Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 17

gert ráðstafanir fyrir framtíð hennar, og
eftir loforði því, sem ég gaf móður hennar,
stendur mér næst að tilkynna henni sorgar-
íregnina. Börn huggast vanalega fljótara en
fullorðnir, þótt hún hafi elskað móður sína
mnilega, og ég verð að gera það sem ég get
til þess að láta henni líða vel; verð líklega
uð setja hana í uppeldisstofnun, þar sem séð
verður um hana að öllu leyti.“
„Slíka stofnun getið þér eflaust fundið,“
sagði hjúkrunarkonan með hluttekningu.
jj^að er göfugmannlegt af yður, læknir, að
®tla að sjá um litlu stúlkuna, og ég óska og
v°na að liún valdi yður ekki allt of mikilla
erfiðleika, og þótt hún sé alin upp í eftirlæti
°g sjálfræði, hugsa ég að hún lagist, ef hún
kemst undir skynsamlega stjórn.“
Graee systir var ein af þessum hjartsýnu,
hughraustu konum, sem ávallt trúa á sigur
hins góða og halda, að úr öllum erfiðum
kringumstæðum muni rætast á happasælan
hátt. Það var hennar sannfæring, að guðs-
'nyndin hyrfi aldrei til fulls hjá manninum,
°g að byrðar lífsins og sorgir yrðu aldrei
Svo þungar og stórar, að örvænt væri, að þær
gætu snúist til hamingju, ef hlutaðeigendur
'vildu reyna að bera þær á réttan hátt.
Þessi fagra og göfuga lífsskoðun, sem áhrif
hafði á strafsemi hennar, hafði oft vokið
Ondrun og aðdáun hjá Miles Anderson, sem
var miklu svartsýnni, og leit á tilveruna með
óðrum augum en hjúkrunarkonan. Það var
Wí með klökku hjarta og nokkrum kvíða,
að hann að þessu sinni kvaddi hina vonglöðu
hjúkrunarkonu með þeim ásetningi að byrja
hið allra bráðasta á því að efna loforð sitt
Við látnu konuna, með því að heimsækja dótt-
llr hennar, sem nú var orðin skjólstæðingur
hans, og uppfylla þá miður þægilegu skyldu
að færa henni andlátsfregnina.
II.
Anderson læknir var ekki neitt hrifinn af
hjábænum Bloomsbury, þegar hann ók í hin-
skrautlega skyggnisvagni sínum eftir Mer-
línstrætinu og staðnæmdist við nr. 100. Ilann
stökk umsvifalaust út úr vagninum og hringdi
Öyrabjöllunni.
hptta stræti var líkt hinum strætunum í
Oessuin hjábæ, með gráleitum múrhúsum, sem
voru svipuð hvort öðru, og þrifnaðurinn
kringum þau var í lakara lagi. Helzta breyt-
ingin, sem fyrir augun bar í þessum stein-
gráu strætum var í því fólgin, að tjöldin fyr-
ir gluggunum voru nokkuð mismunandi.
Sums staðar voru þau úr dýru og skrautlegu
líni, en á öðrum stöðum úr ódýru, upplit-
uðu og lélegu lérefti; þetta fór eftir efnahag
og smekkvísi íbúanna. A stöku stað höfðu
blómjurtaskrínur verið hengdar úti fyrir
gluggunum, og var það til að fegra hið öm-
urlega útsýni strætisins.
Hús það, sem læknirinn hafði staðnæmzt
við, var þó ekki eitt af þeim sem skreytt var
með fögrum gluggatjöldum eða blómstur-
skrínum; síður en svo; grænleit, slitin og
upplituð tjöld liéngu fyrir gluggunum og
tréskyggnin innan við þau voru hornskökk,
hornbrotin og götótt, en rykið hafði auðsjá-
anlega átt friðland á glerrúðunum og í
gluggakistunum langan tíma.
Læknirinn hafði hringt dyrabjöllunni tví-
vegis, en enginn kom til dyra. Iíann starði
óþolinmóður upp í gluggana, þar sást ekki
vottur um að nokkur lifandi vera væri í hús-
inu, jafnvel gluggatjöldin voru dregin til
fulls fyrir efri gluggana.
„Er húsið autt og yfirgefið,“ tautaði lækn-
irinn við sjálfan sig. „Um það verð ég að fá
fulla vissu, hvað sem það kostar, og hann
þreif enn til dyraklukkunnar og hringdi fast
og lengi, svo hljómurinn innan frá barst út
á strætið.
„Þetta hlýtur að duga ef nokkur lifandi
sál er í húsinu,“ sagði hann um leið og hann
barði hnefanum með afli í útidyrahurðina.
Þetta hreif líka, og nú var kjallarahurð
þar rétt hjá hrundið upp og títt fótatak
heyrðist, eftir gangstéttinni að steinriðinu,
sem læknirinn stóð á.
„Mætti ég spvrja, hvað hér er um að vera
og hver veldur þessum gauragangi?“ sagði
skrækróma og gremjuþrungin kvenmanns-
rödd, og þegar læknirinn leit við, sá hann
standa þar utan við riðið litla konu, fremur
illa til fara. Hún var með bera handleggi og
hafði stungið höndum í síður, hún stóð með
gremjusvip yfir þessu ónæði, sem henni þótti
sér vera gert.
En hin snögga svipbreyting sem sást í and-
liti konunnar og hræðslan sem virtist lýsa sér
^EIMILISBLAÐIÐ
149