Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 14
um boðskap, eu þegar hann sá, hve angistar-
full hin sjúka kona var, þóttist hann þegar
A'ita að henni lægi eitthvað þungt á hjarta,
sem hún vildi segja sér. Ilann laut því ofan
að henni og mælti vingjarnlega:
„Bf til vill er ekki ómögulegt, að ég geti
gert eitthvað fyrir yður.“
,,Ef þér aðeins gætuð,“ hvíslaði hún með
döpru tilliti og reyndi að rétta til hans hönd-
ina. „Til yðar get ég borið fullt traust.“
Sjúkrarekkja sú, sem læknirinn sat nú við,
stóð út í einu horni almenningsins, nokkuð
afsíðis, og voru næstu rekkjur auðar. Sjúkl-
ingurinn gat því talað við læknirinn án þess
að aðrir heyrðu til þeirra.
,,Já, ef þér vilduð hjálpa mér, læknir,“
sagði sjúka konan með hægð, þá dey ég kvíða-
laus.“
„Eigið þér enga frændur eða vini, sem geta
tekið að sér litlu stúlkuna yðarf' spurði
hann, meðan barnið stóð honum fyrir hug-
skotssjónum, sem óstýrilátur og illa siðaður
fjörkálfur, sem erfitt yrði fyrir alla að fást
við. „Ef þér eigið nákomna ættingja, get ég
vel skilið, að þér hefðuð viljað koma boðum
til þeirra, svo einhver þeirra kæmi hingað
þegar, til að taka barnið að sér. Ef þér viljið
að ég skrifi fyrir yður, þá . . .“
Það hjólp geðshræringarroði fram í hinar
náfölu kinnar sjúku konunnar og hún greip
fram í fyrir lækninum með svo mikilli
gremju, að rödd hennar var næstum því bit.ur.
„Nei, þér þurfið ekki að skrifa neinum
fyrir mig, ég á enga vini eða venzlamenn,
sem nokkuð vilja fyrir mig gera. Mínum hög-
um er svo varið, ég giftist manni, sem var í
lægri stöðu en ég, og því var ekki spáð við
vöggu mína, að ég mundi andast eignalaus á
fátækraspítala. Það sér enginn það ef til vill
á mér nú, læknir; sú var tíðin, að ég þurft-i
ekki að leggja á mig stranga vinnu, til þess
að geta lifað, og var ekki eins og ég er nú,
útslitinn aumingi.“
Læknirinn fylgdi augum konunnar ofan á
hendur hennar, sem lágu máttlitlar ofan á
rekkjuábreiðunni. Á þeim mátti að vísu sjá,
að mörg erfið störf mundi hafa verið unnin
með þeim, en á hinn bóginn duldizt honunx
ekki, að nettleiki þeirra og fegurðarform báru
vott um að hún mundi af því fólgi komin, sem
ekki slítur sér út við erfiða vinnu. Eins bar
andlit konunnar ýmis merki fornrar fegurð-
146
ar, þótt nú væri það hrukkótt og bæri meiri
ellimörk en aldur hennar benti til að væri
eðlileg.
„Svo þér getið ekki beðið neinn af ættingj-
um yðar fyrir stúlkuna?“ sagði læknirinn
seinlega.
„Nei, nei, það get ég ekki,“ sagði konan
með rneiri ákefð en kraftar hennar leyfðu.
„Það væri mér ómögulegt, og svo vita þeir
heldur ekki að hún er til, og bárnið þekkir
þá heldur ekki. Þeir hafa aldrei getað fyrir-
gefið mér sorg þá og' smán, sem þeim finnst
ég hafa bakað þeim — og það er nú nærri
því að mér finnist að þeir hafi rétt fyrir sér.“
Það kom deyfðarmók yfir augu og svip
konunnar eftir geðshræringuna og sárinda-
stuna leið upp frá brjósti hennar.
„En er það rétt gagnvart dóttur yðar?“
spurði læknirinn, „að dylja hana þess, að hún
eigi ættingja? Mér virðist hún hafa sann-
girniskröfu til að fá að vita þetta, og að
dylja þetta, finnst mér ekki vera rétt, hvorki
gagnvart henni né ættingjum hennar.“
Augu veiku konunnar hvörfluðu óróleg
fram og aftur. Það var ósveigjanleg hérzla 1
svipnum, þótt hún væri sorgblandin.
„Það getur ekki orðið,“ sagði hún ákveð-
in. „Hún á ekkert tilkall til þeirra, og mér
væri ómögulegt —- ekki einu sinni vegna dótt-
ur minnar — að biðja fólk mitt um hjálp,
þótt ég ekkert tillit. taki til, að ég veit að það
mundi neita mér um hjálp. Eg fyrirgerði
rétti mínum til lijálpar þeirra og samhyggð-
ar, þegar ég giftist Robert James.“
Það var ekki laust við að þessi orð skap-
raunuðu lækninum. Hann leit venjulega
lileypidómalaust á kringumstæður manna og
þótti hér kenna ofmikillar kergju og ein-
þykkni. Enda þótt hún hefði bakað sér óvin-
áttu ættingja sinna með því að gifta sig gegn
vilja þeirra, fannst honum þó, að þessi æsku-
yfirsjón hennar ætti eigi að vera því til fyrir-
stöðu, að hún á banadægri bæði þá fyrir barn
sitt, enda fannst honum það vera hið rétta
í þessu máli.
Hann hélt að svo harðsvíraðir foreldrar
væru eigi til iiema í skáldsögum, að þau vildu
eigi rétta dóttur sinni hjálparhönd, sem orð-
in væri ekkja, eða munaðarlausu barni henn-
ar, og hann gat ekki slitið úr huga sér þa
skoðun, að það væri þó margfalt betra fyr'r
ekkjuna að biðja vandamenn sína fyrir barn-
HBIMILISBLAÐIP