Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 13
LOFORÐIÐ
Eftir L. G. MOBERLY
I.
„Ef ég aðeins væri viss um að einhver vildi
taka að sér litlu stúlkuna niína. þá gæti ég
úáið kvíðalaus.“
Kona mælti þessi orð með veikri rödd í
t6. rekkjunni í almenningnum í St. Pálsspít-
ala í Lundúnaborg, og maðurinn, sem þau
voru töluð til, horfði alvarlega fram undan
sér, en svaraði engu þessu ávarpi.
Ilann stóð við hliðina á rekkjunni og horfði
Jneð læknisaugum ofan á sjúklinginn, og þótt
kuldaró hvildi að sumu leyti yfir augum hans
°g svip, mundi þó aðgætið auga haf séð að
01'ð sjúklingsins höfðu áhrif á hann, og að
PÖgnin kom ekki af kæruleyti, heldur af undr-
un og úrræðaleysi.
„Mig langar til að segja yður það,“ sagði
sjúka konan í hálfum hljóðum, „að ég er
pkkja, og að litla stúlkan mín, sem heitir
Hope, er eina barnið mitt. Hún er svo ung og
svo illa undir það búin að verða einstæðing-
í heiminum, — og það er að nokkru leyti
uiér a'ð kenna — hún var líka eina yndið sem
ég hafði, en nú finn ég það, að ég hefði átt
uð venja hana við vinnu og veita henni harð-
ara uppeldi.“
Af þessum orðum fékk Anderson læknir
l'á hugmynd, að dóttir þessarar dauðvona
konu mundi vera illa vanið og óstýrilátt eft-
U'lsetisbarn. Iíann hafði komizt í kynni við
Uokkur slík börn í læknisheimsóknum sínum,
°u læknum og hjúkrunarkonum stendur vana-
lpga beygur af slíkum börnum.
>.Já,“ sagði liann með daufu brosi, „það
er skaðlaust, þótt börn hafi aga meðan þau
°rU ung. Lífið verður oft fullharður skóli
fyrir þá sem ekki hafa lært að beygja sig
Í.Vrir vilja annarra meðan þeir voru ungir.“
Hann hafði þessa stundina alveg gleymt
l)Vl> við hvern hann talaði, og gætti þess fyrst,
aÖ hann hafði svarað devjandi konu, þegar
hú« tók aftur til máls.
„Læknir góður, þér hafið rétt að mæla,“
sagði hún hnuggin, „en minnið mig ekki á
það núna, þegar það er of seint. Ég veit það
vel, að ég dey innan stundar, því þurfið þér
ekki að leyna mig og ég óttast það ekki. Lífið
hefur haft í för með sér svo mikla sorg og
eymd, að ég harma eigi að mínum jarðneska
æviferli er lokið, einungis ef ég þyrfti ekki
að yfirgefa litlu stúlkuna mína einmana. Guð
veit hvað verður af henni, mig tekur svo
sárt til hennar.“
Síustu orðin voru borin fram með kvein-
stöfum og þegar Miles Anderson, svo hét
læknirinn, mætti hinu róðþrota örvænting-
artilliti sjúku konunnar, fylltist hjarta hans
sannri meðaumkun. Læknirinn hafði alvar-
legt, nærri því harðneskjulegt andlit, og eftir
því að dæma hefði mátt ætla, að hann væri
ekki mjög tilfinningarnæmur, en það var eitt-
hvað í kveinstöfum þessarar veslings konu,
sem hrærði til sannrar meðaumkunar.
Hann flutti stól að rekkjunni og settist
niður og fór að tala við hana í þýðum og
vingjarnlegum róm.
„Við getum talað um þetta, frú James,“
sagði liann, „og athugað hvað hægt er að gera
fyrir yður?“
Það vill svo vel til, hug-saði hann með sjálf-
um sér, að hún er síðasti sjúklingurinn, sem
ég þarf að líta eftir á ferð minni hér í
spítalanum, og get ég því talað við hana
fáeinar mínútur; það kann að verða henni
harmaléttir að segja mér frá því, sem hvílir
henni þyngst á hjarta, enda þótt ég aldrei
geti gert annað fyrir hana en hlustað á það.
Með því að eiga kost á að segja honum það
sem henni bjó í brjósti, væri hugsanlegt, að
hún fengi meiri frið og dæi rólegri, og sem
læknir hennar fann hann sér skylt að stuðla
að því. Um daginn, áður en hann fór að líta
eftir sjúklingunum, hafði hjúkrunarkonan
sagt honum að nr. 16 bæði hann að tala við
sig einslega. Hann furðaði sig í fyrstu á þess-
^EIMILISBLAÐIÐ
145