Heimilisblaðið - 01.03.1969, Blaðsíða 32

undir morgun. Það rigndi, og með eilítið
slæmri samvizku fann hún til óljósrar gleði.
Kannski yrði leikjunum frestað svo þau Nini-
an gætu verið saman, hugsaði hún ... En
sú tálvon brast skyndilega. Við morgunverð-
arborðið sagði Joeelyn:
„Æ, enn einu sinni rigningardagur á
Lorne-leikjunum — ég held að aldrei hafi
verið sólskin þann dag síðan 1947 — hví-
lík óheppni! Það þýðir ekki einu sinni að
skipta um mánaðardag!“
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að keppn-
in fari fram í slíku veðri,“ sagði Jill.
„Elsku barn,“ svaraði Jocelyn umburðar-
lynd, „þetta er ekki Astralía, heldur vestur-
ströndin á Skotlandi. Ef við ættum að fresta
öllum utanhússathöfnum sökum veðurs, þá
yrðu hér alls engar slíkar! Við verðum bara
að gera eins og við erum vön hér: fara í regn-
kápu. Við höfum vanizt slíku. Mér þætti gam-
an að vita, hvað fólk hér segði, ef það yrði
góðviðri þann dag sem við héldum leikina;
það myndi kannski segja, að veðrið „væri
ekki eins gott og það hefði vonað“ — af ein-
skærum vana. Flýttu þér nú að borða, því
að Nin kemur á hverir stundu, og við get-
um ekki látið hann bíða.“
„Nei, það gengur víst ekki,“ sagði Jill og
réðst á grautardiskinn.
„Það verður svo gaman,“ sagði Niall.
„Stundum er svo gaman, að maður tekur ekki
eftir því, að maður er blautur, jafnvel þótt
það leki niður eftir bakinu á manni. Og
reyndar kemur ykkur Nin til að líða vel, því
að þið verðið mestmegnis inni í tjaldinu hjá
prófastinum.“
„Verðum við það ?“ Ilún brosti dauft og
lét hjá líða að segja honum, að henni finnd-
ist ekkert spennandi við það að vera í tjald-
inu prófastsins. Niall var ágætur drengur,
og hún hafði haft hann í sínum félagsskap
eftir því sem hún fékk við komið; hann var
sá eini sem aldrei minntist á brúðkaupið. í
hans augum voru fiskveiðar þýðingarmestar
af öllu, nema ef vera skyldi málaralist. Hon-
um féll vel myndin sem hún gerði af honum,
enda þótt henni miðaði hægt áfram, og sjálfri
var henni ljóst, að þetta var ein bezta mynd
sem him hafði nokkru sinni gert. En það
var með það málverk eins og annað, að henni
gafst varla tími til að ljúka því.
Þegar Nin kom að sækja hana stundvís-
lega klukkan tíu, stóð hún í forstofunni með
regnkápu yfir draktinni. Hann gekk inn og
hristi af sér vætuna, kyssti hana lauslega á
kinnina og sagði afsakandi: „Þetta hlýtur
að vera skýfall, eða næstum því — það er
spursmál, hvort við getum séð þvert yfir
brautina, ef þannig heldur áfram. Ertu til-
búin, Jill? Og er þér nægilega hlýtt?“
„Ég er tilbúin, en ...“ Það var hrollur
í henni: „Eg efast um, að mér eigi nokkurn
tíma eftir að hlýna almennilega aftur. Þetta
er ein af þeim stundum sem ég sakna ástr-
alskrar sólar.“
„Gerirðu það?“ Hann leit á hana kvíðinn
á svip. „Mér þykir fyTÍr því, að þú skulir
hafa lent í þessu. En það er bara vant að
rigna, þegar við höldum þessa leiki okkar,
enda þótt það rigni sjaldan eins afskaplega
og núna.“
„Verðum við ...“ Hún varð að taka sig á,
til þess að geta haldið áfram: „Yerðum við
að fara — strax?“
„Eg verð að leggja af stað, elskan mín,“
svaraði hann. „En ef þú vilt, þá geturðu far-
ið burtu klukkustund fyrir mat og þarft ekki
að koma aftur fvrr en um sexleytið, þegar
verðlaununum verður úthlútað Viltu það ?‘ ‘
„Já, ég ...“ Hún hikaði og leyfði sér síðan
að grípa í hönd hans: „Nin. Gætum við ekki
verið laus bæði í klukkutíma eða svo? Ég
— æ, ég veit það ekki, en ég hef ekki talað
við þig undir f jögur augu í marga daga. Og
við — það er svo stuttur tími til stefnu — og
við þekkjumst varla neitt.“
„Gerum við það ekki?“ Hann virtist mjög
undrandi. „En Jill, ég hélt við værum vinir,
mjög góðir vinir-. Ekki lít ég á þig sem ókunn-
uga; ég beinlínis gæti það ekki!“ Hann kyssti
á hönd hennar, og hún fann að hún skalf.
Bara ef hann vildi nú taka hana í faðminn;
ef hann gæti andartaksstund gleymt skyldu-
verkunum og fólki sem beið eftir honum, öll-
um sem gerðu kröfur til hans ... ef hann
gæfi henni aðeins það öryggi sem him svo
ákaft þráði.
Veikum rómi og afsakandi sagði hún: Nin,
þú ... Nin, þú vilt giftast mér, er það ekki?“
Han sleppti hendi hennar, og það komu
herkjudrættir um munn hans.
„Heldurðu, að ég myndi hafa látið þetta
ganga svona langt, ef ég vildi það ekki ?‘ ‘
Þetta var ekki það svar, sem hún hafði
76
HEIMILISBLAÐl®