu keppenda.
Enginn hafði einu sinni spurt hana um,
hvort hún kærði sig nokkuð um slíkt! Lafði
Guisé hafði aðeins sagt, að þess arna væri
vænzt af henni.
Þegar hún loksins festi blund, Arar komið
heimilisblaðið
75