Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 16

en við hvern nýjan banabeð stóð hann grufl-
andi og þekkingarvana. Hversu smá verður
mannleg þekking gagnvart hinum stóru ráð-
gátum, lífi og dauða.
„Hún er dáin,“ sagði Grace systir lágt, og
hin þýða rödd hennar vakti lækninn sem af
draumi. Hann leit í andlit látnu konunnar
og sá að yfir ásjónu hennar hvíldi nú sú ró-
semi og friðarins tign, sem dauðinn vana-
lega setur á ásjónu látinna manna, enda þótt
þeir í lifanda lífi hafi verið sviplitlir.
Hjúrunarkonan veitti látnu konunni ná-
bjargirnar, og fór svo að gera ráðstafanir til
að líkið yrði flutt í burtu, en læknirinn stóð
enn hugsandi í nánd við rekkjuna.
Honum hafði frá því fyrsta verið það ljóst
að frú James var ólæknandi, en þó hafði and-
lát hennar komið honum á óvart svona fljótt.
Honum féll það illa, að hann hafði ekki feng-
ið tækifæri til að spyrja konuna nánar um
þetta barn, sem hann svo óhugsað hafði lof-
að að sjá um. Bn nú var það of seint að koma
með spurningar, konan var látin og talaði
ekki framar. Hann fór að grufla upp síð-
ustu orð hennar: „Segið Ilope, að hringur-
inn —“ og hann fór að hugsa um hvað hún
mundi hafa átt við með þessum orðum, livaða
hring hún talaði um, en niðurstaðan varð,
að honum fannst sú úrlausn sennilegust, að
konan hefði ekki verið með fullu ráði, og
þessi orð hennar því markleysa.
Miles Anderson var ekki hneigður fyrir
skáldskapargrillur, og geðshræringarnar
hlupu sjaldan með hann í gönur, þó laut liann
nú ofan að líkinu, áður en hann fór, og sagði
í hálfum hljóðum: ,,Eg vil halda loforð mitt.“
Svo sneri hann sér hvatlega á hæl og gekk
fram ganginn milli rúmanna ofurlítið utan
við sig, og dálítið rauðari í andliti en hann
átti vanda til; honum fannst vera meiri frið-
ur og þokki yfir þessari stóru sjiíkrastofu
en hann hafði tekið eftir áður.
G-egnum gluggann, sem var hátt á hlið,
sendi sólin um leið og hún rann geisla sína
inn í stofuna, og féllu þeir meðal annars á
stóra blómsturskál, sem stóð þar á borði og
full var af nýjum gróðrarhúss-liljum, sem
einhver hugsunarsamur vinur sjúklinganna
hafði sent. þangað. Blómsturilminn lagði út í
stofuna frá skálinni, og um leið og læknir-
inn gekk fram hjá henni, kom honum nokk-
uð í hug.
„Getið þér ekki, Grace systir — ég á við
— sýnist yður ekki, að við ættum að leggja
nokkrar liljur í hendur látnu konunnar,"
sagði hann, ekki laus við feimni, „ef hún hefði
dáið hjá ættfólki sínu, mundi banasæng henn-
ar hafa verið stráð blómum — og því kom
mér þetta t.il hugar.“
„Já,“ sagði hjúkrunarkonan og skildi þeg-
ar hvað læknirinn átti við. „Hún var af meiri
háttar fólki komin, það sá ég undir eins og
hún kom hingað. Það er sorglegt, að hún
skyldi enda ævidaga sína hér, svona einmana,
mauni verður ósjálfrátt að brjóta heilann
um, hvernig það muni hafa atvikast.“ Síðan
tók hún nokkrar liljur úr skálinni og lagði
þær milli hinna krosslögðu handa látnu kon-
unnar.
„Yesalingurinn,“ hvíslaði hún í hluttekn-
ingarróm, „hvað verður nú um aumingja litlu
stúlkuna hennar?“
Læknirinn hafði fylgt hjúkrunarkonunni
eftir og heyrði þessi orð hennar. „Bg vil
gjarnan tala ofurlítið við yður um litlu stúlk-
una,“ sagði hann, „getið þér gefið mér nokkr-
ar upplýsingar um barnið, eða vitið þér, hvar
það er niðurkomið. Eg lofaði frú James að
ég skyldi eitthvað líta eftir því.“
„Gerðuð þér það, læknir? Það yar fallega
gert af yður,“ sagði hjúkrunarkonan með
blíðlegu brosi. „Ég get sagt yður hvar það
er — en að öðru levti þekki ég þetta stúlku-
barn ekki neitt. — Móðir liennar vildi ekki
að hún kæmi hingað á spítalann, hún sagð-
ist ekki þola að síðasta minning hennar uffl
móður sína væri bundin við öreigaspítala,
en ég ritaði hjá mér hvar stúlkan er niður
komin,“ og hjúkrmiarkonan fór að blaða i
lítilli minnisbók og las upp úr henni: „Iíope
James, dóttir nr. 16, Merlinstræti 100,
Bloomsbury.“
„Móðir hennar minntist stundum á dóttur
sína við mig og eftir því sem mér skildist,
er hún alin upp í eftirlæti og er dálítið ein-
þykk. Eg kenni í brjósti um þann, sem flytur
þessu barni andlátsfregn móður hennar; hún
mun verða ákaflega harmi lostin, mér skiU'
ist á frú James, að stúlkunni hennar hefði
þótt svo innilega vænt um hana.“
„Ég býst við að fara þangað sjálfur, og
skýra stúlkunni frá andláti móður sinnar,
sagði lækirinn með hægð, „það er skylda ffl®
að vitja hennar sem fyrst, til þess að geta
148
HEIMILISBLAÐlP