Heimilisblaðið - 01.07.1969, Blaðsíða 19
ungu stúlku og tautaði svo í ráðaleysi: „Við
Þpssu hafði ég þó ekki búizt, — á þessu átti
ég' ekki von.“
Unga stúlkan glápti á hann undrunarfull,
°g spurði loks aftur, dálítið stilltari en áður:
),Komið þér frá móður minni?“
„Já!“ svaraði læknirinn, sem kominn var
aftur til sjálfs sín, ,,ég kem frá móður yðar.“
„Fæ ég þá ekki leyfi til að koma til henn-
ar,“ hrópaði unglingurinn og sló saman hönd-
unum og horfði á læknirinn með innilegum
°S biðjandi svip. „Bg hef ekki fengið að sjá
bana í sex langar vikur, og í dag var ég að
bugsa um, hvort hún mundi þá ekki fara að
koma heim. Hún hlýtur að vera komin til
heilsu, fyrst hún hefur verið svona lengi á
sjúkrahúsinu. Eruð þér hér til þess að láta
ttiig vita, að hún muni bráðum koma heim?“
Ákafi ungu stúlkunnar var svo mikill, að
það gleymdist, að hún var að tala við óþekkt-
an mann; lagði hún hendina á handlegg hans
°g horfði á hann með ákefðarsvip.
A þessari stuttu stund, sem þau liöfðu horft
bvort á annað, hafði ytra útlit stúlkunnar
baft hin fyrstu áhrif á lækninn, og voru þau
ekki sem allra ákjósanlegust fyrir hana. Hinn
næmi fegurðarsmekkur hans gerði þá kröfu
kl ungra kvenna, að þær væru snyrtilega
búnar, en Hope var allt annað en vel til fara.
Læknirinn gizkaði á, að hún mundi vera
ntján ára að aldri, og þó var auðséð, að hún
V;U' ekki nærri því fullþroskuð. Yfir henni
bvíldi eitthvað mjög bernskulegt. Hún var liá
°g grönn og honum fannst mikið bera á
fenglulegu olnbogunum og hinum mjóu og
bvössu öxlum.
Kjóllinn hennar var illa sniðinn og liékk ut-
á henni eins og á stöng; hann var fullstutt-
Ul' og bar því nokkuð á niðursignu sokkun-
11111 • Á fótum bar hnn lélega skó, sem víða
Voru sprungnir.
Hár hennar liðaðist óreglulega og illa van-
kringum andlitið. Hún hafði auðsjáanlega
1 r'iesta flýti snúið það um gildan silfurprjón
I buakkanum. Það var svo hirðuleysislega frá
l)ví gengið, að það vakti óbeit læknisins, svo
bann veitti því ekki eftirtekt, sem hver glögg-
II r uiálari myndi hafa séð, að andlit stúlk-
Ullnar hafði fleiri en eitt fegurðareinkenni,
°g að hið hrokkna, þykka og stælta hár var
einmitt viðeigandi umgerð yfir þessu andliti.
Hann veitti því einungis eftirtekt, að hárið
var illa greitt, og honum fannst ófyrirgefan-
legur skortur á hugsunarsemi, þegar stúlkur
hirtu illa hár sitt.
Hann sá, að hörundslitur hennar var lítið
eitt gulleitur, en hann veitti því enga eftir-
telrt, að augu hennar voru óvenjulega fögur;
þau voru dökk, hvöss og brá oft fyrir í þeim
grænleitum glampa, sem minnti á skipting
skugga og ljóss í fossandi fjallalind.
Honum geðjaðist því engan veginn vel að
stúlkunni við fyrsta fund þeirra, og þegar
hún lagði hendina á handlegg honum, hörfaði
hann ósjálfrátt aftur á bak frá lieuni; en um
leið mundi hann eftir erindi sínu þangað,
og hjartað fylltist þá óðara innilegri með-
aumkun og svipur hans varð vingjarnlegri
en áður.
Bn meðaumkunin, sem hún las í svip lians,
friðaði hana þó ekki. Henni fannst það miklu
fremur boða ill tíðindi, svo hinn ákafi spyrj-
andi svipur hennar breyttist um leið og sýndi
óumræðilega liræðslu og kvíða.
„Hvað er um að vera?“ stundi hún upp
óttaslegin, „er mamma orðin meira veik? Sé
svo, verðið þér nú þegar að fylgja mér til
hennar. Iíeyrið þér það — nú óðara.“
Og hún lét sér ekki nægja að leggja hend-
ina á handlegg læknisins, heldur greip hún
nú fast í hann og hrissti liann með ákefð.
„Heyrið þér það?“ sagði hún aftur, þegar
læknirinn stóð mállaus og var að brjóta heil-
ann um, hvernig hann ætti að fara að því
að flytja þessu veslings barni sorgarfregnina.
„Jú, ég heyri það sannarlega, ungfrú
James, og það hryggir mig mjög, að geta ekki
fært yður neinar góðar fréttir.“
Hann ætlaði að haga orðum sínum mjög
gætilega, hann langaði svo innilega til þess
að hlífa henni, en nú fannst honum hann
vanta tilfinnanlega æfingu, til þess að sýna
sanna hluttekningu í orði og verki.
„Hvað eigið þér við,“ hvíslaði unga stúlk-
an með starandi augum, sem óttinn skein út
úr. „Hefur mömmu minni versnað. Æ! hver
eruð þér? Flýtið yður að segja það, þér eruð
svo lengi, voðalega lengi.“
Og aftur hrissti litla höndin handlegg hans,
og hann tók eftir að þessi grannvaxna ung-
mey skalf af ótta, og varir hennar drógust
til af innvortis sársauka.
„Eg vil svo feginn hjálpa yður,“ sagði
Miles Anderson klökkur og tók um hendur
KEIMILISBLAÐIÐ
151